Στο διάστημα που υπάρχει αυτό το Blog έχω γράψει αρκετά πράγματα, κυρίως μελισσοκομικά.
Έχω πει ότι θα λέω την γνώμη μου και για διάφορα άλλα θέματα, όπως έχω ήδη κάνει για τα εθνικά μας θέματα πχ.
Σήμερα νιώθω την ανάγκη να γράψω για την ορθοδοξία και την πίστη μας μερικά λόγια.
Είμαι άνθρωπος που πιστεύω πολύ στην θρησκεία μας, σέβομαι όμως πάρα πολύ και τις άλλες θρησκείες.
Δεν πηγαίνω συχνά στην εκκλησία, αλλά αγαπώ τους κληρικούς.
Επικρίνω ωστόσο τον κλήρο υψηλόβαθμο και χαμηλόβαθμο για την μεγάλη αγάπη που τρέφουν για το χρήμα αλλά και για τον αναχρονισμό τους.
Κι ακόμα θα έλεγα να αφήσουν τις Mercedes και τις ΒMW και να πιάσουν κανά γαϊδουράκι όπως έκανε ο Κύριος μας, έστω και για τα προσχήματα.
Έχω να πω κι άλλα πολλά πριν μπω στο κυρίως θέμα αλλά θεωρώ ότι δεν είμαι άξιος να δίνω συμβουλές για την Θρησκεία μας.
Να πω την δική μου ιστορία όμως έχω το δικαίωμα, καθώς την θεωρώ τουλάχιστον άξια προσοχής.
Όπως είπα λοιπόν πιστεύω πολύ στην θρησκεία μας, και θέλω να μοιραστώ μαζί σας δυο περιστατικά με την εικόνα της Παναγίας της τριχερούσας, που έχουν σημαδέψει την ζωή μου.
Θέλω να σας μιλήσω για την εικόνα που βλέπετε στο άρθρο.
Η εικόνα αυτή έχει 3 χέρια, απ όσο ξέρω το τρίτο χέρι είναι αφιέρωμα του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, προς την Παναγία επειδή του αποκατέστησε το χέρι που του είχαν κόψει οι εικονομάχοι.
Σε πολλές εικόνες της Παναγίας της τριχερούσας το τρίτο χέρι έχει χρώμα θαλασσί.
Δεν γνωρίζω ακριβώς την ιστορία και αν κάνω και κανένα λάθος, συγχωρέστεμε.
Ας πάμε όμως στα περιστατικά που σας έλεγα.
Το 2003 έχασα το 18χρονο ξαδελφάκι μου από την επάρατη νόσο, μετά από 1 χρόνο μάχης που έδωσε μαζί της.
Ο ξάδελφος μου νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του Ρίου, και κατά σύμπτωση εγώ τότε δούλευα στο Ρίο ως σερβιτόρος,κι έτσι καθημερινά τον επισκεπτόμουν στο νοσοκομείο, πήγαινα πράγματα και έβλεπα και πως πάει.
Περίπου 10 ημέρες πριν μας φύγει τον επισκέφτηκα πάλι μια μέρα, ήταν τέλος Σεπτεμβρίου και είχαν ανοιχτό το παράθυρο από το δωμάτιο του να μπαίνει λίγος αέρας, στο δωμάτιο ήταν μόνος του χωρίς άλλους ασθενείς λόγο της σοβαρότητας της κατάστασης και λόγου του ότι δεν έπρεπε να έρχεται σε επαφή με πολύ κόσμο για αποφυγή μικροβίων.
Τις τελευταίες ημέρες λόγω μετάστασης της νόσου δεν μπορούσε να κουνηθεί καθόλου, ούτε καν τα χέρια ή τα πόδια του, είχε όμως πλήρως τις αισθήσεις του και την διαύγειά του και έβλεπε με μανία ποδόσφαιρο στην τηλεόραση ως το τέλος.
Μπήκα στο δωμάτιο και πήγα πλάι του..
- Ξάδελφε πως είσαι του λέω;
- Πριν λίγο δεν ήμουν καλά, είχα πιαστεί πολύ και πόναγα, ήρθε όμως από το ανοιχτό παράθυρο ένα μπλε χέρι και μου ανασήκωσε λίγο τα πόδια και την πλάτη και τώρα νιώθω καλύτερα.
Όταν το άκουσα αυτό τα έχασα, τότε του λέω...
- Τι λες μωρέ ξάδελφε; Πετάνε τα χέρια;
- Δε με πιστεύεις;
- Πως ήταν αυτό το χέρι;
- Ήταν κανονικό χέρι, από τα δάχτυλα ως τον καρπό μόνο που ήταν μπλε, ήρθε με ανασήκωσε κι έφυγε πάλι από το παράθυρο.
Τα λόγια του και ο τρόπος του ήταν εντελώς κατηγορηματικά, σαν να πρόκειται για ένα πολύ φυσιολογικό περιστατικό και δεν σου άφηνε περιθώρια να τον αμφισβητήσεις.
Δεν του απάντησα αν τον πίστεψα ή όχι , αλλά το μάτι μου πήγε στην εικόνα του νοσοκομείου που ήταν στον τοίχο κρεμασμένη πίσω από το κεφάλι του.
Ήταν η εικόνα της Παναγίας με τα τρία χέρια, και το ένα ήταν μπλε...
Όταν το είδα αυτό ένα ρίγος με διαπέρασε αλλά δεν ξαναρώτησα τον ξάδελφο μου γι αυτό το χέρι κι ούτε κι αυτός μου ξαναείπε τίποτα.
Υπήρξαν και άλλα περίεργα περιστατικά σαν κι αυτό πέρα από την ανθρώπινη λογική που έγιναν, και δεν θέλω να τα περιγράψω.
Τώρα πιστεύω ότι επειδή το παιδί ήταν αγνό μόλις 18 χρονών, ότι ο Θεός στο τέλος της ζωής του επέτρεψε να μπορεί να βλέπει κάποια πράγματα, που εμείς οι υπόλοιποι αμαρτωλοί που ήμασταν εκεί δεν μπορούσαμε να δούμε.
Ή ενδεχομένως και άλλοι ετοιμοθάνατοι να βλέπουν κάποια πράγματα και να μην έχουν την διαύγεια πνεύματος να μιλήσουν.
Ο ξάδελφος μου είχε τα λογικά του μέχρι το τέλος, δεν πίστευε ότι θα πεθάνει, θεωρούσε ότι θα κατάφερνε να ζήσει έστω και σε αναπηρικό καροτσάκι, και τελικά μιλούσε για πράγματα που εμείς αδυνατούσαμε να δούμε, και το έλεγε σαν να πρόκειται για κάτι πολύ φυσιολογικό.
Έφυγε μετά από 10 μέρες περίπου, σε ηλικία 18 ετών.
Όμως ένα ακόμα περιστατικό με την εικόνα αυτή είχα στη ζωή μου.
Το 2007 αρχές Φεβρουαρίου πήγα σε ένα χωριό του Καρπενησίου σε μια κηδεία.
Όταν πήγαινα στο δρόμο προς το χωριό είχε λίγο χιόνι, και με δυσκολία πήγαινε το seatακι μου, γι αυτό όταν έφτασα στο χωριό στα Σελλά συγκεκριμένα, πήγα σε έναν συγγενή και του είπα να με πάει στο Καρπενήσι να πάρω αλυσίδες για το χιόνι γιατί φοβόμουν την επιστροφή επειδή δυνάμωνε η χιονόπτωση.
Τότε αυτός μου είπε, μη φοβάσαι Βασίλη, βάλε πρωτούλα και μια χαρά θα πας.
Τι να κάνω κι εγώ δεν έφερα αντίρρηση.
Εκεί στην άκρη του χωριού είχε ένα εικόνισμα, πήγα εκεί να κάνω το σταυρό μου γιατί φοβούμουνα και για μένα αλλά και γιατί είχα και 4 ακόμα άτομα μέσα στο αμάξι.
Όταν άνοιξα το εικόνισμα που βλέπετε στην φωτογραφία είδα μέσα πάλι μια τέτοια εικόνα, της Παναγίας με τα τρία χέρια και το ένα από τα τρία θαλασσί.
Έκανα το σταυρό μου κι έφυγα.
Στο δρόμο κατάλαβα ότι ήταν αδύνατον να ελέγξω το αμάξι, και σε μια κατηφορική στροφή το αμάξι γλίστρησε και πήγαινε με φόρα προς το γκρεμό χωρίς να υπακούει ούτε στο φρένο ούτε στο τιμόνι.
Σαν από θαύμα όμως σταμάτησε μόνο του μερικά εκατοστά από την άκρη του γκρεμού ύψους τουλάχιστον 500ων μέτρων.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με το κινητό μου.
Μετά από λίγο ένα περαστικό αμάξι σταμάτησε, και όταν ο οδηγός του είδε το αμάξι μου που κυριολεκτικά η μούρη του εξείχε στον γκρεμό είπε...
Φίλε εσείς σήμερα δεν είχατε απλός Άγιο, είχατε όλους τους Αγίους του κόσμου μαζί που σας βοήθησαν...
Ευτυχώς μας εξυπηρέτησε και με πήγε στο Καρπενήσι, οπού αγόρασα αλυσίδες γύρισα τις έβαλα στο αμάξι και έφυγα με ασφάλεια πλέον.
Ένα χρόνο μετά πήγα στο ίδιο χωριό να βοηθήσω τον φίλο μου τον Στέλιο που μετέφερε τα μελίσσια του στα έλατα, και καθώς περνούσαμε από το σημείο που ήταν το εικόνισμα που είχα κάνει το σταυρό μου εκείνη τη μέρα του ζήτησα να σταματήσει να τον ξανακάνω και να ευχαριστήσω την Παναγία που νομίζω ότι μας βοήθησε τότε.
Πήγα άνοιξα το εικόνισμα αλλά διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν υπήρχε μέσα καμία τέτοια εικόνα της Παναγίας...
Τα λέω αυτά έχοντας πλήρη γνώση των όσων λέω, και χωρίς να είμαι και πολύ εκκλησιαζόμενος άνθρωπος ή να πιστεύω με το παραμικρό σε θαύματα.
Τα συγκεκριμένα περιστατικά δεν λέω ότι είναι θαύματα, είναι όμως σίγουρα περίεργα φαινόμενα για εμένα, και μάλιστα και τα δυο έχουν σχέση με την συγκεκριμένη εικόνα.
Πάντως ένα ανεξέλεγκτο αμάξι που φεύγει προς τον γκρεμό και σταματάει χιλιοστά πριν βρούμε σίγουρα το θάνατο, ως θαύμα μπορεί να το ονομάσει άνετα αυτός που το βιώνει.
Έχω πει ότι θα λέω την γνώμη μου και για διάφορα άλλα θέματα, όπως έχω ήδη κάνει για τα εθνικά μας θέματα πχ.
Σήμερα νιώθω την ανάγκη να γράψω για την ορθοδοξία και την πίστη μας μερικά λόγια.
Είμαι άνθρωπος που πιστεύω πολύ στην θρησκεία μας, σέβομαι όμως πάρα πολύ και τις άλλες θρησκείες.
Δεν πηγαίνω συχνά στην εκκλησία, αλλά αγαπώ τους κληρικούς.
Επικρίνω ωστόσο τον κλήρο υψηλόβαθμο και χαμηλόβαθμο για την μεγάλη αγάπη που τρέφουν για το χρήμα αλλά και για τον αναχρονισμό τους.
Κι ακόμα θα έλεγα να αφήσουν τις Mercedes και τις ΒMW και να πιάσουν κανά γαϊδουράκι όπως έκανε ο Κύριος μας, έστω και για τα προσχήματα.
Έχω να πω κι άλλα πολλά πριν μπω στο κυρίως θέμα αλλά θεωρώ ότι δεν είμαι άξιος να δίνω συμβουλές για την Θρησκεία μας.
Να πω την δική μου ιστορία όμως έχω το δικαίωμα, καθώς την θεωρώ τουλάχιστον άξια προσοχής.
Όπως είπα λοιπόν πιστεύω πολύ στην θρησκεία μας, και θέλω να μοιραστώ μαζί σας δυο περιστατικά με την εικόνα της Παναγίας της τριχερούσας, που έχουν σημαδέψει την ζωή μου.
Θέλω να σας μιλήσω για την εικόνα που βλέπετε στο άρθρο.
Η εικόνα αυτή έχει 3 χέρια, απ όσο ξέρω το τρίτο χέρι είναι αφιέρωμα του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, προς την Παναγία επειδή του αποκατέστησε το χέρι που του είχαν κόψει οι εικονομάχοι.
Σε πολλές εικόνες της Παναγίας της τριχερούσας το τρίτο χέρι έχει χρώμα θαλασσί.
Δεν γνωρίζω ακριβώς την ιστορία και αν κάνω και κανένα λάθος, συγχωρέστεμε.
Ας πάμε όμως στα περιστατικά που σας έλεγα.
Το 2003 έχασα το 18χρονο ξαδελφάκι μου από την επάρατη νόσο, μετά από 1 χρόνο μάχης που έδωσε μαζί της.
Ο ξάδελφος μου νοσηλευόταν στο νοσοκομείο του Ρίου, και κατά σύμπτωση εγώ τότε δούλευα στο Ρίο ως σερβιτόρος,κι έτσι καθημερινά τον επισκεπτόμουν στο νοσοκομείο, πήγαινα πράγματα και έβλεπα και πως πάει.
Περίπου 10 ημέρες πριν μας φύγει τον επισκέφτηκα πάλι μια μέρα, ήταν τέλος Σεπτεμβρίου και είχαν ανοιχτό το παράθυρο από το δωμάτιο του να μπαίνει λίγος αέρας, στο δωμάτιο ήταν μόνος του χωρίς άλλους ασθενείς λόγο της σοβαρότητας της κατάστασης και λόγου του ότι δεν έπρεπε να έρχεται σε επαφή με πολύ κόσμο για αποφυγή μικροβίων.
Τις τελευταίες ημέρες λόγω μετάστασης της νόσου δεν μπορούσε να κουνηθεί καθόλου, ούτε καν τα χέρια ή τα πόδια του, είχε όμως πλήρως τις αισθήσεις του και την διαύγειά του και έβλεπε με μανία ποδόσφαιρο στην τηλεόραση ως το τέλος.
Μπήκα στο δωμάτιο και πήγα πλάι του..
- Ξάδελφε πως είσαι του λέω;
- Πριν λίγο δεν ήμουν καλά, είχα πιαστεί πολύ και πόναγα, ήρθε όμως από το ανοιχτό παράθυρο ένα μπλε χέρι και μου ανασήκωσε λίγο τα πόδια και την πλάτη και τώρα νιώθω καλύτερα.
Όταν το άκουσα αυτό τα έχασα, τότε του λέω...
- Τι λες μωρέ ξάδελφε; Πετάνε τα χέρια;
- Δε με πιστεύεις;
- Πως ήταν αυτό το χέρι;
- Ήταν κανονικό χέρι, από τα δάχτυλα ως τον καρπό μόνο που ήταν μπλε, ήρθε με ανασήκωσε κι έφυγε πάλι από το παράθυρο.
Τα λόγια του και ο τρόπος του ήταν εντελώς κατηγορηματικά, σαν να πρόκειται για ένα πολύ φυσιολογικό περιστατικό και δεν σου άφηνε περιθώρια να τον αμφισβητήσεις.
Δεν του απάντησα αν τον πίστεψα ή όχι , αλλά το μάτι μου πήγε στην εικόνα του νοσοκομείου που ήταν στον τοίχο κρεμασμένη πίσω από το κεφάλι του.
Ήταν η εικόνα της Παναγίας με τα τρία χέρια, και το ένα ήταν μπλε...
Όταν το είδα αυτό ένα ρίγος με διαπέρασε αλλά δεν ξαναρώτησα τον ξάδελφο μου γι αυτό το χέρι κι ούτε κι αυτός μου ξαναείπε τίποτα.
Υπήρξαν και άλλα περίεργα περιστατικά σαν κι αυτό πέρα από την ανθρώπινη λογική που έγιναν, και δεν θέλω να τα περιγράψω.
Τώρα πιστεύω ότι επειδή το παιδί ήταν αγνό μόλις 18 χρονών, ότι ο Θεός στο τέλος της ζωής του επέτρεψε να μπορεί να βλέπει κάποια πράγματα, που εμείς οι υπόλοιποι αμαρτωλοί που ήμασταν εκεί δεν μπορούσαμε να δούμε.
Ή ενδεχομένως και άλλοι ετοιμοθάνατοι να βλέπουν κάποια πράγματα και να μην έχουν την διαύγεια πνεύματος να μιλήσουν.
Ο ξάδελφος μου είχε τα λογικά του μέχρι το τέλος, δεν πίστευε ότι θα πεθάνει, θεωρούσε ότι θα κατάφερνε να ζήσει έστω και σε αναπηρικό καροτσάκι, και τελικά μιλούσε για πράγματα που εμείς αδυνατούσαμε να δούμε, και το έλεγε σαν να πρόκειται για κάτι πολύ φυσιολογικό.
Έφυγε μετά από 10 μέρες περίπου, σε ηλικία 18 ετών.
Όμως ένα ακόμα περιστατικό με την εικόνα αυτή είχα στη ζωή μου.
Το 2007 αρχές Φεβρουαρίου πήγα σε ένα χωριό του Καρπενησίου σε μια κηδεία.
Όταν πήγαινα στο δρόμο προς το χωριό είχε λίγο χιόνι, και με δυσκολία πήγαινε το seatακι μου, γι αυτό όταν έφτασα στο χωριό στα Σελλά συγκεκριμένα, πήγα σε έναν συγγενή και του είπα να με πάει στο Καρπενήσι να πάρω αλυσίδες για το χιόνι γιατί φοβόμουν την επιστροφή επειδή δυνάμωνε η χιονόπτωση.
Τότε αυτός μου είπε, μη φοβάσαι Βασίλη, βάλε πρωτούλα και μια χαρά θα πας.
Τι να κάνω κι εγώ δεν έφερα αντίρρηση.
Εκεί στην άκρη του χωριού είχε ένα εικόνισμα, πήγα εκεί να κάνω το σταυρό μου γιατί φοβούμουνα και για μένα αλλά και γιατί είχα και 4 ακόμα άτομα μέσα στο αμάξι.
Όταν άνοιξα το εικόνισμα που βλέπετε στην φωτογραφία είδα μέσα πάλι μια τέτοια εικόνα, της Παναγίας με τα τρία χέρια και το ένα από τα τρία θαλασσί.
Έκανα το σταυρό μου κι έφυγα.
Στο δρόμο κατάλαβα ότι ήταν αδύνατον να ελέγξω το αμάξι, και σε μια κατηφορική στροφή το αμάξι γλίστρησε και πήγαινε με φόρα προς το γκρεμό χωρίς να υπακούει ούτε στο φρένο ούτε στο τιμόνι.
Σαν από θαύμα όμως σταμάτησε μόνο του μερικά εκατοστά από την άκρη του γκρεμού ύψους τουλάχιστον 500ων μέτρων.
Το αμάξι όπως βλέπετε δίπλωσε κι έμεινε εκεί.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με το κινητό μου.
Μετά από λίγο ένα περαστικό αμάξι σταμάτησε, και όταν ο οδηγός του είδε το αμάξι μου που κυριολεκτικά η μούρη του εξείχε στον γκρεμό είπε...
Φίλε εσείς σήμερα δεν είχατε απλός Άγιο, είχατε όλους τους Αγίους του κόσμου μαζί που σας βοήθησαν...
Ευτυχώς μας εξυπηρέτησε και με πήγε στο Καρπενήσι, οπού αγόρασα αλυσίδες γύρισα τις έβαλα στο αμάξι και έφυγα με ασφάλεια πλέον.
Ένα χρόνο μετά πήγα στο ίδιο χωριό να βοηθήσω τον φίλο μου τον Στέλιο που μετέφερε τα μελίσσια του στα έλατα, και καθώς περνούσαμε από το σημείο που ήταν το εικόνισμα που είχα κάνει το σταυρό μου εκείνη τη μέρα του ζήτησα να σταματήσει να τον ξανακάνω και να ευχαριστήσω την Παναγία που νομίζω ότι μας βοήθησε τότε.
Πήγα άνοιξα το εικόνισμα αλλά διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν υπήρχε μέσα καμία τέτοια εικόνα της Παναγίας...
Τα λέω αυτά έχοντας πλήρη γνώση των όσων λέω, και χωρίς να είμαι και πολύ εκκλησιαζόμενος άνθρωπος ή να πιστεύω με το παραμικρό σε θαύματα.
Τα συγκεκριμένα περιστατικά δεν λέω ότι είναι θαύματα, είναι όμως σίγουρα περίεργα φαινόμενα για εμένα, και μάλιστα και τα δυο έχουν σχέση με την συγκεκριμένη εικόνα.
Πάντως ένα ανεξέλεγκτο αμάξι που φεύγει προς τον γκρεμό και σταματάει χιλιοστά πριν βρούμε σίγουρα το θάνατο, ως θαύμα μπορεί να το ονομάσει άνετα αυτός που το βιώνει.
Για εμένα δεν τίθεται ούτε για αστείο το θέμα αν υπάρχει Θεός ή για το αν βοηθάει η Παναγία.
Θεωρώ ότι είμαστε ασήμαντα πλάσματα κάτω από μια τρομερή Θεϊκή δύναμη, και πως η Ορθοδοξία είναι το απόλυτο μυστήριο που πρέπει πολύ ταπεινά ο κάθε άνθρωπος να εξερευνήσει για να βρει την αλήθεια!!!
Μια αλήθεια που βλέπουμε παντού γύρω μας μα αδυνατούμε να την κατανοήσουμε.
Έναν Θεό που είναι ορατός στην ζωή μας μα δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε μαζί του, να του μιλήσουμε και να μας ακούσει από την στιγμή που ξέρουμε ότι υπάρχει.
Το ότι δεν κατανοούμε την αλήθεια, ή η αδυναμία επικοινωνίας με τον Θεό σημαίνει ότι προσπαθούμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του με λάθος τρόπο.
Σαν να ξέρουμε ότι στα FM εκπέμπει μουσική ένας σταθμός μα εμείς αδυνατούμε να την ακούσουμε γιατί τον ψάχνουμε στα μεσαία....
Πρέπει να αλλάξουμε συχνότητα λοιπόν.
Μόνο αυτό μένει, για να ολοκληροθούμε ως άνθρωποι και να έρθουμε κοντά στον Θεό.
Έτσι ώστε να πιάσουμε τον στόχο της παρουσίας μας στην Γη που δεν είναι άλλος από το να γνωρίζουμε και να δοξάσουμε τον δημιουργό και το μεγαλείο του.
Η αλλαγή συχνότητας όμως ώστε να έρθουμε κοντά στον Θεό, δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Ίσως γιατί το κουμπί είναι χαλασμένο, ή ίσως επειδή εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ακόμα ότι βρισκόμαστε σε λάθος συχνότητα και επιμένουμε να ψάχνουμε στα μεσαία.
Γι αυτό υπάρχουν στιγμές που έχουμε μικρή επικοινωνία, που βλέπουμε ότι ο Θεός είναι παρόν, αλλά αυτό γίνεται με την μορφή παρασίτων που έρχονται μερικές φορές στην λάθος συχνότητα που βρισκόμαστε ώστε να μην χάνουμε την πίστη μας και για να μας παροτρύνουν να συνεχίσουμε την αναζήτηση
MELISSOCOSMOS