Από τον π. Νείλο στον π. Ευθύμιο της Καψάλας και στην συζήτηση για τις ταυτότητες
(...) Η ανάβαση από την Παναγούδα μέχρι τις Καρυές μέσα στο μεσημέρι ήταν πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση και γινόταν δυσκολότερη με την δίψα.
Ήταν η πρώτη μας εξόρμηση και δεν είχαμε προβλέψει να πάρουμε νερό μαζί μας.
Ήταν ένα αγροτικό TOYOTA τετράπορτο με αιρκοντίσιον μάλιστα όπου εκεί που κοντεύαμε να καταρρεύσουμε από την κούραση και την ζέστη ήρθε σαν από μηχανής Θεός μας φόρτωσε και μας πήγε στις Καρυές.
Εκεί ξεκουραστήκαμε για περίπου μια ώρα και στην συνέχεια πήραμε τηλέφωνο τον π. Νείλο να δούμε αν θα είναι στο κελί του ώστε να τον επισκεφτούμε.
Ο π. Νείλος, κατά κόσμον Απόστολος Ξεσφίγγης είναι πρώτος μου εξάδελφος και αναχώρησε για το Άγιο Όρος το 1997 όταν εγώ ήμουν φαντάρος και από τότε δεν τον ξαναείδα.
Έτσι είχα σκοπό ότι με το που θα πάω στο Άγιο Όρος έπρεπε να τον δω οπωσδήποτε, αλλά δεν ήθελα να το μάθει από πριν για να του κάνω έκπληξη.
Τελικά έχω την εντύπωση ότι κάποιος του το σφύριξε καθώς δεν έδειξε έκπληξη που μας είδε ξαφνικά αλλά όλα καλά.
Ο π. Νείλος ήταν στο κελί του το οποίο υπάγεται στην Ι. Μονή Ιβήρων και μας κατατόπισε για το πως θα πάμε εκεί μέσα από μονοπάτια, καθώς απείχε από τις Καρυές 1.800 μέτρα.
Δεν είχα υπολογίσει όμως τα κακοτράχαλα μέρη.
Σε αυτά τα μονοπάτια ο οδοιπόρος έχει να αντιμετωπίσει εκτός από ανηφοριές και κατηφοριές, το πρόβλημα των ξερών φύλλων από τα δέντρα που έχουν πέσει κάτω και γλιστράνε πάρα πολύ.
Επιπλέον τα ελαφριά παπούτσια ναι μεν βοηθούσαν στο περπάτημα αλλά έχοντας λεπτές σόλες σε κάνουν να νιώθεις όλα τα χαλικάκια που πατάς και τελικά σε πονάνε τα πόδια σου χειρότερα, έτσι θεωρώ ότι κάποιος είναι προτιμότερο να φοράει μποτάκια ορειβασίας παρά ελαφρύ παπούτσι.
Περνώντας μέσα από παρθένα βλάστηση, από γεφυράκια, από ρυάκια και από εγκαταλελειμμένα μοναστήρια το λιγότερο που νιώθαμε ήταν δέος, μια ανατριχίλα να διαπερνά τα κορμιά μας.
Συναντήσαμε μια μισογκρεμισμένη Εκκλησία και έναν τοίχο που μέσα σε αυτόν ήταν ενσωματωμένα σκαλοπάτια.
Που να οδηγούσαν αυτά άραγε και τι υπέροχες ψαλμωδίες αντηχούσαν εδώ στα χρόνια που αυτό το μέρος ήταν στις δόξες του.
Βρήκαμε τον π. Νείλο στο κελί του, σε ένα υπέροχο μέρος με θέα ονειρεμένη.
Το μάτι σου πρώτα έβλεπε το καταπράσινο δάσος, Αριές, Καστανιές και Φτελιές να συναγωνίζονται η μια την άλλη ποια θα φθάσει ψηλότερα, στην συνέχεια έβλεπες το απέραντο μπλε του Αιγαίου και εκεί που τελείωνε αυτό ξεκινούσε ο υπέροχος γαλάζιος Ελληνικός Ουρανός και στην άκρη μια παλιά Εκκλησία να σου θυμίζει ότι εδώ είναι το Άγιο Όρος.
Γνωριστήκαμε με τον π. Νείλο και μείναμε εκεί περίπου 3 ώρες σχεδόν ως το βράδυ.
Όπως είναι φυσικό λίγα πνευματικά πράγματα είπαμε εκεί, αφού ήταν τόσα πολλά αυτά που θέλαμε να συζητήσουμε, όπως το πως αποφάσισε να γίνει μοναχός και να φύγει από το πατρικό του σπίτι, πόσο εύκολο είναι για κάποιον που γίνεται μοναχός να εγκλιματιστεί ειδικά στην αρχή, ποια είναι τα καθήκοντα του απλού μοναχού και ποια του μεγαλόσχημου μοναχού, πως είναι η ημέρα ενός μοναχού στο μοναστήρι η στο κελί του αν ζει μόνος, πως επιβιώνει ένας μοναχός εκεί πέρα με μηδενικό εισόδημα, τι τρώει γενικά όλα αυτά είναι εύλογα ερωτήματα που σου έρχονται στο μυαλό και επιτέλους βρήκαμε κάποιον που είχαμε το θάρρος να τα ρωτήσουμε.
Για τον π. Νείλο θα πω μονάχα πως μια ημέρα, ήταν άνοιξη και έσπερνε βαμβάκι με το τρακτέρ του στον κάμπο.
Ξαφνικά έσβησε το τρακτέρ πήγε σπίτι, μάζεψε τα πράγματα του και έφυγε για το Άγιο Όρος.
Έτσι απλά, χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα χωρίς να το ανακοινώσει.
Ως τότε είχε πάει τρεις φορές στο Όρος.
Μετά από καιρό ειδοποίησε τους δικούς του ότι είναι καλά, είναι στο Άγιο Όρος και να μην ανησυχούν.
Στο τέλος μιλήσαμε για τους πειρασμούς που δέχεται ο μοναχός από τον διάβολο προκειμένου να κάνει τον μοναχό να φύγει από το Άγιο Όρος.
Οι πειρασμοί και ο πόλεμος είναι μεγάλος και ο μοναχός πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός.
Μας διηγήθηκε μια ιστορία μάλιστα.
Κάποτε ήταν ένας μοναχός που προσευχόταν και έκανε τις μετάνοιές του και τα κομποσκοίνια του σωστά σύμφωνα με το πρόγραμμά του.
Μια ημέρα του παρουσιάστηκε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και του είπε ότι ο Θεός είναι πολύ ικανοποιημένος με την αφοσίωση του και σύντομα θα του κάνει ένα μεγάλο δώρο.
Ο μοναχός ενθουσιάστηκε και το κράτησε αυτό μυστικό.
Μετά από λίγο καιρό ο Άγγελος ξαναήρθε και του είπε να ετοιμάζεται γιατί ο Θεός αποφάσισε να τον κάνει Πατριάρχη και να είναι έτοιμος γιατί θα στείλει πλοίο να τον πάρει και να τον μεταφέρει στο Πατριαρχείο.
Ξανά ο μοναχός δεν είπε τίποτα και το κράτησε μυστικό.
Ήρθε τρίτη φορά ο Αρχάγγελος και του είπε την τάδε ημερομηνία και ώρα να βγεις στην ακτή και εκεί θα έρθει το πλοίο να σε πάρει.
Ετοιμάστηκε ο μοναχός, φόρεσε και τα καλά του και βγήκε στην ακτή ήταν έτοιμος να δεχτεί τον Πατριαρχικό θρόνο και να περιμένει το πλοίο.
Και πράγματι το πλοίο ήρθε και ήταν όπως του το περιέγραψε ο άγγελος, ωραίο μεγαλοπρεπές με συνοδεία επισήμων που ήταν έτοιμοι να υποδεχτούνε τον νέο Πατριάρχη.
Μόνο που το πλοίο σταμάτησε αρκετά βαθιά, δεν βγήκε στην ακτή ώστε αυτός να μπορέσει να μπει μέσα.
Τότε τους φώναξε, να έρθουν ποιο έξω για να τον πάρουν.
Από το πλοίο τότε του είπαν ότι δεν γίνεται να βγουν ποιο έξω, και πως αν ήθελε θα έπρεπε να προχωρήσει ο ίδιος και να πάει εκεί.
Τότε ο μοναχός έκανε τον σταυρό του και με μιας το πλοίο και όσα μέχρι τότε έβλεπε εξαφανίστηκαν.
Σκοπός του διαβόλου ήταν να προχωρήσει ο μοναχός στην θάλασσα και να πνιγεί.
Ο π. Νείλος μας είπε ότι ο διάβολος δεν διστάζει να πάρει την μορφή ακόμα και αγγέλων, ή και αγίων προκειμένου να ξεγελάσει τόσο τους μοναχούς όσο και τους λαϊκούς, και μας συνέστησε να κάνουμε τον σταυρό μας, να εκκλησιαζόμαστε, να κοινωνάμε και να εξομολογούμαστε συχνά.
Μας πρότεινε την επόμενη ημέρα να μας πάει στην Ι.Μ. Ιβήρων ώστε να προσκυνήσουμε την ιερή εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας, ωστόσο αυτό δεν γινόταν καθώς για την επόμενη ημέρα θέλαμε να πάμε στον π. Ευθύμιο της Καψάλας, στον π. Εφρόσυνο και στο Πρωτάτο να προσκυνήσουμε την ιερή εικόνα της Παναγίας Άξιον Εστί.
Ο π. Νείλος μας επέπληξε λίγο μας είπε ότι στο Άγιο Όρος πρέπει να πηγαίνουμε πρώτα για την Παναγία και ύστερα για τους γέροντες αλλά δεν μπόρεσε να μας αλλάξει το πρόγραμμα, ήταν φανερό ωστόσο πως δεν σκόπευε να το βάλει κάτω, παρόλα αυτά χαιρετηθήκαμε και αναχωρήσαμε για τις Καρυές, εκεί το πρόγραμμα μας είχε φαγητό και μετά ξεκούραση.
Ήταν μια πάρα πολύ κουραστική ημέρα, περπατήσαμε χιλιόμετρα Αύγουστο μήνα, απότομα και μάλιστα στην αρχή χωρίς να προβλέψουμε να πάρουμε νερό μαζί μας.
Επιστρέψαμε στις Καρυές και πήγαμε στο εστιατόριο για να φάμε.
Αφού δεν κοιμόμασταν σε μοναστήρι, έπρεπε να τρώμε έξω σε εστιατόριο.
Στις Καρυές για όσους είναι εκτός μοναστηριών υπάρχουν φούρνοι καφενεία και τουλάχιστον ένα εστιατόριο για να φάει κάποιος.
Στους φούρνους και στο εστιατόριο μπορεί να βρει κάποιος και κρέας, αλλά εμείς από την στιγμή που μπήκαμε στο Άγιο Όρος αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τον τυπικό κανόνα και για όσες ημέρες μείναμε δεν φάγαμε κρέας.
Την πρώτη ημέρα φάγαμε φασόλια γίγαντες στον φούρνο, οι οποίοι ήταν σχεδόν ανάλατα.
Επειδή εγώ έχω σκαμπανεβάσματα με την πίεση μου άλλοτε ανεβαίνει και άλλοτε πέφτει, και επειδή με τόσο περπάτημα είχαμε αποβάλει σχεδόν όλο το αλάτι που υπήρχε στο σώμα μας, πήρα από το σούπερ μάρκετ ένα πατατάκι, είχα ανάγκη να φάω λίγο αλάτι οπωσδήποτε.
Την άλλη ημέρα έπρεπε να ξυπνήσουμε χαράματα και να πάμε στο κελί του π. Ευθυμίου στην Καψάλα που απείχε 3.5χλμ από τις Καρυές.
Ο π. Ευθύμιος είναι πνευματικό παιδί του Αγίου Παισίου και έχει τον περισσότερο κόσμο από όλους τους γέροντες αυτή την στιγμή, έτσι μας είπαν πως αν θέλουμε να τον δούμε έπρεπε να σηκωθούμε νύχτα για να πάρουμε σειρά νωρίς.
Πως όμως να πας 3.5χλμ με τα πόδια σε ένα άγνωστο μέρος μέσα στην νύχτα και να βρεις ένα κελί στην μέση του πουθενά χωρίς να χαθείς;
Τότε μου ήρθε μια λαμπρή ιδέα στο μυαλό, θα χρησιμοποιήσουμε το gps και θα μας πάει αυτό.
Βγήκαμε στον δρόμο, δώσαμε το όνομα του κελιού και όντως λειτουργούσε, μας έβγαλε την διαδρομή και την απόσταση που πράγματι ήταν 3.5χλμ.
Πήγαμε στο δωμάτιο μας ήσυχοι, βάλαμε τα ξυπνητήρια να χτυπήσουν στις 4 το πρωί και ξαπλώσαμε.
Δεν υπήρχε τηλεόραση, δεν υπήρχε κλιματισμός, δεν υπήρχε νερό για μπάνιο, αλλά δεν παραπονεθήκαμε, είχαμε δει τόσα πολλά που ήμασταν πολύ ικανοποιημένοι.
Ήμασταν όμως και πολύ κουρασμένοι, εμένα πονούσαν φριχτά τα πόδια μου, χαζέψαμε λίγο με τα κινητά στο ίντερνετ και ξεραθήκαμε.
Το πρωτάτο
Τα ξυπνητήρια χτύπησαν στις 4.πμ άνοιξα τα μάτια μου κοίταξα τι ώρα είναι, άκουσα και ένα σήμαντρο να χτυπάει, υποθέτω ότι ήταν από το Πρωτάτο που ήταν δίπλα μας.
Σκέφτηκα όμως ας κλείσω τα μάτια μου λίγο μέχρι να σηκωθούν τα παιδιά να κερδίσω 5 λεπτά, άλλωστε τα πόδια μου πονούσαν πολύ, ήθελα λίγη ξεκούραση ακόμα.
Μάλλον τα παιδιά κουρασμένα και αυτά δεν άκουσαν καθόλου τα ξυπνητήρια, και την επομένη στιγμή μην αντέχοντας άλλο τους πόνους στα πόδια μου σηκώθηκα να πάρω ένα παυσίπονο, κοιτάζω την ώρα ήταν 5:32πμ, μας είχε πάρει ο ύπνος όλους.
Ξυπνάω τα παιδιά, μας πήρε ο ύπνος και αργήσαμε, τώρα τι θα κάνουμε;
Αν πάμε τελευταίοι θα προλάβουμε να πάμε στον π. Ευθύμιο; Αν δεν πάμε όμως ο γέροντας δέχεται πάλι κόσμο το Σάββατο και εμείς Σάββατο έπρεπε να αναχωρήσουμε από το Όρος.
Προβληματισμός για λίγο, εγώ ήθελα λίγη ξεκούραση βέβαια, αλλά ο Νίκος επέμενε να πάμε, συμφώνησε και ο Βασίλης, συμφώνησα κι εγώ, πάμε και ας ελπίσουμε να μας δεχτεί ο γέροντας.
Είχα φέρει μαζί μου μελάκι, για τους γέροντες, το μέλι μου ήταν Αριά με θυμάρι, και άλλα βότανα που έχει η περιοχή μου, δεν γνωρίζω αν τους άρεσε γιατί στο Όρος τρώνε πολύ την Καστανιά το οποίο είναι ένα ιδιαίτερο ημίπικρο μέλι με φανατικούς οπαδούς που το έχουν συνηθίσει, ωστόσο ήθελα πολύ να τους δώσω μέλι από τα μελίσσια μου.
Ξεκινήσαμε χαράματα με δροσούλα από τις Καρυές για το κελί του π. Ευθυμίου.
Αυτή την φορά καλύτερα προετοιμασμένοι γεμίσαμε μπουκαλάκια με νερό από την βρύση και ήταν σα να βγαίνει από το ψυγείο δροσερό.
Βάλαμε την διαδρομή στο Gps και ξεκινήσαμε.
Ένας σκυλάκος ημίαιμος γκέκας με πόιντερ, μας πήρε από πίσω από τις Καρυές και ήταν δίπλα μας σε όλη την διαδρομή.
Σε μια στιγμή το Gps λέει στρίψτε αριστερά, ήταν ένας χωματόδρομος μέσα στο δάσος, πήγαμε αριστερά, τα παιδιά γκρίνιαζαν δεν τους άρεσε αυτή η διαδρομή, αλλά εγώ ήμουν σίγουρος ότι αυτή την διαδρομή έπρεπε να ακολουθήσουμε αφού το gps δεν γίνεται να κάνει λάθος.
Πήγαμε 500 μέτρα μέσα στο δάσος, και ξαφνικά ο δρόμος κόπηκε, ήμασταν σε αδιέξοδο.
Κι όμως το Gps έκανε λάθος, και τώρα έπρεπε να γυρίσουμε άλλα 500 μέτρα πίσω και να πάρουμε τον σωστό δρόμο, δηλαδή τα 3.5 χλμ απόσταση για το κελί του γέροντα έγιναν με το λάθος 4.5χλμ άσε που είχαμε αργήσει και να ξυπνήσουμε.
Γυρίσαμε πίσω, για καλή μας τύχη βρήκαμε έναν μοναχό και τον ρωτήσαμε και μας εξήγησε λίγο πως να πάμε, ενώ ο σκυλάκος μας ακολουθούσε και μέσα στο δάσος και τώρα που γυρίσαμε χωρίς να μας γνωρίζει.
Μετά από αρκετή διαδρομή βρήκαμε μια παρέα που πήγαινε στον γέροντα και ήξερε τον δρόμο, έτσι περίπου στις 7 το πρωί φτάσαμε έξω από το κελί του γέροντα, εκεί ο φίλος μας ο σκύλος μας άφησε και δεν τον ξαναείδαμε.
Ήμασταν περίπου 40 με 50 άτομα, καθόμαστε απέξω σε πέτρες και κούτσουρα και ο γέροντας θα άνοιγε την πόρτα στις 8 το πρωί να μας δεχτεί και να μας κεράσει νεράκι και λουκούμι.
Μερικοί είχαν ξενυχτήσει εκεί, ήταν φανερό ότι δεν είχαμε καλό νούμερο στην σειρά και θα αργούσαμε.
Πράγματι ακριβώς στις 8 άνοιξε η πόρτα περάσαμε μέσα μας οδήγησαν σε μια μικρή Εκκλησία και μας είπαν ότι ήταν η πρώτη αφιερωμένη στον Άγιο Παίσιο στο Άγιο Όρος και προσκυνήσαμε.
π. Ευθύμιος Καψάλα
Πηγή φωτογραφίας NOIAZOMAI youtube
Τολμώ δε να πω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι Άγιος κατά την γνώμη μου.
Αφού προσκυνήσαμε βγήκε και μας χαιρέτισε ο γέροντας πήραμε όλοι την ευχή του και καθίσαμε ξανά.
Μας είπαν ότι ο γέροντας θα άκουγε προσωπικά δυο προσκυνητές που έπρεπε να αναχωρήσουν γρήγορα, και τους υπόλοιπους θα μας δέχονταν όλους μαζί, και όχι έναν έναν καθώς ήμασταν πολλοί και συνέχιζαν να έρχονται και άλλοι, ακόμα και άνθρωποι με προβλήματα υγείας και έτσι δεν θα προλαβαίναμε να τον δούμε όλοι.
Ο γέροντας είναι μια οσιακή μορφή πολύ ευγενικός και χαμηλών τόνων, όλη την ώρα έπλεκε ένα κομποσκοίνι, προσευχόταν και αυτό το έβλεπες στα χείλη του, και ταυτόχρονα άκουγε τις ερωτήσεις μας και απαντούσε.
Μας πήγαν σε ένα κιόσκι που είχε παγκάκια και καρέκλες, καθίσαμε όλοι και απέναντι μας κάθησε ο γέροντας.
Εκεί ήταν και δυο βουλευτές, κάποιοι μιλούσαν μαζί τους, εγώ ένιωσα ότι αυτά που έλεγαν τα είχα ξανακούσει, αυτή την ξύλινη γλώσσα που σου μιλάνε οι πολιτικοί χωρίς ουσιαστικά να σου λένε τίποτα και συγχίστηκα πολύ, γύρισα θυμωμένος προς το μέρος τους και τους είπα
Σας στείλαμε στην Βουλή να κάνετε τον Σταυρό σας και να μιλήσετε για Χριστό, βαρεθήκαμε τους μασόνους.
Αν δεν το κάνετε στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουμε τα άκρα.
Δεν θέλω να αναφέρω σε ποιο κόμμα ανήκαν οι βουλευτές και σε ποιο κόμμα αναφέρθηκα.
Ο γέροντας χαμογέλασε, ας αφήσουμε τα πολιτικά τώρα είπε, για ποιο θέμα θέλετε να μιλήσουμε;
Ο περισσότερος κόσμος είπε για τις νέες ταυτότητες που έρχονται θέλουμε γέροντα να μας πεις τι να κάνουμε.
Εμείς πήγαμε στο Άγιο Όρος, γνωρίζαμε γενικά το θέμα με τις ταυτότητες, ότι έρχονται νέες, μα δεν ξέραμε ότι αυτό απασχολεί τόσο κόσμο.
Σε γενικές γραμμές ήμουν στις 21 Ιουνίου 2000 στην Λαοσύναξη της Αθήνας με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, μα δεν ήμουν τώρα σωστά ενημερωμένος και με έκπληξη ακούγαμε όσα συνέβαιναν για τις ταυτότητες στο Άγιο Όρος.
Μίλησε ο κόσμος, όσοι ήξεραν ανέλυσαν την κατάσταση, άλλος έλεγε το ένα, άλλος έλεγε το άλλο, ενώ ο γέροντας με ένα μυτερό καλαμάκι έπλεκε κομποσκοίνι, μετρούσε τους κόμπους, προσεύχονταν, και άκουγε τις ομιλίες.
Αφού μίλησαν αρκετοί, ο κόσμος ζήτησε από τον γέροντα να μιλήσει και αυτός.
Αυτός χωρίς να σταματήσει την δουλειά με το κομποσκοίνι άρχισε να μιλά και είπε.
Ανησυχώ πολύ για αυτά που έρχονται.
Ανησυχώ που άφησαν τα χωριά να ρημάξουν και να ερημώσουν από κόσμο γιατί χωρίς τα χωριά οι πόλεις δεν μπορούν να σταθούν.
Ανησυχώ πολύ που το κόστος παραγωγής των αγροτών δεν τους επιτρέπει να σπείρουν τα χωράφια και να παράγουν τρόφιμα.
Δεν έφτασε τυχαία τόσο ψηλά το πετρέλαιο, δεν έφτασαν τυχαία τόσο ψηλά τα λιπάσματα, θέλουν ο κόσμος να πεινάσει.
Η Ελλάδα θα πεινάσει περισσότερο και από το 1940, μα δεν θα κρατήσει πολύ καιρό αυτό.
Όποιος μπορεί να έχει έναν κήπο, ένα χωραφάκι, λίγες κότες μια κατσίκα, αυτά θα βοηθήσουν πολύ και θα βοηθήσετε και άλλον κόσμο μέχρι να περάσει το κακό.
Ανησυχώ για τα Εθνικά μας θέματα, για το Αιγαίο και για μερικά νησιά μας.
Όσο για τις ταυτότητες
(......)
Τότε τον ρώτησα.
Γέροντα αν η επίσημη Εκκλησία μας πει να τις πάρουμε τις ταυτότητες, εμείς τι να κάνουμε.
Απάντησε.
(......)
Ήμασταν ακριβώς μπροστά από τον γέροντα στο ένα μέτρο απέναντι του, αν και μιλούσε σιγά, ακούγαμε ακριβώς τι έλεγε, αλλά εγώ έπαθα το εξής περίεργο.
Καθώς μιλούσε ο γέροντας έβλεπα την μορφή του Αγίου Παισίου και όχι του π. Ευθυμίου, τιναζόμουν λίγο, και οκ επανερχότανε η μορφή του γέροντα, μετά από λίγο καθώς κυλούσε η κουβέντα, ξανά η μορφή του Αγίου Παισίου, σκέφτηκα δεν είμαι καλά, από την πολλή κούραση τα έπαιξα ο άνθρωπος.
Αυτά μας είπε ο π. Ευθύμιος της Καψάλας, μας ευλόγησε όλους, μας έδωσε από μια εικονίτσα του Αγίου Παισίου, και από ένα βιβλιαράκι και φύγαμε.
Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο και πήραμε τηλέφωνο ταξί να έρθει να μας πάρει και να μας πάει στις Καρυές καθώς ήμασταν πολύ κουρασμένοι και η επιστροφή ήταν όλο ανηφόρα, και τότε λέει ο Νίκος.
Βρε παιδιά ξέρετε τι έπαθα; Τι έπαθες ρωτήσαμε;
Καθώς μίλαγε ο γέροντας νόμιζα ότι έβλεπα τον Άγιο Παίσιο...
Αντίθετα ο Βασίλης δεν το έπαθε αυτό, είδε όμως κάτι άλλο σε άλλον γέροντα που θα σας πω στην συνέχεια.
Ήρθε το ταξί και πήγαμε στο καφενείο για καφέ, και εκεί χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν ο πάτερ Νείλος που έρχονταν να πιούμε καφέ μαζί.
Δεν είχε ξεχάσει πως έπρεπε να προσκυνήσουμε στην Παναγία την Πορταΐτισσα, και επιπλέον μας είπε ότι θα μας πήγαινε να πάρουμε νερό στο Αγίασμα που βγαίνει εκεί που βρέθηκε η εικόνα.
Πάμε τώρα αυτή την στιγμή του είπαμε.
Μα είναι μεσημέρι θα είναι ανοιχτά να προσκυνήσετε αυτή την ώρα;
Ι.Μ Ιβήρων
Συνεχίζεται...
Καθώς επιστρέψαμε από το Όρος ακούσαμε στις ειδήσεις να μιλούν για τις νέες ταυτότητες.
Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να τις κατασκευάσει, και την δουλειά θα την αναλάβουν είτε Αμερικανοί είτε Ισραηλινοί, είτε Γάλλοι.
Όλα τα γεγονότα δείχνουν να τρέχουν όπως μας τα είπε ο π. Ευθύμιος...
Δείτε το βίντεο
