Τα τσιμπήματα από μέλισσα ή σφήκα προκαλούν τοπική φλεγμονώδη
αντίδραση του δέρματος που είναι αποτέλεσμα του δηλητηρίου που περνάει
στον οργανισμό μας με το κεντρί του εντόμου. Τοπική κοκκινίλα, πρήξιμο, πόνος ή φαγούρα είναι τα κύρια συμπτώματα
στο σημείο του τσιμπήματος, που μπορούν να διαρκέσουν από αρκετές ώρες
μέχρι αρκετές ημέρες.
Ευτυχώς στην πλειονότητα των περιπτώσεων τα
τσιμπήματα αυτού του είδους δεν είναι επικίνδυνα και οι περισσότεροι
από τους ενηλίκους χρειάζονται αρκετές εκατοντάδες τσιμπημάτων τον ίδιο
χρόνο για να κινδυνεύσουν.
Τσιμπήματα όμως στο στόμα ή το λαιμό
προκαλούν πρήξιμο που δυσκολεύει την αναπνοή και γι' αυτό θεωρούνται
πιο επικίνδυνα.
Η αφαίρεση του κεντριού είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει το
άτομο που τσιμπήθηκε από σφήκα ή μέλισσα.
Η αφαίρεση μπορεί να γίνει με
τα νύχια ή με ένα τσιμπιδάκι.
Προσοχή χρειάζεται να μη γίνει προσπάθεια
αφαιρέσεως του κεντριού με πίεση (ζούληγμα) της περιοχής όπου είναι
καρφωμένο με τα δάχτυλα ή με τα νύχια μας, διότι μπορεί, αντί να βγει
το κεντρί προς τα έξω, να σπρωχθεί ακόμη πιο βαθιά.
Τοπική εναπόθεση πάγου, ψυχρών επιθεμάτων, κορτιζονούχου αλοιφής ή
και η λήψη κάποιου αντιισταμινικού χαπιού σίγουρα θα απαιτηθούν για την
ανακούφιση από τα συμπτώματα.
Σπάνια, υπερευαίσθητα άτομα μπορούν να παρουσιάσουν αναφυλακτική
αντίδραση στο τσίμπημα σφήκας ή μέλισσας, που εκδηλώνεται με σοβαρή
υπόταση, έντονο ίδρωμα, δύσπνοια και μελάνιασμα.
Τα άτομα αυτά απαιτούν
άμεση ιατρική βοήθεια και αν γνωρίζουν την υπερευαισθησία τους, θα
πρέπει να είναι εκπαιδευμένα να κάνουν μόνα τους μια ένεση αδρεναλίνης,
την οποία θα πρέπει να φέρουν πάντοτε μαζί τους.
Επίσης, τα άτομα με γνωστή υπερευαισθησία θα πρέπει να φέρουν κάποια
σήμανση (ταυτότητα στο χέρι ή το λαιμό) που να αποκαλύπτει την
ευαισθησία τους, για την περίπτωση που χάσουν τις αισθήσεις τους και
δεν μπορούν να πληροφορήσουν το περιβάλλον τους.
Πηγή