Για αυτούς που κλέβουν μελίσσια
Φίλε Βασίλη καλησπέρα
Το mail δεν απευθύνεται τόσο σε σένα όσο σε εκείνους που σε διαβάζουν, διαβάζουν τα σχόλια και τις ανησυχίες μας και παρόλα αυτά εξακολουθούν να απλώνουν τα χέρια τους και να κλέβουν περιουσίες.
Και αφορμή για το mail είναι τα τελευταία κρούσματα κλοπών που διαβάζω σε σένα και σε άλλα blog τα οποία δυστυχώς τον χειμώνα πολλάπλασιάζονται αφού οι μελισσοκόμοι όλο και λιγότερο επισκέπτονται τα μελισσάκια τους αφού οι καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο.
Θα προσπαθήσω λοιπόν φέρνοντας παράδειγμα τη δική μου ζωή, να στείλω ένα μήνυμα σε εκείνους που χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη καταστρέφουν όνειρα, ελπίδες και ζωές και να τους θυμίσω πως πίσω από κάθε μελίσσι κρύβεται μια ανθρώπινη ιστορία άλλοτε ευκολότερη και άλλοτε πολύ δύσκολη.
Εγώ Βασίλη είμαι ένας άνεργος της κρίσης με δύο παιδιά και ζούσα στην Αθήνα. Έμεινα άνεργος το 2011 ύστερα από 11 χρόνια εργασίας σε κάποιον συνεταιρισμό. Γύρισα από δουλειά σε δουλειά και από μεροκάματο σε μεροκάματο με ελάχιστη αμοιβή και ασφαλώς χωρίς ένσημα και βλέποντας πιά πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για την οικογένειά μου, με τη γυναίκα μου πήραμε την απόφαση να κάνουμε κάτι δικό μας και συγκεκριμένα να ασχοληθούμε με τη μελισσοκομία την οποία από πάντα είχα στο μυαλό μου κι ας είχα δουλειά.
Αρχικά είπαμε να ξεκινήσω μόνος μου αφού η γυναίκα μου ευτυχώς εργάζεται ακόμη και με τα λίγα χρήματα που διαθέταμε και με μια μικρή βοήθεια από τους γονείς μας να αγοράζαμε κάποια μελίσσια. Πήγα ένα εξάμηνο στο κτήμα Συγγρού όπου πήρα μια μικρή εικόνα για το αντικείμενο και στις 6 Μαΐου του φετινού άφησα την οικογένειά μου πήρα 5 μελισσάκια και κατέβηκα στο χωριό.
Το διάστημα από τον Μάιο μέχρι και σήμερα για μένα ήταν ένας Γολγοθάς οικονομικός και ψυχολογικός. Έβλεπα την οικογένειά μου με το σταγονόμετρο και με δυσκολία έκανα κάποια μεροκάματα στο χωριό για να μαζέψω κάποια χρήματα όχι για τα παιδιά μου αλλά για να πολλάπλασιάσω τα μελίσσια μου ωστε κάποια στιγμή να μπορέσω να προσφέρω κάτι καλύτερο.
Χωρίς καμία βοήθεια από το ανίκανο, άχρηστο κράτος που μόνο εμπόδια βάζει, χωρίς καν το κατάλληλο αυτοκίνητο για μετακινήσεις, με πολλούς λάθος χειρισμούς αλλά και με κάποια καλά, με αναποδιές καθημερινές και με πολλές άλλες καταστάσεις και λεπτομέρειες που έχεις βιώσει κι εσύ στο πετσί σου, πέντε μήνες μετά, αυτά τα 5 μελισσάκια έγιναν 30 κι ελπίζω τώρα να πάρω και τα πρώτα μου μέλια στο ρείκι, όχι πολύ αλλά έστω για να χαρώ λίγο, να πω πως κάτι γίνεται.
Και τα έχω αγαπήσει τόσο πολύ που έχω φτάσει σε σημείο να κατεβαίνω χαράματα να πιώ τον καφέ μου μαζί τους μόνο για να τα βλέπω να πετάνε από τις κυψέλες τους και να τα έχω παρέα αφού εκεί που είμαι μόνο αυτά είναι η παρέα μου.
Αυτή η αγωνία μου Βασίλη δεν ξεκινάει τον Μάιο, ξεκινάει από το 2011 όπως προείπα... και τα μελίσσια είναι πραγματικά η τελευταία μου ελπίδα, δική μου και της οικογένειάς μου καθώς σε αυτά έριξα όλες τις οικονομίες που είχα υλικές και ψυχικές. Δεν ελπίζω στα πολλά λεφτά, γνωρίζω τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος, Θέλω απλά να μπορώ να φέρω ένα πιάτο φαΐ στα παιδιά μου. Για αυτό λοιπό δεν μπορώ με τίποτα να φανταστώ πως κάποια μέρα μπορεί να πάω στο μελισσοκομείο μου και να μην βρω τίποτα.
Ξέρω πως πολλοί αναγνώστες σου ξεκίνησαν σαν εμένα, ξέρω πως για πολλούς είναι η τελευταία ελπίδα και εύχομαι να μην συμβεί ποτέ σε κανέναν. Και πραγματικά ελπίζω αυτοί που κάνουν αυτή τη δουλειά να σκεφτούν πως πίσω από κάθε μελίσσι κρύβεται μια ιστορία σαν αυτή.
Καλό χειμώνα να έχουμε λοιπόν και ελπίζω σε έναν κόσμο καλύτερο...
ΦΩΤΗΣ
Στηρίξτε τον Melissocosmos κάνοντας like πατήστε το πλήκτρο (ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ)...