Η ανθεκτικότητα της βαρρόα στις δραστικές ουσίες
Σε αυτό το άρθρο σήμερα θα πούμε μερικά πράγματα για την βαρρόα που ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει.
Θα έλεγα ότι δεν τα έχω ακούσει ούτε από τους Έλληνες ερευνητές για κάποιο λόγο.
Θα μιλήσουμε για την ανθεκτικότητα την ανόσια με λίγα λόγια που αποκτά η βαρρόα στις δραστικές ουσίες.
Ας ξεκινήσουμε με παράδειγμα τον ίδιο τον μελισσοκόμο.
Ο μελισσοκόμος λοιπόν στην αρχή της καριέρας του σε κάθε τσίμπημα που δέχεται από τις μέλισσες πρήζεται και πονάει αρκετά.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μέλισσα με το που τσιμπάει απελευθερώνει ισχυρότατο δηλητήριο στον οργανισμό του μελισσοκόμου και σε κάθε άλλο οργανισμό που θα τσιμπήσει βέβαια.
Τα πρώτα τσιμπήματα είναι οδυνηρά, το δηλητήριο κάνει την δουλειά του.
Όμως όσο περνάει ο καιρός, από τσίμπημα σε τσίμπημα και σιγά σιγά τα συμπτώματα γίνονται πιο ήπια, το πρήξιμο είναι όλο και μικρότερο ο πόνος λιγοστεύει, και μετά από κάνα δυο χρόνια έχει επέλθει ανοσία στα τσιμπήματα.
Αυτό σημαίνει ότι η μέλισσα τσιμπάει, αλλά ο οργανισμός μας έχει συνηθίσει στο δηλητήριο και έχει βρει τρόπους να το αντιμετωπίζει.
Έτσι δεν έχουμε καθόλου πρήξιμο και ο πόνος είναι αισθητά μικρότερος και περνάει μέσα σε λίγα λεπτά.
Την ίδια διαδικασία ακολουθεί και ο οργανισμός της βαρρόα στις δραστικές ουσίες που χρησιμοποιούμε για να την εξοντώσουμε, αυτό πρέπει να το θεωρείτε βέβαιο.
Σιγά σιγά και αυτή αποκτάει ανόσια και η δραστική ουσία παύει να έχει τα αποτελέσματα που θα έπρεπε.
Αυτό ισχύει για όλες τις χημικές δραστικές ουσίες ανεξαιρέτως.
Αργά ή γρήγορα, ανάλογα την χρήση που κάνουμε σε κάθε μια η βαρρόα θα αποκτήσει ανοσία.
Προσέξτε τώρα.
Ας δούμε ξανά την περίπτωση του μελισσοκόμου.
Είπαμε ότι ο μελισσοκόμος απέκτησε ανοσία στο δηλητήριο της μέλισσας και δεν πρήζεται μετά από τα τσιμπήματα της.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο αν τον τσιμπήσει σφήκα ή σερσέγκι.
Αν ο μελισσοκόμος που έχει ανοσία στις μέλισσες τσιμπηθεί από σφήκες τότε θα πρηστεί και θα πονέσει πολύ, καθώς το δηλητήριο της σφήκας αποτελεί διαφορετική σύσταση από αυτό της μέλισσας, και το δηλητήριο του σερσεγκιού έχει διαφορετική σύσταση από ότι των σφηκών και των μελισσών.
Το ίδιο συμβαίνει και με την βαρρόα, όταν αποκτήσει ανοσία σε μια δραστική ουσία, εξακολουθεί να είναι ευαίσθητη σε κάποια άλλη.
Έτσι αν θέλει ο μελισσοκόμος να έχει πάντα καλά αποτελέσματα θα πρέπει να αλλάζει τακτικά τις δραστικές ουσίες που χρησιμοποιεί και να μπερδεύει την αντίδραση του οργανισμού της βαρρόα.
Κάπου εδώ θα σας πω τι είναι αυτό που δεν λένε οι Έλληνες ερευνητές.
Πέρυσι επισκέφτηκα έναν καλό γεωπόνο προκειμένου να αγοράσω ακαρεοκτόνο για τις ελιές μου, γιατί και τα δέντρα πιάνουν ακάρεα τα οποία σε αφήνουν χωρίς παραγωγή αν τα αφήσεις καιρό χωρίς καταπολέμηση.
Του λέω, '' να σου πω μη μου δίνεις συνέχεια τα ίδια και τα ίδια και δεν δουλεύουν να μου αλλάζεις τις δραστικές ουσίες''.
Μου λέει έχεις δίκιο σε αυτό που λες, να ξέρεις όμως πως μετά από 4-5 χρόνια η ανοσία που έχουν αποκτήσει τα ακάρεα φεύγει.
Και έχει απόλυτο δίκιο σε αυτό ο γεωπόνος.
Πάμε πάλι στην περίπτωση του μελισσοκόμου για να γίνει καλύτερα κατανοητό.
Ο μελισσοκόμος έχει αποκτήσει ανοσία μετά από περίπου δυο χρόνια στο επάγγελμα και τα τακτικά τσιμπήματα που δέχεται.
Αν για κάποιο λόγο εγκαταλείψει το επάγγελμα και μετά από 5 χρόνια τσιμπηθεί από μέλισσα θα διαπιστώσει ότι θα πρηστεί ξανά όπως την πρώτη φορά.
Γιατί όταν ο οργανισμός δεν έρχεται σε επαφή τακτικά με το δηλητήριο το ξεχνάει και η ανόσια χάνεται.
Η ανοσία δηλαδή δεν μένει εφ όρου ζωής.
Αυτό σημαίνει ότι μια δραστική ουσία που είχε βγει off και την έχουμε εγκαταλείψει εδώ και 5-6 χρόνια, αν την πάρουμε και κάνουμε ξανά καταπολέμηση θα δούμε ότι η βαρρόα θα βιώσει την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου.
Πόσο δε μάλλον αν υπάρχει δραστική ουσία που δεν την έχουμε χρησιμοποιήσει ποτέ.
Εγώ πχ δεν έχει τύχει ποτέ να χρησιμοποιήσω kumafos κατά της βαρρόα.
Είναι βέβαιο πως αν κάποτε το χρησιμοποιήσω η βαρρόα θα υποστεί καταστροφή, δεδομένου μάλιστα ότι γενικότερα εδώ και 5-6 χρόνια η δραστική ουσία αυτή δεν πολυχρησιμοποιείται από τους Έλληνες μελισσοκόμους.
Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι δεν υπάρχει χημική δραστική ουσία που η βαρρόα δεν μπορεί να αποκτήσει ανοσία.
Και πως αν η βαρρόα αποκτήσει ανοσία σε κάποια δραστική ουσία και πάψουμε να την χρησιμοποιούμε τότε μετά από 4-5 χρόνια η ανοσία χάνεται και η δραστική ουσία δουλεύει ξανά.
Επίσης πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι χημικές δραστικές ουσίες δρουν στο νευρικό σύστημα των οργανισμών, προκαλούν παράλυση και απώλεια αναπνοής, αλλά οι οργανισμοί σύντομα τους συνηθίζουν και αποκτούν ανοσία.
Να πω δυο λόγια όμως και για τις βιολογικές δραστικές ουσίες.
Αυτές δρουν με διαφορετικό τρόπο και η βαρρόα δεν μπορεί να αποκτήσει ανοσία.
Πχ το οξαλικό οξύ, στραβώνει την μουσούδα της βαρρόα με αποτέλεσμα αυτή να μην μπορεί να τσιμπήσει και να πεθαίνει από ασιτία.
Είναι κατανοητό ότι η μουσούδα της βαρρόα δεν υπάρχει τρόπος να πάψει να στραβώνει, δεν μπορεί δηλαδή να επέλθει ανοσία.
Άλλη βιολογική ουσία χτυπάει το παραγωγικό σύστημα της βαρρόα με αποτέλεσμα αυτή να μην μπορεί να αναπαραχθεί οπότε και εδώ δεν μπορεί να υπάρξει ανοσία.
Νομίζω είναι σημαντικό να γνωρίζουμε όλα τα παραπάνω και να κάνουμε σωστή χρήση των δραστικών ουσιών ώστε να περιορίζουμε την βαρρόα όσο το δυνατόν περισσότερο.
Κατηγορηματικά τονίζω, ότι όποιος επιμένει να χρησιμοποιεί μια μόνο δραστική ουσία όσο και αν αυξήσει την δόση θα έρθει μια ημέρα που θα χάσει τα μελίσσια του.
Σκεφτείτε, ο μελισσοκόμος που έχει αποκτήσει ανοσία, όσα τσιμπήματα και αν δεχτεί αυτά δεν τον ενοχλούν.