Η Βελανιδιά ανέκαθεν είχε μια ιδική θέση στην καρδιά των Ελλήνων.
Από τους Αρχαίους Έλληνες θεωρούνταν ως το ιερό δένδρο του Δια.
Η λέξη βάλανος σημαίνει φαλλός και συμβόλιζε τη βάλανο του Δία, από εκεί προέκυψε η ονομασία βελανίδι και Βελανιδιά.
Νομίζω ότι και στις μέρες μας οι Έλληνες αγαπούν την Βελανιδιά αν και δεν υπάρχει πλέον αυτή η ιερή σχέση που υπήρχε στην αρχαιότητα.
Πέραν των άλλων οι Έλληνες μελισσοκόμοι έχουν έναν επιπλέον λόγο να αγαπούν την βελανιδιά αφού μπορεί να τους προσφέρει απλόχερα ένα πολύ σημαντικό εισόδημα με το μέλι βελανιδιάς.
Το μέλι από βελανιδιά είναι το ποιο σκούρο μέλι που υπάρχει.
Είναι μαύρο σαν βερνίκι αλλά έχει φανατικούς θαυμαστές και όχι άδικα.
Είναι το νούμερο ένα μέλι σε αντιξειδωτικές ιδιότητες σε σχέση με κάθε άλλο σύμφωνα με τους ειδικούς, ενώ ενδείκνυται πολύ για ταλαιπωρημένους οργανισμούς και ασθενείς.
Ασφαλώς το μέλι της βελανιδιάς είναι μελίτωμα, εκκρίνεται δηλαδή από έντομα, μα δυστυχώς για αγνώστους λόγους δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τα έντομα που δίνουν το μέλι αυτό.
Ακόμα και στην διεθνή βιβλιογραφία απουσιάζουν σχεδόν αυτές οι πληροφορίες, για τα έντομα, τον κύκλο τους και τον τρόπο που παράγουν και εκκρίνουν το μελίτωμα.
Η βελανιδιά ξεκινάει και δίνει μελίτωμα στο φύλλο τον Ιούνιο.
Σε γενικές γραμμές ξέρουμε ότι το μελίτωμα παράγεται από αφίδες.
Σιγά σιγά δημιουργούνται σταγόνες μελιού που στάζουν από τα έντομα επάνω στα φύλλα της βελανιδιάς και όλο και αυξάνει.
Σε κάποια στιγμή είναι τόσο πολύ που αυτό αρχίζει και στάζει.
Τότε οι μέλισσες αρχίζουν και το συλλέγουν σε μεγάλες ποσότητες.
Δεν γνωρίζουμε τις συνθήκες εκείνες που ευνοούν την έκκριση αυτού του μελιού.
Εικάζουμε ότι από μια βροχερή άνοιξη που προκύπτουν τρυφεροί βλαστοί στο δέντρο ευνοούνται οι αφίδες και πολλαπλασιάζονται τόσο ώστε να παράγουν πολύ μελίτωμα σε ικανές ποσότητες για να το συλλέξουν οι μέλισσες.
Το μελίτωμα στο φύλλο, είναι το πρώτο στάδιο της νομής για την βελανιδιά.
Ακολουθεί το μελίτωμα στο βελανίδι που διαμορφώνει και την ποιότητα του τελικού μελιού.
Από πολλούς αυτό το μέλι θεωρείται ακόμα ποιο σπουδαίο από το πρώτο.
Το βελανίδι αρχίζει και δακρύζει παχύρρευστο μελίτωμα και η συλλογή συνεχίζεται μέχρι όλον τον Ιούλιο.
Καθώς όμως οι θερμοκρασίες το καλοκαίρι όσο περνάει ο καιρός όλο ένα και ανεβαίνουν κάνουν το μελίτωμα να ξινίσει και τότε οι μέλισσες σταματούν την συλλογή.
Αν γίνει αυτό υπάρχει μόνο ένας τρόπος να διορθωθεί η κατάσταση.
Μια βροχή.
Αν πιάσει μια βροχή και ξεπλύνει το ξινισμένο μελίτωμα τότε το νέο που έρχεται από μέσα είναι ξανά κατάλληλο και οι μέλισσες συνεχίζουν να το μαζεύουν.
Όσο οι θερμοκρασίες δεν ξεπερνούν και πολύ τους 30C στα βελανιδοδάση η συλλογή συνεχίζεται.
Και όσο οι συνθήκες είναι καλές τόσο περισσότερο είναι το μελίτωμα.
Και τα δένδρα στάζουν.
Όταν όμως έρθει ο Αύγουστος, παύουν να υπάρχουν τρυφεροί βλαστοί και μικρά τρυφερά βελανίδια καθώς αυτά μεγαλώνουν και σκληραίνουν.
Κάπου εκεί οι μικροσκοπικές αφίδες δεν μπορούν να επιβιώσουν άλλο και η έκκριση μελιτώματος μαζί με την συλλογή σταματάει.
Αν ήμαστε τυχεροί και οι ήπιες καιρικές συνθήκες έχουν κρατήσει αρκετά τότε τα μελίσσια μας θα έχουν γεμίσει μέλι και αυτό θα μπει στα βαρέλια.
Το μέλι της βελανιδιάς είναι πολύ ιδιαίτερο με στυφή και γεμάτη γεύση και κερδίζει τους καταναλωτές όταν το δοκιμάσουν.
Παγώνει δύσκολα και έχει εμπορική ζήτηση.
Καλά μέλια και γεμάτα βαρέλια να έχετε.
Στηρίξτε τον Melissocosmos κάνοντας like πατήστε το πλήκτρο (ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ)...