Η μελισσοκομία είναι ίσως ένας από τους ελαχίστους τομείς, όπου για να γίνεις δάσκαλος δεν αρκούν οι σπουδές.
Για να γίνεις δάσκαλος στην μελισσοκομία, και να δώσεις τα φώτα σου πρέπει να βάλεις το κεφάλι σου κάτω, να κατεβάσει ιδέες που θα βοηθήσουν την μελισσοκομία και το μέλλον της.
Τότε σου αξίζει δικαιωματικά ο τίτλος του δασκάλου.
Ο Νικολαΐδης, ο Μπαμπίλης, ο Μπίκος, ο Κόσκος, ο Μητσιώτης, όλοι αυτοί ήταν ή είναι μελισσοκόμοι.
Ποιος μπορεί να αρνηθεί όμως ότι είναι μεγάλοι δάσκαλοι της μελισσοκομίας;
Κανείς, γιατί η ίδια η συνείδηση των μελισσοκόμων τους κατέταξε σε αυτόν τον υπέρτατο βαθμό.
Προσφάτως ήμουν στην Θεσσαλονίκη.
Με ρωτάει κάποιος...
- Ο τάδε είναι καλός καθηγητής;
- Εξαρτάται του λέω.
- Τι θα πει εξαρτάται;
- Αν σε λίγα χρόνια τον ξεχάσουμε, τότε θα πει ότι ήταν ένας ασήμαντος καθηγητής.
Αν όμως τον θυμόμαστε για χρόνια, θα πει ότι άφησε έργο πίσω του που το βλέπουμε και τον θυμόμαστε.
Από αυτό και μόνο εξαρτάται η ερώτηση σου.
Ένας μελισσοκόμος επίσης μπορεί να αφήσει έργο αν το θελήσει, και να κερδίσει τον τίτλο του δασκάλου όπως είπα και πιο πάνω.
Ένας από αυτούς είναι ο μεγάλος Αργύρης Κόσκος από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας.
Θα είναι δε ατυχία μεγάλη για την ελληνική μελισσοκομία αν αυτός ο άνθρωπος φύγει, και δεν φροντίσει κάποιος να τον ρωτήσει τις εμπειρίες του και να καταγραφούν αυτές σε ένα βιβλίο.
Δεδομένου ότι ο Κόσκος διανύει ήδη την όγδοη δεκαετία της ζωής του θα έλεγα πως είναι καιρός να φροντίσει κάποιος ώστε να καταγραφούν όσα έχει να πει ο Κόσκος.
Γιατί ο Αργύρης Κόσκος ήταν από αυτούς τους μελισσοκόμους που επινόησε μεθόδους, που πειραματίστηκε, που φύτεψε δάση για να μπορούν οι μελισσοκόμοι να πηγαίνουν τα μελίσσια τους.
Κάποια στιγμή λοιπόν, κι ενώ δεν υπήρχαν ακόμα τα μέσα ώστε να εγκλωβιστεί η βασίλισσα εύκολα, ο Κόσκος συνειδητοποίησε πως σε μια μελιτοέκκριση αν περιορίσουμε την βασίλισσα και αυτή διακόψει την γέννα της μέχρι οι μέλισσες να μπλοκάρουν τις κηρήθρες, τότε το μέλι που θα πάρει εν τέλη ο μελισσοκόμος θα είναι πολλαπλάσιο σε σχέση με αυτό που θα πάρει αν κρατήσει ελεύθερη την βασίλισσα.
Και καθώς τότε δεν υπήρχαν ούτε πλαισιοδιαφράγματα, ούτε κλουβάκια βασιλισσών καλά καλά, ο Κόσκος βρήκε την λύση, και διαπίστωσε τα οφέλη περιορισμού των βασιλισσών.
Πως;;;
Δένοντας τις βασίλισσες.
Ναι καλά διαβάσατε.
Με μια λεπτή κλωστή έδενε από το θώρακα τις βασίλισσες αφήνοντας τους πολύ μικρο περιθώριο να κινούνται δεμένες.
Την δε άκρη της κλωστής την κάρφωνε με μια πινέζα πάνω στην κηρήθρα.
Έτσι η βασίλισσα ήταν ελεύθερη μεν να τρέφεται από τους τροφούς και να περπατάει πάνω σε λιγοστό χώρο, μα ήταν και περιορισμένη.
Και καθώς ήταν περιορισμένη, δεν είχε που να γεννήσει.
Οι παραμάνες μέλισσες δεν είχαν γόνο να θρέψουν και γίνονταν συλλέκτριες.
Οι πολλές συλλέκτριες έφερναν και πολύ μέλι στην κυψέλη.
Η απουσία γόνου σήμαινε επιπλέον και εξοικονόμηση τροφής.
Και έτσι οι κηρήθρες γέμιζαν ασφυκτικά με μέλι.
Την μέθοδο αυτή την πατεντάρισε με το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας Νο 862567
Αυτός ήταν ο Κόσκος λοιπόν.
Η έλλειψη εργαλείων δεν τον εμπόδιζε να βρει λύση προκειμένου να πειραματιστεί.
Χάριν σε τέτοιους ανθρώπους σήμερα γνωρίζουμε την αξία του μπλοκαρίσματος της κηρήθρας.
Θεωρώ ότι η Ελληνική μελισσοκομία πρέπει να εφεύρει ένα ανώτατο βραβείο τιμής για άξιους ανθρώπους του κλάδου που άφησαν το στίγμα τους και λάμπει ως φάρος, για να βλέπουμε εμείς οι σημερινοί τυφλοπόντικες μελισσοκόμοι που να βαδίζουμε.
Ευχαριστούμε δάσκαλε Αργύρη Κόσκο.
MELISSOCOSMOS ελάτε να γνωρίσουμε τον μαγικό κόσμο των μελισσών