(άρθρο πάντα επίκαιρο)
Χτες μου τηλεφώνησε ο φίλος μου ο Γιάννης για να με ενημερώσει ότι τα μελίσσια του ήταν πολύ επιθετικά για αδιευκρίνιστο λόγo.
Τι είναι αυτό που κάνει τα μελίσσια μας να είναι επιθετικά όμως;
Πάμε να δούμε...
Δεν υπάρχουν ευτυχώς και πολλοί λόγοι που κάνουν επιθετικά τα μελίσσια, και η προσέγγιση του θέματος αυτού δεν είναι πολύ δύσκολη.
1ον η κληρονομικότητα.
Η κληρονομικότητα ασφαλώς είναι ένας μεγάλος παράγοντας των επιθετικών μελισσών.
Κάποιες φυλές μελισσών είναι πολύ επιθετικές, ενώ κάποιες άλλες δεν είναι επιθετικές.
Σε ένα μελισσοκομείο μπορεί κάποιες κυψέλες να φιλοξενούν επιθετικές μέλισσες, ενώ κάποιες άλλες κυψέλες να φιλοξενούν ήρεμες μέλισσες.
Η επιθετικότητα είναι και κληρονομικός παράγοντας λοιπόν, γι αυτό ο μελισσοκόμος δεν πρέπει ΠΟΤΕ να κόβει παραφυάδες από μελίσσια που είναι επιθετικά.
Ορισμένοι μελισσοκόμοι ισχυρίζονται ότι τα επιθετικά μελίσσια μαζεύουν περισσότερο μέλι.
Η μέχρι τώρα εμπειρία μου με τις μέλισσες δεν το επιβεβαιώνει αυτό όμως.
Έχω παρατηρήσει ότι τα μελίσσια στο μελισσοκομείο μου, που μαζεύουν τις μεγαλύτερες ποσότητες μελιού πάντα είχαν νορμάλ συμπεριφορά.
Νορμάλ συμπεριφορά εννοώ, ούτε επιθετική ούτε και κοιμώμενη, αλλά σε φυσιολογικά επίπεδα συμπεριφορά.
Φέρτε στο μυαλό σας ένα απλό παράδειγμα ανθρώπου που είναι στην τσίτα...
Μπορεί αυτός να αποδώσει τα μέγιστα σε μια εργασία;
Η νευρικότητα είναι στρεσσογόνος παράγοντας να ξέρετε.
Ένας οργανισμός που βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα στρες, καταρρέει και δεν μπορεί να αποδώσει.
Αυτό πιστεύω ότι ισχύει και για τις μέλισσες.
2ον η βαρρόα.
Ένα μελίσσι που έχει μεγάλη προσβολή από βαρρόα είναι πολύ νευρικό.
Το αυτό ισχύει και για ολόκληρο το μελισσοκομείο.
Όταν μέρα νύχτα οι μέλισσες προσπαθούν να πετάξουν από πάνω τους τις ψείρες είναι πολύ φυσικό να είναι πολύ εκνευρισμένες και να επιτίθενται με το παραμικρό.
3ον ασθένειες.
Ένα μελίσσι, ή ένα μελισσοκομείο που πάσχει από κάποια ασθένεια ιδίως εντερικής φύσεως, όπως Νοζεμίαση ή διάρροια μπορεί να γίνει πολύ νευρικό και ευέξαπτο.
Μεγάλη νευρικότητα έχω παρατηρήσει και σε μελίσσια με γυψόγονο.
4ον ο καιρός.
Ο κακός καιρός είναι πολύ σημαντικός παράγοντας σε ότι αφορά την νευρικότητα των μελισσών.
Οι μέλισσες ειδικά αν υπάρχει ανθοφορία και δεν μπορούν να συλλέξουν προμήθειες είναι πολύ τσαντισμένες.
Οι μέλισσες έχουν την δυνατότητα να προβλέπουν τον καιρό.
Γνωρίζουν αν ο καιρός θα χαλάσει ή αν θα βρέξει σε λίγες ώρες και αυτό τις κάνει πολύ νευρικές γιατί νιώθουν ότι θα στερηθούν την χαρά της εργασίας με τον παλιόκαιρο.
Οι μέλισσες γνωρίζουν τον καιρό καθώς έχουν την δυνατότητα να βλέπουν σε άλλο φάσμα χρώματός, μπορούν δηλαδή να δουν και πέρα από το υπεριώδες.
Πιθανότατα όταν είναι να χαλάσει ο καιρός τα χρώματα στο μπλε του ουρανού να αλλάζουν αλλά το ανθρωπινο μάτι να μην μπορεί να τα διακρίνει.
Οι μέλισσες όμως που έχουν την δυνατότητα να βλέπουν και πέρα από το βαθύ μπλε ίσως αντιλαμβάνονται την διαφορά.
5ον Δηλητηριάσεις.
Και η δηλητηρίαση από φυτοφάρμακα επηρεάζει την συμπεριφορά των μελισσών.
Ασφαλώς οι πόνοι στην κοιλιά τους θα είναι έντονοι, οπότε όλα τους φταίνε και επιτίθoνται με το παραμικρό.
6ον Άτσαλοι χειρισμοί του μελισσοκόμου.
Ο έμπειρος μελισσοκόμος σίγουρα έχει μάθει να προσέχει τις κινήσεις του.
Αποφεύγει τους κραδασμούς, αν χρειαστεί πάει κόντρα στον άνεμο, δεν μπαίνει μπροστά στην είσοδο των μελισσών και γενικά προσπαθεί να μην κάνει αισθητή την παρουσία του, με αποτέλεσμα οι μέλισσες να είναι πιο ήρεμες.
7ον η πείνα.
Όταν το μελίσσι πεινάει, ειδικά αν έξω υπάρχει ανθοφορία και αυτή δεν δίνει, και νιώθει πείνα και έλλειψη τροφής τότε γίνεται επιθετικό.
Είναι γεγονός ότι οι χορτάτες μέλισσες δεν έχουν καθόλου όρεξη να επιτεθούν, και το αυτό το γνωρίζουμε από τους αφεσμούς, οι οποίοι φεύγουν με γεμάτη την γούσα τους μέλι από την παλιά τους κυψέλη για να έχουν απόθεμα στην νέα κυψέλη που θα πάνε.
Γι αυτό μπορούμε και πιάνουμε άνετα τους αφεσμούς, γιατί οι μέλισσες έτσι όπως είναι μπουκωμένες με μέλι δεν έχουν όρεξη για καβγάδες.
8ον ανθοφορίες.
Κάποιες ανθοφορίες ερεθίζουν πολύ τις μέλισσες.
Το φθινοπωρινό ρείκι σουσούρα κυρίως αλλά και το ανοιξιάτικο, τις κάνει εξαιρετικά επιθετικές και μάλιστα το τσίμπημα πονάει πολύ.