Ο μυστηριώδης κόσμος των καναρινιών!!!

Συνάδελφοι ο κόσμος της μέλισσας είναι μαγικός όπως όλοι ξέρουμε!!!

Ωστόσο έχω παρατηρήσει ότι όποιος ασχολείται με την Μελισσοκομία είναι γενικότερα φυσιολάτρης, ή γίνεται στην πορεία αργότερα αφού έρχεται σε επαφή με την φύση.
Έχω γνωρίσει λοιπόν πολλούς Μελισσοκόμους όπου είναι εξίσου μαγεμένοι είτε με το ψάρεμα, το κυνήγι, τα ζώα γενικότερα, και πολλούς που ασχολούνται με τα πτηνά...

Κατά μια έννοια επώαση, εκκόλαψη, εποχή ζευγαρώματος κτλ συμπίπτουν τόσο στις μέλισσες όσο και στα πτηνά, γι αυτό ίσως είναι τόσοι πολλοί οι Μελισσοκόμοι που ασχολούνται και με τα δυο γιατί υποσυνείδητα αυτά συνδέονται!!!

Και εγώ φυσικά ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που λατρεύει την φύση και τα θαυμαστά της έργα, μα προπαντός τα ζωντανά που ζουν σε αυτήν.
Έχω γράψει ήδη για τις διάφορες αγαπημένες μου ασχολίες, και σήμερα νιώθω την ανάγκη να γράψω και για τα καναρίνια μου!


Ο άνθρωπος μερικές φορές είτε από γονίδιο, είτε από διάφορες συγκυρίες της ζωής κυρίως της μικρής του ηλικίας, αποκτάει τάσεις ασχολίας ή αγάπης, που στη συνέχεια της ζωής του έχει την ευκαιρία ή την νοσταλγία να αξιωθεί να γνωρίσει...
Στην κατηγορία του γονιδίου κατατάσσω τους ανθρώπους που δεν θυμούνται ή που από το πουθενά αποκτούν τάση να ασχοληθούν με κάτι.

Εγώ ανήκω στην δεύτερη κατηγορία!

Θυμάμαι πχ πως απέκτησα το μικρόβιο της αγάπης για την μέλισσα, όπως επίσης θυμάμαι πως απέκτησα την αγάπη μου για τα καναρίνια...

Θα σας διηγηθώ την δική μου ιστορία με τα καναρίνια, για όσους ενδιαφέρονται να την διαβάσουν ή έχουν και αυτοί ενδιαφέρον για τα καναρίνια...

Ήταν το καλοκαίρι του 1981 όταν οι γονείς μου για λόγους υγείας (εγχείρηση του πατέρα μου) έλειψαν από το σπίτι μας για μεγάλο διάστημα.
Εμείς τα παιδιά αναγκαστήκαμε να μείνουμε στον παππού και στην γιαγιά όλο αυτό το διάστημα.
Εγώ τότε ήμουν μόλις 6 χρονών!
Το σπίτι του παππού και της γιαγιάς ήταν πέτρινο αρχοντικό με μεγάλη αυλή, που ενωνόταν με αυτή συγγενών της γιαγιάς, που σαν συγγενείς αν και μακρινοί ήταν πολύ κοντά μας, μας αγαπούσαν και μας μεγάλωσαν θα έλεγα.
Εκεί σε εκείνο το σπίτι αν και ήταν πολύ ζεστό, από θέμα συναισθημάτων για ένα εξάχρονο τουλάχιστον ήταν αισθητή η απουσία των γονιών του και η νοσταλγία του γι αυτούς.

Ήταν σε ότι με αφορούσε απ όσο θυμάμαι ένα μελαγχολικό καλοκαίρι!

Εκείνες τις μέρες λοιπόν στο διπλανό σπίτι των παππούδων μου ήρθε για διακοπές μια κυρία από την Ερμιόνη και μαζί της έφερε και ένα κλουβί που μέσα είχε ένα κίτρινο καναρίνι!
Το κρέμασαν στην αυλή κάτω από τον παχύ ίσκιο της κληματαριάς, και αμέσως μου κίνησε την περιέργεια...

Πρώτη φορά έβλεπα κίτρινο πουλί που μάλιστα κελαηδούσε όλη μέρα ακατάπαυστα!

Ρώτησα λοιπόν τι είναι αυτό το πουλί, και ο παππούς μου είπε ότι είναι καναρίνι που είναι όμορφο και κελαηδάει καλά...αλλά όχι καλύτερα από το αηδόνι που είναι άγριο στο ποτάμι. και που δεν μπορεί να ζήσει στο κλουβί...

Θυμάμαι να το παρατηρώ με τις ώρες, μάλλον ήθελα να το πάρω στα χέρια μου κιόλας αλλά αυτό δεν θα άρεσε και πολύ στην κυρία Κική, και άσε που ήταν και πολύ ψηλά!!!!
Τα χρόνια περνούσαν και καθώς μεγάλωνα πήγαινα πλέον στα χωράφια όπου την άνοιξη φυτεύαμε καπνά.

Εκεί κοντά ήταν το ποτάμι και στις ιτιές τα αηδόνια έπλεκαν τις φωλιές τους...

Φωλιά αηδονιού

Ακούγοντας τα να κελαηδούν ποτέ δεν ξέχασα τα λόγια του παππού που είχε πει πως το αηδόνι κελαηδάει καλύτερα από το καναρίνι!
Όντως τα αηδόνια στην ακροποταμιά τραγουδούσαν ασταμάτητα μέρα και νύχτα, και το τραγούδι τους ήταν τόσο γλυκό και μελαγχολικό που μου έφερνε πάντα στο μυαλό τις στιγμές του καλοκαιριού του 1981.

Όμως από τότε που ήμουν μικρο παιδί και είδα εκείνο το κίτρινο καναρίνι θέλησα να αποκτήσω κι εγώ ένα δικό μου!!!
Την επιθυμία μου αυτή την εκμυστηρεύτηκα στον αδελφό μου, ο οποίος έπιασε ένα γαρδέλι και το έφερε σπίτι μας.
Μου είπε ότι κελαηδάει και αυτό εξίσου καλά και το έβαλε σε ένα κουτάκι μέχρι να αγοράσουμε κλουβί την άλλη μέρα...


Όμως τη νύχτα μια γάτα μας χάλασε το κουτί και έπιασε το γαρδέλι, και έτσι επανήλθε η νοσταλγία της απόκτησης καναρινιού όπως παλιά.
Μια επιθυμία που έγινε πραγματικότητα το 1988, όταν επιτέλους η μάνα μου, μου αγόρασε το πρώτο μου καναρίνι.
Ήταν ένα όμορφο μπεζ καναρίνι που πήραμε σε ένα μαγαζί του Αγρινίου.
Αν και ζήτησα από τον πωλητή να μου δώσει ένα καναρίνι να κελαηδάει, μάλλον δεν το σεβάστηκε...

Ο χρόνος περνούσε και το καναρίνι δεν κελαηδούσε...

Τι κι αν το έπαιρνα μαζί με το κλουβί στο ποτάμι να ακούει τα αηδόνια και να εμπνέεται, τι κι αν το περιποιόμουν μάταιος κόπος...
Ένας κτηνίατρος μου είπε ότι ίσως το πουλί ήταν μικρο σε ηλικία και έπρεπε να μεγαλώσει κάποιους μήνες ώσπου να κελαηδήσει!

Περίμενα υπομονετικά λοιπόν και ο καιρός περνούσε και το καναρίνι άρχισε να κελαηδάει πολύ σιγανά και μόνο όταν άκουγε νερό να τρέχει...
Καμία σχέση δεν είχε με το καναρίνι των ονείρων μου αλλά εγώ το αγαπούσα!!!

Έζησε αρκετά χρόνια αυτό το καναρινάκι σχεδόν μέχρι την εφηβεία μου.

Μετά αγόρασα άλλο, κίτρινου χρώματος που όμως είχε άσθμα και δεν έζησε πολύ.
Το αμέσως επόμενο το χρυσοπλήρωσα, αλλά και πάλι δεν δικαιώθηκα, γιατί ούτε αυτό κελαηδούσε...
Παρατήρησα όμως ότι καθώς ήταν κίτρινο άρχισε να βγάζει κόκκινα φτερά όταν το τάιζα κόκκινη βιταμίνη... και αφού ρώτησα και σιγουρεύτηκα ότι όντως ήταν έτσι, μέσα σε δυο χρόνια το κίτρινο καναρίνι μου από κίτρινο είχε μετατραπεί σε κατακόκκινο.

Τα χρόνια περνούσαν και η αρώστια μου με τα καναρίνια παρέμενε...

Θυμάμαι το 1999 να φέρνω από την Αθήνα με το ΚΤΕΛ το νέο μου καναρίνι γεμάτος χαρά, και καθόλου δεν με ενδιέφερε για το τι θα έλεγαν οι συνεπιβάτες του λεωφορείου.
Οι κόποι μου δικαιώθηκαν για την απόκτηση ενός καναρινιού που να κελαηδάει όπως εκείνο των παιδικών μου χρόνων μόλις το 2001.

Μπήκα σε ένα μαγαζί στο Αγρίνιο γεμάτο καναρίνια που κελαηδούσαν όλα μαζί και προσπαθούσα να διαλέξω ποιο είναι αυτό που κελαηδάει καλύτερα...
Οι φωνές ήταν τόσο πολλές όμως που μπερδευόμουν και δεν ήξερα από ποιο κελαηδούσε και πως...και τότε απλά διάλεξα αυτό το πουλί που ανοιγόκλεινε περισσότερο από όλα το στόμα του!!!
Νύχτα έφτασα σπίτι μου και το κρέμασα στον τοίχο...και τότε όταν ξημέρωσε έγινε κάτι ασύλληπτο για μένα!
Το πρασινωπό καναρινάκι μου άρχισε να κελαηδάει τόσο δυνατά που μας ξύπνησε όλους...
Ενώ εγώ έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, αυτό κυριολεκτικά δεν έβαζε γλώσσα μέσα του!

Ήθελες να μιλήσεις στο τηλέφωνο και δεν άκουγες λόγο του πουλιού, ερχόταν άνθρωπος στο σπίτι και τον ξεκούφανε, και η φωνή του ήταν τόσο διαπεραστική που ένιωθες τα τύμπανα των αυτιών σου να βουίζουν απ τη δύναμη της φωνής του.
Το καναρινάκι μου (ο Λευτεράκης ) μάλλον έκρυβε μέσα του όλες τις φωνές των καναρινιών μου που προηγήθηκαν και δεν κελαηδούσαν.

Τον πρόσεχα σαν τα μάτια μου και αυτός παρότι τα χρόνια περνούσαν δεν έπαψε στιγμή να τραγουδάει, ακόμα κι όταν τον μάλωνες να σταματήσει τόσο χειρότερα φώναζε αυτός, είτε ήταν μέρα, είτε νύχτα, είτε χειμώνας και καλοκαίρι.

Φτάσαμε με τον Λευτεράκη έως το 2010.

Τον είχα σχεδόν 10 χρόνια χωρίς να ξέρω πόσο χρονών ήταν όταν τον αγόρασα.

Τότε το 2011 έπρεπε να πάω για έναν μήνα στην Γερμανία και έπρεπε να εμπιστευτώ κάπου τον Λευτεράκη.

Πουθενά αλλού δεν είχα εμπιστοσύνη παρά μόνο στο μικρο μου ανιψάκι, που κληρονόμησε το γονίδιο και παιδεύεται από μικρο με πουλιά και κλουβιά...ήξερα άλλωστε ότι θα τον πρόσεχε σαν τα μάτια του.
Δυστυχώς όμως λίγες μέρες πριν την επιστροφή μου το πουλάκι άρχισε να έχει επιληπτικές κρίσεις...
Λιποθυμούσε δηλαδή, και στην τρίτη του κρίση ο Λευτεράκης πέθανε...

Κατά την επιστροφή μου δεν μπόρεσα να λυπηθώ όσο θα ήθελα γι αυτό το πουλί καθώς προσπαθούσα να παρηγορήσω το ανιψάκι μου που έκλαιγε απαρηγόρητο για τον χαμό του Λευτεράκη.
Παρόλη την αγάπη μου για αυτό το πουλί δεν μπόρεσα να το ζευγαρώσω και να έχω απογόνους του, καθώς δεν είχα ούτε την γνώση για κάτι τέτοιο, ούτε το κατάλληλο υλικό αφού οι κανάρες που αγόραζα ήταν όλες προβληματικές!

Καναρινάκια του φίλου μου του Χάρη

Γενικά στον κόσμο των καναρινιών απ ότι έχω καταλάβει είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσεις ποιοτικό πουλί.
Λίγους μήνες αργότερα παντρεύτηκα και η γυναίκα μου, μου έκανε το καλύτερο δώρο...ένα άσπρο καναρίνι.
Άξιος διάδοχος του Λευτεράκη κελαηδάει δυνατά και ποιοτικά, αλλά είναι πιο ντροπαλό πουλί, και σπάνια κελαηδάει αν είναι κάποιος κοντά του... μπορούμε άνετα να μιλάμε στο τηλέφωνο τώρα δηλαδή...


Πέρασαν 32 ολόκληρα χρόνια από όταν είδα πρώτη φορά καναρίνι...
Είδα το πρόσωπο μου να αλλάζει πολλές φορές από τότε, και τα μαλλιά μου να αρχίζουν να γίνονται γκρίζα!!!
Όμως στην καρδιά μου η φλόγα για τα καναρίνια εξακολουθεί να καίει με την ίδια ένταση.

Τα χαζεύω όπου τα συναντήσω και δεν διστάζω να αγοράσω κάποιο όταν μου αρέσει!!!
Πλέον είμαι κάτοχος τριών καναρινιών, έχω μια κανάρα και δυο αρσενικά.

Τώρα δηλώνω έτοιμος να φτιάξω δικά μου καναρινάκια αναπαράγωντας αυτά που εγώ θέλω...

Έχω μάθει για τις ράτσες τους, για τα καναρίνια φωνής, χρώματος, και τύπου!
Ίσως να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να αποκτήσω τα δικά μου καναρίνια λοιπόν, αυτά που πριν λίγο σας αποκάλυψα τους λόγους που με έκαναν να τα αγαπήσω.

Πάντα θα θυμάμαι τα λόγια του παππού όμως!!!

Τα καναρίνια είναι όμορφα πουλιά που κελαηδούν καλά... αλλά όχι τόσο καλά όσο τ αηδόνια στο ποτάμι...


Βασίλης Ξεσφίγγης

MELISSOCOSMOS