Να και μια ανάρτηση που δεν έχει μελισσοκομικό ενδιαφέρον.
Είναι μια ανάρτηση για τα παλιά, τότε που ήμουν ακόμα κυνηγός.
Φωτογραφίες παλιές, εικόνες ξεθωριασμένες από το χρόνο.
Έψαξα και βρήκα πολύ λίγες σε σύγκριση με όσες είχα.
Άλλες εποχές, άλλα ενδιαφέροντα.
Μερικές φορές αναπολώ τα παλιά και το αίμα μου κοχλάζει από λαχτάρα να πάρω το ντουφέκι μου να κατεβώ…
Η ανάρτηση αυτή γίνεται προκειμένου να σας προετοιμάσω για αυτήν που θα ετοιμάζω με φάσες και παπιά που βρήκα στο ταξίδι που έκανα στην Γερμανία πριν λίγες μέρες.
Εδώ είναι η καλύτερη κυνηγητική μου μέρα.
Εδώ ο πρασινιάς μοιάζει με ζωντανός, αλλά δεν είναι.
Τον βάλαμε στη σούβλα…
Στο βουνό χαράματα για τρυγόνια μούσκεμα στον ιδρώτα
Μετά το κυνήγι, στιγμές σαν κι αυτές με ψήσιμο, τσιμπούσια και καλή παρέα σου μένουν αξέχαστες
Το μενού είχε και βουνό, άλλοτε για πέρδικες, άλλοτε για λαγούς, εδώ οπως και παντού με τον αδελφό μου.
Το σέτερ ήταν το καλύτερο σκυλί που είχαμε ποτέ, ήταν σέτερ φραντσίνι και μας ψόφησε από καρκίνο στις ωοθήκες δυστυχώς.
Από τότε ψάχνουμε να βρούμε ένα καλό κουτάβι σέτερ φραντσίνι και δεν μπορούμε.
Για την ιστορία έχουμε αδυναμία στις κουτάβες, αυτή την λέγαμε Ματίλντα
Αυτό το πόιντερ το χάσαμε στο βουνό
Και με τους λαγούς είχαμε επιτυχίες, αν κι όχι όσο με τα φτερωτά, εμείς δεν είχαμε ποτέ λαγόσκυλα, κυνηγούσαμε πάντα με φίλους που είχαν.
Το όπλο μου ένα δίκαννο σουπερ μποζέ ιταλικό, πλέον βρίσκετε παροπλισμένο στην ντουλάπα.
Αναπολεί κι αυτό τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε κάποτε, όμως η ζωή καμιά φορά φέρνει τα πάνω κάτω, γι αυτό καμιά μέρα… θα κατεβώ στον ομαλό…
Υγ
Επειδή με ρωτάτε γιατί σταμάτησα το κυνήγι θα σας πω ότι…
Εγώ ακόμα νιώθω κυνηγός.
Ξεκίνησαν όλα την τετραετία 2000 – 2004 που δούλευα στην πάτρα και δεν μπορούσα να φύγω να πάω για κυνήγι.
Όταν σταμάτησα από εκεί κι επέστρεψα στο βουνό έφαγα μια τουφεκιά από έναν ατζαμή και λίγο έλειψε να χάσω το ματι μου.
Ξεκίνησαν όλα την τετραετία 2000 – 2004 που δούλευα στην πάτρα και δεν μπορούσα να φύγω να πάω για κυνήγι.
Όταν σταμάτησα από εκεί κι επέστρεψα στο βουνό έφαγα μια τουφεκιά από έναν ατζαμή και λίγο έλειψε να χάσω το ματι μου.
Μετά από αυτό το περιστατικό κάθε φορά που ακούω μπάμ, νιώθω ανασφάλεια.
Πλέον εξορμώ στην εξοχή, στα βουνά και στα έλατα με τα μελισσάκια μου, κι αυτό κάνει να μου λείπει λιγότερο το κυνήγι.
MELISSOCOSMOS