ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Κάποια πράγματα μερικές φορές είναι δύσκολο να τα αποφύγουμε.
Έχω ξαναπεί ότι είμαι ο μοναδικός μελισσοκόμος της οικογένειας, και γενικότερα στο σοι μου.
Ούτε εγώ δεν ξέρω πως πρόεκυψε καλά καλά αυτό το πάθος για την μέλισσα.
Μια όμορφη αγάπη που όμοια της δεν την έχω συναντήσει σε κάποια άλλη δουλειά ή χόμπι που έχω ασχοληθεί έως τώρα, και που δεν ήταν και λίγα.
Κάποιες εικόνες έρχονται στο μυαλό μου από την παιδική μου ηλικία που έχουν σχέση με την μέλισσα, και πιθανολογώ ότι από εκεί πρόεκυψε το πάθος μου αυτό.
Γιατί για εμένα πάθος είναι…
Έκτοτε η μέλισσα και η τέχνη της μου έχουν γίνει έμμονη ιδέα…
Ακόμα και σε μια ημέρα με έντονα προβλήματα, ή που είμαι κουρασμένος, λυπημένος, νευριασμένος, αρκεί μια συζήτηση για τις μέλισσες, μια κουβέντα, μια σκέψη ακόμα για να με ηρεμήσει και να γαληνέψει η ψύχη μου.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που τα μελίσσια τα έχει κλείσει μέσα ο καιρός, κι τότε ακουμπώ το αφτί μου στην κυψέλη μόνο και μόνο για να ακούσω μέσα το σμήνος.
Τότε είχα 3 μελισσάκια, για το μέλι του σπιτιού μου, εγκατεστημένα εκεί που έχω μόνιμα το μελισσοκομείο μου τώρα, και δούλευαν σαν τρελά το παλιούρι που ήταν σε πλήρη άνθιση.
Θυμάμαι που για τις 22 Μαΐου η ΕΜΥ είχε δώσει βροχές πολλές.
Εγώ είχα αγοράσει πολλά δέματα τριφύλλι τότε κι έπρεπε να τα βάλω μέσα στην αποθήκη την νύχτα ξημέρωμα 22 Μαΐου, πριν τις βροχές της επόμενης ημέρας.
Φόρτωνα τα δέματα (μπάλες) τις λέμε εδώ σε μια μεγάλη πλατφόρμα και τις μετέφερα νύχτα πάντα στην αποθήκη μου.
Ο λόγος που γινόταν αυτό νύχτα ήταν γιατί με την δροσιά δεν τριβόταν το ξερό τριφύλλι.
Τις φόρτωνα μόνος μου προσπαθώντας να γλιτώσω το κόστος φορτώσεων των εργατών, σε μια προσπάθεια να μειώσω το κόστος των εξόδων στην δουλειά μου που ήταν πολύ οριακό, μιας κι από τότε οι δουλείες τις υπαίθρου είχαν αρχίσει να γίνονται επιζήμιες.
Η τωρινή καταστροφή της οικονομίας μας βλέπετε δεν ήρθε ξαφνικά, υπήρχαν σημάδια πολλά χρόνια πριν, και τα φωνάζαμε στους πολιτικούς που αρνούταν να τα ακούσουν όμως.
Να τα αποτελέσματα τώρα.
Όμως και τώρα φωνάζουμε για τα προβλήματα της μελισσοκομίας, και κυρίως για τις παράνομες ελληνοποιήσεις ξένων μελιών.
Ενώ η ΕΜΥ λοιπόν είχε δώσει βροχές για τις 22 Μαΐου του 2004, στις 21 Μαΐου είχε γίνει κάτι…
Ένα από τα τρία μελισσάκια μου σμηνούργισε εκείνη την ημέρα.
Ήταν πρωί γύρω στις 11 η ώρα όταν το είδα να φεύγει από την κυψέλη του και να κάθετε κάπου 30 μέτρα πιο πέρα, σε ένα Σπάρτο που ήταν φυτρωμένο πάνω σε μια μεγάλη πέτρα με μέγεθος όσο ένα αυτοκίνητο.
Δυστυχώς για εμένα τότε δεν είχα τα πράγματα μου μαζί μου.
Υπήρχε στην αποθήκη μια μάσκα, αλλά δεν είχα ούτε το καπνιστήρι ούτε τα γάντια μου.
Σμάρι λέμε το πουλί, το σμήνος που φεύγει από την κυψέλη δηλαδή.
Θυμάμαι ότι δεν ήταν εύκολο καθόλου να το πιάσω, γιατί εκεί ήταν φυτρωμένα γύρω από την πέτρα και κάποια Σφέλαχτα (Ασφάλαχτος) αλλα και παλιούρια και με μάδησαν για τα καλά μέχρι να το πλησιάσω.
Ήταν ένα ωραίο σμήνος, αλλά το άτιμο είχε πιάσει στον κορμό του Σπάρτου και ήταν αδύνατον να το τινάξω μέσα στην κυψέλη για να το πάρω.
Αυτό ήταν η εύκολη επιλογή.
Η δεύτερη ήταν να το βοηθήσω λίγο με το χέρι, να το σπρώξω λίγο δηλαδή για να μπει μέσα.
Δοκίμασα πρώτα την πρώτη επιλογή, παρακαλώντας το σχεδόν να πετύχει, γιατί όπως είπα δεν είχα τα γάντια μου μαζί για να το βοηθήσω με το χέρι.
Για κακή μου τύχη, όσο κι αν προσπάθησα το σμήνος επουδενί δεν ήθελε να μπει στην κυψέλη.
Όταν έβαλα το μεγαλύτερο μέρος του σμήνους, έκλεισα το καπάκι κι ακούμπησα την κυψέλη σε δυο ξύλα που είχα ετοιμάσει να είναι η είσοδος εκεί κοντά στις υπόλοιπες μέλισσες που είχαν μείνει έξω, με την ελπίδα να μπουν αυτές τώρα μέσα μαζί με τις άλλες.
Εννέα τσιμπήματα στο δεξί μου χέρι από τον καρπό μέχρι τα δάκτυλα.
Όταν είδα ότι το σμήνος μπέικε στην κυψέλη του, έφυγα σφεντόνα για το σπίτι να δω τι θα κάνω με το χέρι που είχε αρχίσει να πρήζεται επικίνδυνα.
Όταν έφτασα στο σπίτι το χέρι μου ήταν τούμπανο…
Είχα διαβάσει πολλά μέχρι τότε για το αλλεργικό σοκ, και το είχε πάθει κι ο αδελφός μου όταν τον είχε τσιμπήσει ένα σερσένι ένα πρωί μες στην λιάστρα.
Έτρεξα τότε στην βρύση κι έριξα μπόλικο δροσερό νεράκι στο μέτωπο μου.
Το χέρι όμως δεν πήγαινε καλά, τι κομπρέσες με πάγο, τι συνεχείς μαλάξεις, τίποτα όμως.
Αυτό έγινε σαν μπαλόνι ένα πράγμα, δεν έμοιαζε με χέρι πάντως.
Κοιμήθηκα λίγο το μεσημέρι ελπίζοντας να ξεπρηστεί ως το βράδυ για να μπορέσω να κάνω δουλειά.
Μέχρι το βράδυ αντί για καλύτερα είχε γίνει χειρότερα, και όχι μόνο δεν μπορούσα να φορτώσω αλλά με δυσκολία μπορούσα να οδηγήσω και το τρακτέρ στο χωράφι για να φορτώσουν οι εργάτες.
Εκείνο το σμήνος μου στοίχισε 200 ευρώ, για φορτωτικά των εργατών, τόσα πλήρωσα, και πάρα λίγο να μου στοιχήσει και με αλλεργικό σοκ την οριστική απώλεια της σχέσης μου με την μέλισσα.
Μια σχέση που όπως είπα εξελίχτηκε σε πάθος.
Γι αυτό σας έχω πει πολλές φορές…
Είμαστε όλοι εν δυνάμει αλλεργικοί.
Από τότε έχω φάει του κόσμου τις τσιμπιές, και δεν ξαναείχα τέτοιο πρόβλημα, αλλά πάντα φοράω τα γάντια μου και την μάσκα μου από τότε.
Ίσως να συνέβη γιατί ήταν πολλά τσιμπήματα στο ίδιο σημείο, ίσως πάλι να ήταν να συμβεί.
Σημασία έχει ότι τώρα αυτό το θυμάμαι σαν σε όνειρο, και γελάω κιόλας.
Τα έχει κι αυτά η μελισσούλα τι να κάνουμε…
MELISSOCOSMOS ελάτε να γνωρίσουμε τον μαγικό κόσμο των μελισσών
