Με έναν αναγνώστη αναπτύξαμε διάλογο σχετικά με την Ελληνική μελισσοκομική έρευνα.
Έχω ξαναπεί ότι είμαι θυμωμένος για το θέμα αυτό επειδή η Ελληνική μελισσοκομική έρευνα δεν έχει προσφέρει τίποτα σε διεθνές επίπεδο που να μας κάνει υπερήφανους.
Αισθάνομαι πολύ μειωμένος σε αυτό το θέμα όταν μιλάω με μελισσοκόμους από άλλες χώρες.
Παρότι η Ελλάδα θεωρείται ανεπτυγμένη χώρα, και παρότι το κράτος έχει δαπανήσει και εξακολουθεί να δαπανά σημαντικά ποσά για την Ελληνική μελισσοκομική έρευνα, όπως έχουμε δει πολλές φορές μέσα από τους επίσημους πίνακες των δαπανών του Υπουργείου, εν τούτης δεν έχουμε επιτυχίες.
Γι αυτό απάντησα ως εξής στον συνάδελφο...
Δεν μπορώ να δεχτώ κάποιον ως ερευνητή, επειδή έχει μάθει απέξω τις έρευνες των ξένων συναδέλφων του και τις παπαγαλίζει.
Στην Ελλάδα, δεν έχουμε μελισσοκομική έρευνα.
Αν είχαμε μελισσοκομική έρευνα θα είχαμε και διακρίσεις.
Αυτός είναι ο λόγος που οι Έλληνες ερευνητές με το που βγαίνουν στην σύνταξη ξεχνιούνται απ όλους.
Γιατί το έργο μένει για να τους θυμίζει, και αν δεν υπάρχει έργο δεν τους θυμίζει τίποτα.
Αυτή την στιγμή περισσότερο οι Έλληνες μελισσοκόμοι θυμούνται τον Μπαμπίλη και τον Μπίκο, παρα παλιούς ερευνητές.
Αυτό που λέω είναι σκληρό και το ξέρω, μα επειδή η αλήθεια αφυπνίζει όταν λέγεται ωμή, γι αυτό κι εγώ τους τα λέω έξω από τα δόντια.
Στηρίξτε τον Melissocosmo κάνοντας like στην σελίδα του...