 |
| Όταν η ζωή γράφει ρόλους... |
Την Σοφία την γνωρίζω πολλά χρόνια, είναι από τα μέρη μου και όταν είδα ότι δημοσίευσε την ιστορία της ζήτησα την άδεια της να την αναδημοσιεύσω, προσθέτοντας όμως επιπλέον πράγματα που γνωρίζω και νομίζω ότι έπρεπε να ειπωθούν.
Πρόκειται για μια ανθρώπινη ιστορία πόνου και ατυχίας άνευ προηγουμένου θα την χαρακτήριζα, που όμως είναι διδακτική και μπορεί να δώσει κουράγιο σε ανθρώπους που σηκώνουν τον δικό τους σταυρό σε αυτή την ζωή.
Πριν μπω στο κυρίως θέμα θέλω να συμπληρώσω στην ιστορία τα εξής ως αρχή.
Η Σοφία έχασε τον πατέρα της πριν ακόμα γεννηθεί σε ατύχημα.
Δεν τον γνώρισε ποτέ.
Την μεγάλωσε η μητέρα της στην επαρχία, και της αφιερώθηκε ολοκληρωτικά.
Η αφοσίωση της μητέρας ήταν τέτοια που προτίμησε να μείνει μόνη στην ζωή με το παιδί της και να μην ξαναπαντρευτεί και κακοπεράσει η μικρή Σοφία.
Και δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να μεγαλώσει μόνη ένα παιδί στην επαρχία μια άνεργη και ανυπεράσπιστη γυναίκα, όπως ήταν η μητέρα της Σοφίας.
Λέει λοιπόν η Σοφία!!!
Η δική μου ιστορία ξεκινάει από την στιγμή που παντρεύτηκα το 2007.
Με τον σύζυγο μου επιθυμούσαμε και οι δυο ένα μωρό και αρχίσαμε τις προσπάθειες να το αποκτήσουμε σχεδόν αμέσως μετά τον γάμο.
Όμως αν και ο χρόνος περνούσε το μωρό δεν ερχόταν και έτσι το 2008 όταν επιστρέψαμε από τις διακοπές μας στην Κρήτη αποφασίσαμε να επισκεφτούμε έναν γιατρό για να μας συμβουλεύσει τι πρέπει να κάνουμε.
Έτσι κι έγινε λοιπόν και ο γιατρός μας συνέστησε μια σαλπιγγογραφία και ένα σπερμοδιάγραμμα για αρχή.
Το σπερμοδιάγραμμα έδειξε πως ο σύζυγος μου είχε ασπερμία.
Αυτό σήμαινε ότι ήταν αδύνατον να κάνουμε παιδί με φυσιολογικό τρόπο και πως έπρεπε να αρχίσουμε την διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Ευτυχώς εκείνο το διάστημα είχα την μητέρα μου που μπορούσα να μοιραστώ τα πάντα μαζί της και ήταν και ο λόγος που μπόρεσα να γίνω το στήριγμα που χρειαζόταν ο άντρας μου μετά από τέτοια νέα.
Θυμάμαι μετά από αυτό το αποτέλεσμα που μου είπε ο άντρας μου ότι με αγαπάει πάρα πολύ για να μου καταστρέψει την ζωή, και πως ίσως θα ήταν προτιμότερο να χωρίσουμε, αφού εκείνος δεν ήταν σε θέση να κάνει παιδί.
Δεν θα μπορούσε τουλάχιστον με τον παραδοσιακό τρόπο.
Γιατί παιδί θα κάναμε μαζί αφού δεν υπήρχε περίπτωση να χωρίσουμε.
Το πρόβλημα αυτό θα το παλεύαμε μαζί, και αυτό ακριβώς κάναμε.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η πρώτη μας προσπάθεια για εξωσωματική γονιμοποίηση.
Περνώντας από επιτροπή και παίρνοντας τα ανάλογα φάρμακα έφτασε η πρώτη μας πίκρα.
Οι ενέσεις ήταν αλλοιωμένες και η οιστροδιόλη και η προγεστερόνη δεν ανέβαιναν όπως θα έπρεπε.
Έτσι θα έπρεπε να σταματήσω και να ξεκινήσω από την αρχή.
Τον Απρίλιο του 2009 ξεκίνησα την δεύτερη προσπάθεια, και μετά από λίγες μέρες βγήκε μια χορειακή που έδειξε θετικό αποτέλεσμα για την ζωή μας αφού ήμουν έγκυος.
Η τύχη όμως πάλι έπαιξε μαζί μας, το πρώτο υπέρηχο έδειξε ότι το έμβρυο ήταν εξωμήτριο και έπρεπε να αφαιρεθεί και μαζί η μια μου σάλπιγγα που είχε κολλήσει πάνω.
Αυτό σήμαινε αυτομάτως και μείωση κατά 50% των πιθανοτήτων να γίνουμε γονείς αφού διέθετα πλέον μόνο μια σάλπιγγα.
Παρά τον πόνο και την απογοήτευση δεν πτοήθηκα.
Η συναισθηματική πίεση και μετά η οικονομική είχαν πλήξει το ηθικό του συζύγου μου όμως ο οποίος με παρακινούσε να εγκαταλείψουμε τις προσπάθειες και να κάνουμε τις απαραίτητες ενέργειες για να υιοθετήσουμε ένα παιδί.
Γιατί έτσι κι αλλιώς χρήματα δεν υπήρχαν να κάνουμε δεύτερη προσπάθεια τουλάχιστον άμεσα.
Σε όλη αυτή την προσπάθεια είχα ευτυχώς την μητέρα μου κοντά μου.
Εκείνη ήξερε από την αρχή τι ακριβώς μας συνέβαινε, ήταν ο βράχος μου να ακουμπήσω, να παραπονεθώ, να λυγίσω, να κλάψω, μα συνάμα και το χέρι που μπορούσα να πιάσω, και με κράτησε με στήριξε όταν όλα γύρω μου ορθώνονταν μόνο προβλήματα.
Ότι οικονομίες είχε μαζέψει μέχρι τότε η μητέρα μου στη ζωή το δώρισε σε εμάς.
Ήταν αρκετά χρήματα για να κάνω άλλη μια προσπάθεια, που ναι με έκαναν χαρούμενη με μια ιδιότυπη θλιμμένη χαρά όμως.
Γιατί εκείνα τα χρήματα ήταν η ασφάλεια που είχε για τα χρόνια που έρχονταν, κι ότι τυχόν συνέβαινε.
Μετά δεν θα υπήρχαν χρήματα ούτε για έναν γιατρό ή για φάρμακα κι εγώ θα μπορούσα να την στηρίξω μόνο ψυχολογικά, αφού εγώ η κόρη της έπειτα από όλα αυτά δεν θα ήμουν σε θέση να συνεισφέρω ούτε ένα ευρώ.
Μα εκείνα τα χρήματα για εμένα ήταν η ελπίδα μου για το όνειρο, και δεν μπορούσα να πω όχι.
Έτσι με κρύα καρδιά τα πήρα και άφησα όλες μου τις ελπίδες στον Θεό και στην Παναγία ότι τίποτα στραβό δεν θα συνέβαινε.
Κάπως έτσι ήρθε η 30η Νοεμβρίου ημέρα της εμβρυομεταφοράς και δεν μπορούσα ούτε να ανασάνω μη τυχόν προκαλούσα κάποιο πρόβλημα στην διαδικασία και όλες τις υπόλοιπες ημέρες έπρεπε να είμαι ξαπλωμένη και να σηκώνομαι από το κρεβάτι ελάχιστα.
Ώσπου επιτέλους ήρθε το θετικό αποτέλεσμα 15 ημέρες μετά.
Απίστευτο!!!
Ήμουν έγκυος...
Τα είχαμε καταφέρει.
Στον μήνα επάνω ο γιατρός πρότεινε να γίνει χορειακή για να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι εντάξει, όμως...
Ωπ...υπέρηχο;;; Κι αν;;; Αν έδειχνε τίποτα σαν την προηγούμενη φορά;Αν είχε πάει κάτι στραβά;;; Θα ξαναπερνούσαμε την ίδια αγωνία; Η καρδιά μου σφίχτηκε.
Στις 30 Δεκεμβρίου ο σύζυγος μου ήταν τόσο αγχωμένος, τόσο τρελαμένος που τον άφησα απ έξω από το ιατρείο αφού μου μετέδιδε την αγωνία του.
Όχι ότι δεν είχα κι εγώ την δική μου αλλά δεν με βοηθούσε και πολύ να τον βλέπω έτσι κι εκείνον.
Ποιον να πρωτοκοιτάξω; Εμένα; Εκείνον; Και πως;
Τώρα πια δεν ήταν κάτι που εξαρτιόταν από εμάς.
Όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους και ο υπέρηχος ήταν απλά μια ανάσα από τα καλά ή τα κακά νέα που θα μας έλεγε ο γιατρός.
Για άλλη μια φορά η μητέρα μου, η μάνα μου αυτός ο γλυκός άνθρωπος ο τόσο δυνατός, άντεξε να έρθει μαζί μου να μου μεταφέρει την αισιοδοξία και την δύναμη της ψυχής που χρειαζόμουν για να περάσω και αυτή την δοκιμασία.
Ναι δοκιμασία είναι ξέρεις...
Όταν το έχεις ξαναπεράσει και σου έχει χαρίσει μια λυπημένη θύμηση, το να χρειαστεί να το ξαναπεράσεις είναι κάτι σαν τεστ αντοχής.Τεστ αντοχής αισθημάτων.
Έβλεπα τον γιατρό να κάνει τον υπέρηχο, κι άκουγα την κάθε ανάσα μέσα στο ιατρείο, ακόμα και το βλεφάρισμα των ματιών.
Είμαι σίγουρη ότι το άκουγα.
Ο θόρυβος από τα μηχανήματα, το τρίξιμο της καρέκλας, αυτό το ακαθόριστο σχέδιο - σκιά στο μόνιτορ, μα γιατί δεν μιλάει ο Χριστιανός;;; Γιατί δεν λέει τίποτα. Αυτό που είναι στο πρόσωπο του είναι θετικό ή αρνητικό; Καλό ή κακό;
- Αγοράκι ή κοριτσάκι θέλεις να είναι; με ρώτησε...και ξέσπασα σε κλάμματα. Επιτέλους η Ζωή μου χαμογελάει!!!
Το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να πάρω το σύζυγο μου που περίμενε και ήμουν σίγουρη ότι είχε κάνει σημάδια στο πάτωμα από το πήγαινε έλα και να του πω ότι μου είπε ο γιατρός.
Δεν κατάφερα να ακούσω κάποια απάντηση αφού κλαίγαμε και οι δυο από χαρά.
Τα δάκρυα χαράς έχουν τόσα λόγια κρυμμένα μέσα τους που δεν χρειάζεται να τα μοιράζεσαι.
Φεύγουν από καρδιά και πάνε σε καρδιά χωρίς να χάνουν ποτέ τον δρόμο τους.
Τους πέντε πρώτους μήνες τους πέρασα στο κρεβάτι, και μετά ξεθάρρεψα και σηκωνόμουν λίγο.
Είχα και την μητέρα μου που μοιράστηκε μαζί μου όλη μου την αγωνία, τον πόνο, το δάκρυ, μα και την χαρά και περιμέναμε και οι δυο μας πότε θα γεννήσω.
Και ενώ στις 28 Ιουλίου ήταν να γεννήσω, 2 μόνο μέρες πριν, στις 26 Ιουλίου πέθανε ξαφνικά η μητέρα μου από καρδιά...
Γέννησα 2 ημέρες μετά χωρίς να είναι εκείνη δίπλα μου.
Χωρίς εκείνη δεν θα είχα καταφέρει να φέρω αυτό το πλασματάκι στην ζωή μας.
Βαθιά μες στην καρδιά μου πιστεύω ότι έφυγε και εκεί επάνω που είναι προστατεύει κι εμένα και την μικρή μου.
Αυτή και ο Θεός δεν έλειψαν στιγμή από τις σκέψεις μου, τις προσευχές μου και τις ελπίδες μου.
Αυτό που έχω να σας πω τώρα μετά από αυτά που πέρασα είναι πως: Ποτέ μην χάνετε την δύναμη σας, κι αν απελπίζεστε να ζητάτε την βοήθεια του, κι εκείνος με έναν μαγικό τρόπο θα είναι εκεί. Αργά ή γρήγορα θα είναι εκεί.
Μάνα αν ήσουν χάδι, θα ήσουν το πιο τρυφερό
αν ήσουν χαμόγελο, θα ήσουν το πιο γλυκό
αν ήσουν αστέρι, θα ήσουν το πιο φωτεινό
αν ήσουν άγγελος, θα ήσουν ο φύλακας μου και
αν ήσουν μονοπάτι, θα ήσουν αυτό που με οδηγούσε στον σωστό δρόμο.
Αφιέρωση
Αφιερώνω την ιστορία μου στην μαμά μου, και στο παιδί μου, γιατί αν δεν ήταν η μαμά μου δεν θα είχα την κόρη μου σήμερα.
Ήταν ο άνθρωπος που με στήριξε, που μου έδινε κουράγιο, και στην περίοδο της εξωσωματικής και στην περίοδο της εγκυμοσύνης.
Μπορεί να μην είναι εδώ..είναι άγγελος τώρα πια, αλλά ξέρω ότι με βλέπει και με προστατεύει και της το αφιερώνω.
Μανούλα σ αγαπώ και σε ευχαριστώ για όλα.
Σοφία...
Η Σοφία με την γέννηση του παιδιού της έμεινε ολομόναχη στον κόσμο με την νεογέννητη κορούλα της.
Λίγο αργότερα έπεσε θύμα ενδοοικογενειακής βίας από τον σύζυγο της και αναγκάστηκε να χωρίσει.
Έφυγε από τα μέρη που μεγάλωσε εδώ, και ζει κάπου στην κεντρική Ελλάδα.
Μόλις χτες μου είπε ότι: Ακόμα ελπίζω ότι κάποτε θα γελάσει κι εμένα το χείλη μου.
Έχει ο θεός, έχω την υγεία μου και το παιδί μου που είναι η ζωή μου όλη!!!
Σήμερα 26-7-2015 συμπληρώνονται 5 χρόνια από τον θάνατο της μητέρας της.
Η ιστορία της Σοφίας δημοσιεύτηκε ΕΔΩ
Αν και είναι εκτός θέματος αποφάσισα να την δημοσιεύσω, γιατί εκτός του ότι με συγκινεί, με αυτά που διαβάζει κανείς παίρνει δύναμη για τις δυσκολίες της ζωής...
MELISSOCOSMOS