Η καλύτερη φυλή μελισσών ever

 

Σήμερα θα σοβαρευτούμε λίγο!

Θα αναζητήσουμε την καλύτερη φυλή μελισσών.

Αυτή που μπορεί να μας δώσει μέλι τώρα που αυτό λιγοστεύει όλο και περισσότερο λόγω της κλιματικής αλλαγής.

Αυτή που είναι πιο ήρεμη.

Αυτή που μαζεύει περισσότερη γύρη.

Αυτή που κάνει περισσότερους πληθυσμούς.

Αυτή που δεν αρρωσταίνει...

Δεν είναι και πολύ εύκολο να βρούμε μια τέτοια μέλισσα, έτσι δεν είναι;

Ή μήπως είναι;

Ξέρετε κάτι;

Κι εγώ γίνομαι σοφότερος όσο περνάει ο καιρός.

Το βλέπω πλέον καθαρά όταν κοιτάξω πίσω μου.

Αλλά για να μην σας βάζω γρίφους θα σας το πω στα ίσια.

Το βλέπω πολύ καθαρά όταν ξαναδιαβάζω παλαιότερα άρθρα μου. 

Βλέπω ότι σιγά σιγά δεν συμφωνώ απόλυτα μαζί τους, με ένα άρθρο που έγραψα πριν 6 χρόνια πχ, βρίσκω ότι κάποια πράγματα δεν με εκφράζουν σήμερα.

Και για αυτό δεν φταίνε τα μαλλιά μου που άρχισαν να ασπρίζουν.

Δεν αλλάζω γνώμη μόνο και μόνο επειδή μεγαλώνω.

Αλλάζω γνώμη γιατί ακούω, βλέπω, μαθαίνω και μιλάω με μελισσοκόμους από όλον τον κόσμο.

Ας βάλουμε τα πράγματα στην σειρά όμως, για να καταλάβετε.

Άτιμη ράτσα ο Έλληνας φίλοι μου.

Δεν ευχαριστιέται με τίποτα.

Θυμάμαι παλιά.

Ο κόσμος ζούσε στα χωράφια, είχε τα προϊόντα του, τα ζώα του τις κότες του.

Όλα πεντανόστιμα.

Έτρωγες ψητό αρνί και το ευχαριστιόσουν.

Υστέρα ήρθαν τα εισαγόμενα.

Μάλλον δεν ήρθαν, αλλά τα φέραμε εμείς.

Έφεραν, Γερμανικά, Γαλλικά, ακόμα και Ισραηλίτικα πρόβατα.

Η ντόπια φυλή χάθηκε, ή και να μην χάθηκε εκφυλίστικε.

Τώρα τρως ψητό αρνί και σε τρώει και αυτό.

Το ξίγκι του είναι σαν παραφίνη, και δεν έχει καμία γεύση το κρέας του.

Και το τυρί καμία σχέση με παλιά.

Είχαν και κότες ο κοσμάκης.

Ελευθέρας βοσκής, κατσουλάτες με καμιά δεκάρια κοτοπουλάκια η κάθε κλώσα, κι επιβίωναν ακόμα και με τις αλεπούδες.

Μετά ήρθαν οι εισαγόμενες.

Πλέον γίνονται τόσο παχιές που το καλοκαίρι σκάνε από τον καύσωνα, φυσικά δεν κλωσάνε πια και όχι μόνο με τις αλεπούδες δεν τα φέρνουν βόλτα μα ούτε με τις γάτες...

Είχαν και κηπευτικά ο κόσμος παλιότερα.

Η ντομάτα μοσχομύριζε, το μαρούλι πεντανόστιμο, η πατάτα τραγανή, και όλα επιβίωναν χωρίς ραντίσματα, κρατούσες σποράκια και έσπερνες και του χρόνου.

Τώρα ήρθαν τα εισαγόμενα.

Η ντομάτα υβρίδια σκληρή για να μην ανοίγει στα τελάρα των μανάβικων, οι πατάτες μαραινονται στο τηγάνι παρά τηγανίζονται και τα μαρούλια άγευστα, νιώθεις λες και βόσκης χόρτα ως αγελάδα στο λιβάδι όταν τα τρως.

Η μελισσοκομία δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Στην Ελλάδα είχαμε, Κεκρόπια, Κάρνικα, Μακεδονική, και Κρητική.

Μέλισσες που επί εκατομμύρια χρόνια είχαν προσαρμοστεί και επιβίωναν στις αντίξοες συνθήκες του ξηροθερμικού κλίματος της χώρας.

Προσέξτε κάτι....

Η Λευκάδα και η Κεφαλλονιά πχ είχαν μέλισσες Κάρνικα, ενώ λίγα χιλιόμετρα πιο εκεί η Αιτωλοακαρνανία είχε Κεκρόπιες.

Ενδιάμεσα δεν υπήρχαν υβρίδια, οι Κάρνικα δεν ζευγάρωνε με τις Κεκρόπιες ποτέ για να δημιουργηθεί μια νέα φυλή παρόλο την μικρή απόσταση.

Το ίδιο συνέβη και με την Μακεδονική φυλή, έφτανε μέχρι την κεντρική Ελλάδα και από εκεί και κάτω ήταν Κεκρόπιες.

Ούτε αυτές ζευγάρωναν μεταξύ τους, υπήρχε διαχωριστική γεωγραφική γραμμή της κάθε φυλής, σαν τοίχος που δεν επέτρεπε την σύζευξη μεταξύ δυο φύλλων.

Για την Κρητική μέλισσα δεν θα πω τίποτα.

Σε αυτή τράβηξαν ένα Χ οι νεοκρητικοί και την διέγραψαν εν μια νυκτί.

Ήταν επιθετική λέει.

Και δεν καταλαβαίνω πως οι παλιοί Κρητικοί τα έβγαζαν πέρα μαζί της ενώ οι νέοι δεν μπορούσαν.

Και κάτι άλλο θα πω.

Δεν είμαι ειδικός, μα ξέρω πως η κάθε φυλή δίνει την δική της ταυτότητα στο κάθε μέλι.

Αυτό διάβαζα πρόσφατα.

Ίσως κάποιος ειδικός πρέπει να μας εξηγήσει αν ένα μέλι που συλλέχτηκε στην ίδια περιοχή από δυο διαφορετικές φυλές μελισσών έχει τα ίδια χαρακτηριστικά και την ίδια γεύση.

Και μια ωραία ημέρα λοιπόν, ήρθαν οι εισαγόμενες μέλισσες.

Και πλέον δεν ξέρουμε τι φυλές έχουμε στην Ελλάδα.

Ούτε ο κάθε μελισσοκόμος ξέρει τι φυλές έχει στο μελισσοκομείο του κακά τα ψέμματα.

Επικράτησε η τάση ότι οι ξένες είναι καλύτερες.

Και ξέρετε γιατί έγινε αυτό;

Γιατί διαβάζαμε για την μέση παραγωγή μελιού που έχει πχ κάθε κυψέλη στην Αγγλία, και λέγαμε ότι η αγγλική φυλή δουλεύει καλύτερα και φέρτην εδώ.

Μετά διαβάζαμε για τα μέλια στον Καύκασο και την φέρναμε και την καυκάσια, μετά την Ιταλίδα, κ.ο.κ

Δεν λαμβάναμε υπόψιν μας όμως την διαφορετικότητα του κλίματος εκεί που επέτρεπε να υπάρχει μεγαλύτερη νεκταροέκκριση, αλλά θεωρήσαμε ότι οι μέλισσες ήταν η αιτία της μεγαλύτερης συλλογής σε σχέση με την Ελλάδα.

Το ωραίο όμως πιο είναι;

Πρόσφατα μιλούσα με έναν φίλο μελισσοκόμο που μετακόμισε στο εξωτερικό και ασκεί εκεί την μελισσοκομία.

Και τι λέτε ότι μου είπε;

Ξέρεις κανέναν βασιλοτρόφο από την Ελλάδα να στέλνει Ελληνικές βασίλισσες εδώ που είμαι;

Και τρελάθηκα.

Μα τι κάνουμε λέω;

Στην Ελλάδα φέρνουμε ξένες μέλισσες, κι όταν πάμε έξω όπου υπάρχουν ξένες μέλισσες εκεί θέλουμε Ελληνίδες;

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Φέραμε Μπακφαστ στην Ελλάδα, και την πάμε να μαζέψει πευκόμελο οι παλαβοί.

Ή φέραμε Ιταλίδες και τις πάμε στα έλατα.

Και αναρωτιόμαστε κιόλας, γιατί δεν μαζεύουν μέλι;

Μα αυτές οι φυλές ποτέ τους δεν μάζεψαν πευκόμελο ή ελατόμελο, πως έχουμε την απαίτηση να το κάνουν από την μια στιγμή στην άλλη;

Τόσο στόκοι μιλάμε καταντήσαμε.

Οι Κρητικοί σκούζουν, δεν έβρεξε λέει και το θυμάρι είναι μαραμένο.

Ε βέβαια, η μέλισσα σας κι εσάς δεν σας άρεσε, που ήξερε και επιβίωνε και μάζευε και μέλια.

Το ίδιο κι εμάς η Κεκρόπια εδώ, το ίδιο και η Μακεδονική στην βόρεια Ελλάδα.

Το αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα φυσικά.

Ισχύει και για τις άλλες χώρες, και το λέω αυτό καθώς βλέπω ότι διαβάζεται το blog από πάρα πολλές χώρες.

Στην κάθε χώρα η καλύτερη φυλή είναι η ντόπια, που υπήρχε ανέκαθεν και προσαρμόστηκε στο κλίμα της περιοχής.

Ψάχνουμε την καλύτερη φυλή.

Την είχαμε την καλύτερη φυλή, και της αλλάξαμε τα φώτα.
Η καλύτερη φυλή ήταν φυσικά αυτή που είχε προσαρμοστεί σε αυτά τα εδάφη εδώ και εκατομμύρια χρόνια.
Φέραμε ξένες φυλές, τις ανακατέψαμε, τις κάναμε αχταρμά, η μια να ζευγαρώνει με την άλλη και να βγαίνουν υβρίδια, μετά δεν μας άρεσαν, φέραμε διαφορετικές φυλές και ζευγάρωσαν με τα υβρίδια, και συνεχίζουμε να φέρνουμε φυλές.
Εμείς τα τσόκια, που δεν είμαστε άξιοι ούτε τα παπούτσια μας να δέσουμε, νομίσαμε ότι μπορούμε να κρίνουμε καλύτερα από την φύση για το πια φυλή είναι καλύτερη σε μια περιοχή.

Αυτά είχα να σας πω για σήμερα.
Ότι στην Βόρειο Ελλάδα καλύτερη φυλή είναι η Μακεδονική.
Στα Ιόνια νησιά καλύτερη φυλή είναι η Κάρνικα.
Στην ηπειρωτική Ελλάδα και την Πελοπόννησο καλύτερη φυλή είναι η Κεκρόπια.
Στην Κρήτη και στο Αιγαίο καλύτερη φυλή είναι η Adami.

Στον κόσμο ολόκληρο καλύτερη φυλή είναι η ντόπια της κάθε περιοχής ever.

Μόνο που τώρα που το καταλάβαμε είναι αργά γιατί η ζημιά έγινε.


MELISSOCOSMOS ελάτε να γνωρίσουμε τον μαγικό κόσμο των μελισσών