Ένας χρόνος πέρασε από την ημέρα που ο Κωνσταντίνος Δαλαρέτος πέταξε για την γειτονιά των Αγγέλων.
Άφησε την μητέρα, τα αδέλφια, την μνηστή τους συγγενείς και τους φίλους να θρηνούν τον χαμό του.
Ο Κωνσταντίνος Δαλαρέτος, πολλοί τον ήξεραν ίσως ως Κωνσταντίνο Αττική ήταν ένα νέο παιδί μελισσοκόμος που δραστηριοποιούνταν στην Κερατέα, στην Τζιά και στην Μακρόνησο.
Έβγαζε αποκλειστικά θυμαρίσιο μέλι.
Ήταν αρραβωνιασμένος και ετοιμαζόταν για γάμο.
Ήταν πολύ μαχητικός άνθρωπος, ειλικρινής, έντιμος και είχαμε και πολλούς κοινούς φίλους.
Ο Κωνσταντίνος με είχε πάρει τηλέφωνο και όσα μου είπε με σοκάρισαν.
Γιατί μου θύμισαν μια παλιά δική μου ιστορία, μα όπως φαίνεται εγώ την γλίτωσα φτηνά, ενώ ο Κωνσταντίνος ήταν άτυχος.
Μου είπε λοιπόν ότι ενώ τρυγούσε τα μελίσσια του στο θυμάρι, ξαφνικά εμφανίστηκαν ορισμένα εξανθήματα στο σώμα του, ενώ ένιωσε και αδυναμία.
Πίστεψε ότι κάποια αλλεργία ή κάτι τέτοιο θα ήταν και πήγε στο νοσοκομείο.
Όταν τον είδε ο γιατρός τον κοίταξε στα μάτια και του είπε ότι αυτό δεν είναι αλλεργία αλλά υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο αίμα.
Ο Κώστας μου είπε ότι οι γιατροί του είπαν πως η κατάσταση είναι δύσκολη αλλά έχει ελπίδες.
Όμως χρειαζόταν πολλές φιάλες αίμα την ημέρα.
Όταν τα άκουσα αυτά ταράχτηκα.
Του είπα να κάνει κουράγιο, του είπα την δική μου ιστορία, του μίλησα για τον μακαρίτη τον φίλο μου μελισσοκόμο τον Στέλιο που οι γιατροί του έδωσαν αρχικά 2 χρόνια ζωής, και αυτός το πάλεψε όσο δεν παει άλλο και έζησε 20 χρόνια.
Του είπα Κώστα δείξε δύναμη, πάλεψε το, και ότι ο άνθρωπος με την δύναμη της θελήσεως μπορεί να νικήσει όλες τις ασθένειες.
Μου είπε ότι χρειάζεται αίμα και να κάνω έκκληση στους μελισσοκόμους που είναι δότες να τον βοηθήσουν.
Δέχτηκα αμέσως να το κάνω, αλλά μου ζήτησε να περιμένω εντολή του καθώς το νοσοκομείο που νοσηλευόταν τότε δεχόταν αιμοδοσία μόνο για τους πυρόπληκτους.
Ο Κώστας για κάποιο λόγο δεν μου έδωσε ποτέ εντολή να ζητήσω βοήθεια από τον κόσμο, καθώς είχε ήδη φίλους και συγγενείς που τον κάλυπταν.
Έδινε την μάχη του εναντίον μιας σπάνιας αρρώστιας στο αίμα, η οποία θα θεραπευόταν μόνο με μεταμόσχευση.
Δεν θυμάμαι πως μου την είπε την ασθένεια δεν ήταν Λευχαιμία, όμως ήθελε πολύ δρόμο μέχρι να φτάσει στο σημείο για μεταμόσχευση.
Τουλάχιστον έτσι μου είπε εμένα.
Και αν μιλάω σήμερα και βάζω φωτογραφίες του είναι γιατί μου το είχε ζητήσει να γίνει, δεν είχε σκοπό να το κρύψει.
Έδειχνε να πηγαίνει καλά, όμως μια ημέρα υποτροπίασε πήρε μικρόβιο δεν ξέρω τι ακριβώς, πάντως χειροτέρεψε.
Ο Κώστας έφυγε αθόρυβα για τις ουράνιες ανθισμένες πεδιάδες στις 2 Οκτωβρίου 2018 στις 07:25 το πρωί έχοντας στο πλευρό του τα αδέλφια του την μάνα του και την μνηστή του.
Να γράψω, ότι το 2014 ο Κώστας επί 4 μήνες ήταν μαζί με τους διαδηλωτές στην Κερατέα και διαδήλωνε να μην γίνουν ΧΥΤΑ στην περιοχή.
Μου είχε πει τότε ότι έφαγε του κόσμου τα χημικά και τα δακρυγόνα από την Αστυνομία.
Το αναφέρω επειδή το θυμάμαι, και δεν γνωρίζω αν αυτά επιβάρυναν την υγεία του.
Να είναι Αιωνία σου η μνήμη φίλε μου καλέ και ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.
Εύχομαι ο δημιουργός να σε βάλει κοντά του και να σε προσέχει γιατί ήσουν πραγματικά καλό παιδί.
Λυπάμαι πολύ!!!