Ότι κι αν κάνει το παιδί, δεν μπορεί να ανταποδώσει όσα οφείλει στην μάνα.
Εσύ μου χάρισες την αναπνοή και την ζωή μου.
Μου στάθηκες στο προσκεφάλι μου όταν αρρώσταινα.
Με έπιασες από το χέρι για να μάθω να περπατάω.
Με έμαθες να μιλάω.
Να δουλεύω.
Η μάνα μου ήταν ένας ανθρώπινος βράχος.
Πέρασε την περίοδο της πείνας, της φτώχειας, των κακουχιών.
Πέρασε πολύ δύσκολες οικογενειακές στιγμές.
Δεν χάρηκε την ζωή της, δεν γλέντησε ποτέ δεν είχε πολυτέλειες ούτε μια στιγμή.
Μόνο δουλειά στα χωράφια, παιδιά και σπίτι ήταν η ζωή σου.
Την έπαιρνα μαζί μου και στα μελίσσια μέχρι πριν μερικά χρόνια.
Ήταν αετός, μια φορά όταν της έδειχνες κάτι το έκανε τέλεια δεν χρειαζόταν δεύτερη.
Δεν φοβόταν την δουλειά, αντίθετα η δουλειά της έδινε χαρά.
Έτσι ήταν οι παλιοί άνθρωποι.
Ήταν νοικοκυρά όπως όλες οι γυναίκες στην εποχή της, ζύμωνε ψωμί, πίτες γλυκά μοσχομύριζε η γειτονιά.
Τα φαγητά της βαριά πικάντικα μιας κουζίνας παλιάς και αλλιώτικης που πλέον χάνεται από την νέα τάση της εποχής.
Βέβαια γενικότερα τα προϊόντα σήμερα δεν είναι και τόσο νόστιμα όπως παλιά.
Εικόνες έντονες έχω στο μυαλό και στα μάτια μου που δεν μπορώ, ούτε θέλω ούτε και πρέπει να ξεχάσω, αντιθέτως τις αναπολώ με νοσταλγία.
- Μην πιεις κρύο νερό, μην φας παγωτό, πάρε την ζακέτα σου, μην ιδρώσεις...
Ακόμα αντηχούν οι αυστηρές συμβουλές σου στα αυτιά μου.
Και όταν πέρασε ο καιρός, και ήρθε η βάσανος των χρόνων οι ρόλοι άλλαξαν.
Αυτός που μάλωνε πλέον ήμουν εγώ...
- Πρόσεχε, αν πέσεις και σπάσεις κάνα πόδι τι θα γίνει, θα είσαι στο κρεβάτι θα πάθεις ζημιά.
Όλο αυτά τις έλεγα τα τελευταία χρόνια και αυτός ήταν ο εφιάλτης μου.
Και την απάντηση της ποτέ δεν την κατάλαβα.
- Εγώ παρακάλεσα την Παναγία να με πάρει όταν θα είμαι ακόμα όρθια και στα πόδια μου.
- Ναι μάνα όμως σου έκανε συμβόλαιο η Παναγία ότι θα γίνει έτσι;
Με κοίταζε χωρίς να μου απαντάει.
Είμαι σίγουρος ότι ήξερες ότι θα έφευγες.
Ούτε 5 ημέρες πριν φύγει ζητούσε να φύγουμε από το Αγρίνιο και να εγκατασταθούμε στο χωριό ξανά στο σπίτι μας.
Και επειδή ήξερε ότι εγώ δεν θα το κάνω πήρε τηλέφωνο την Φρόσω και της ζήτησε να με καταφέρει.
Πως ήξερες ότι το σπίτι μας θα μείνει άδειο;
Ξανά ήρθαμε στο σπίτι μας μάνα, όπως το ζήτησες.
Τρεις μέρες πριν φύγει πήγα και την είδα, μιλήσαμε για τα μελίσσια που είχα στην Εύβοια, ήθελε πάντα να μαθαίνει πως πάνε και αν βάζουν μέλι.
Έβαλαν πολύ μέλι πρέπει να πάω να τα τρυγήσω της είπα.
-Εσύ τι κάνεις μάνα;
- Παρακαλάω την Παναγία να με πάρει.
Και ενώ όταν της έλεγα ότι θα φύγω πάντα μου έλεγε μείνε λίγο ακόμα να σε δω, την τελευταία φορά μου είπε ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ.
Έφυγε πολύ ήρεμα στις 8/9/2019 στις 10 το πρωί ξαφνικά χωρίς να το περιμένουμε.
Έφυγε στα πόδια της, λίγο πριν την νικήσει το Πάρκινσον και την ρίξει στο κρεβάτι.
Έφυγε την ημέρα της γεννήσεως της Θεοτόκου.
Πως εγώ τώρα να μην πιστέψω ότι ήρθε και σε πήρε όπως της το ζήτησες;
Το πιστεύω λοιπόν με όλη την δύναμη της ψυχής μου.
Αφού έφυγε η μάνα μου άρχισα να συμφιλιώνομαι περισσότερο με τον θάνατο.
Πλέον θεωρώ ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα αν μετά θάνατον δεν ξανά ανταμώνεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Ερωτήματα όπως ποια δύναμη ενημερώνει τον άνθρωπο ότι θα αναχωρήσει;
Που θα πάμε μετά τον θάνατο άρχισαν να με απασχολούν.
Ο θάνατος της μάνας μου δυνάμωσε κατά πολύ και την πίστη μου στο Θεό.
Δεν υπήρξε βράδυ που να μην της πω καληνύχτα, ούτε ημέρα που να μην την χαιρετήσω.
Μάνα μου, έζησες άσχημα όπως δεν σου άξιζε, αλλά έφυγες με αξιοπρέπεια όπως εσύ το ήθελες.
Το ότι δεν θα σε ξεχάσω είναι περιττό να το πω.
Είμαι σίγουρος ότι εκεί που είσαι απλά περιμένεις λίγο για να ανταμώσουμε ξανά.
Ο χρόνος μετράει αντίστροφα λοιπόν.
Ο Θεός να αναπαύει την ψυχούλα σου, και καλή αντάμωση στον χωροχρόνο του Υψίστου.
ΑΜΗΝ