Του έκανα διάφορες ερωτήσεις για τα μελίσσια εκείνης της εποχής, και ο μπάρμπα Τάκης μου είπε ότι είχε πολλά κουβέλια.
Μου είπε ακόμα ότι δεν είχαν μόνο κουβέλια τότε, ότι ο κόσμος είχε αρκετά μελίσσια στις μάντρες των σπιτιών και των κήπων.
Έφτιαχναν μου λέει τις μάντρες με τέτοιο τρόπο, και άφηναν κάθε 2 μέτρα ένα τετράγωνο άνοιγμα, όταν πιάνανε κανένα σμήνος το τοποθετούσαν εκεί και το έκλειναν με μια πέτρα, αφήνοντας του όμως μια σχισμή για να χωράνε οι μέλισσες.
Τα μελίσσια στις μάντρες ήταν κυρίως δουλειά των γυναικών, ενώ οι άντρες είχαν τα κουβέλια και τα κοφίνια τους στα χωράφια.
Τον Οκτώβριο τα μελίσσια τελείωναν όλες τις ανθοφορίες, από λουλούδια της άνοιξης όπως παλιούρι βρούβες και βίκο, συνέχιζαν το καλοκαίρι με λυγαριά αγκινάρα και θυμάρι, και ολοκλήρωναν το φθινόπωρο με το ρείκι.
Τον Οκτώβριο λοιπόν έβγαζαν την πέτρα του μελισσιού της μάντρας και είτε έκοβαν τμήματα της κηρήθρας που ήταν γεμάτα μέλι, είτε μερικές φορές χάλαγαν εντελώς το μελίσσι για να του πάρουν το μέλι.
Μελισσοκομία μιας άλλης εποχής σίγουρα, που ομως έβαλε την δική της σφραγίδα στην ιστορία του κλάδου μας.
Πρόσφατα είδα στο Youtube ένα βιντεάκι ξένο με μια παρόμοια κυψέλη σε μάντρα, και θυμήθηκα αυτά που μου είπε ο μπάρμπα Τάκης.
Δείτε το βίντεο