Στο διάστημα που υπάρχει αυτό το Blog έχω γράψει αρκετά πράγματα, κυρίως μελισσοκομικά.
Έχω πει ότι θα λέω την γνώμη μου και για διάφορα άλλα θέματα, όπως έχω ήδη κάνει για εθνικά μας θέματα πχ.
Σήμερα νιώθω την ανάγκη να γράψω για την ορθοδοξία και την πίστη μας μερικά λόγια.
Είμαι άνθρωπος που πιστεύω πολύ στην θρησκεία μας, σέβομαι όμως πάρα πολύ και τις άλλες θρησκείες.
Δεν πηγαίνω συχνά στην εκκλησία, αλλά αγαπώ πολύ τους κληρικούς.
Επικρίνω ωστόσο τον κλήρο υψηλόβαθμο και χαμηλόβαθμο για την μεγάλη αγάπη που τρέφουν για το χρήμα αλλά και για τον αναχρονισμό τους.
Πιστεύω ότι πρέπει να αποφασίσουν σε ποιον θεό πιστεύουν γρήγορα πριν είναι αργά.
Στον ορθόδοξο τριαδικό, η στον θεό του χρήματος;
Κι ακόμα τους λέω να αφήσουν τις Mercedes και τις ΒMW και να πιάσουν κανά γαϊδουράκι όπως έκανε ο Κύριος μας.
Επιπλέον πρέπει να συμβιβαστούν με τη νεολαία, η νεολαία είναι μορφωμένος κόσμος πλέον και δεν μπορείς να τους πείσεις χωρίς τρανταχτά επιχειρήματα όπως γινόταν στο παρελθόν.
Και ακόμα οι ακραίες ενέργειες όπως, πολλές εκκλησίες να μην δέχονται τα κορίτσια που φορούν παντελόνι η τα αγόρια που φορούν σκουλαρίκι, βλάπτουν σοβαρά την εκκλησία.
Έχω να πω κι άλλα πολλά πριν μπω στο κυρίως θέμα αλλά δεν θέλω να θεωρηθεί ότι είμαι προκλητικός.
Όπως είπα λοιπόν πιστεύω πολύ στην θρησκεία μας, και θέλω να μοιραστώ μαζί σας δυο περιστατικά με την εικόνα της παναγίας που βλέπετε, που έχουν σημαδέψει την ζωή μου.
Να πω ότι όπως βλέπετε η εικόνα αυτή έχει 3 χέρια, απ όσο ξέρω το τρίτο χέρι εμφανίστηκε από μόνο του σε εικόνα μιας ορθόδοξης εκκλησίας κάπου στην Ιορδανία.
Στην αυθεντική εικόνα το χέρι που εμφανίστηκε χωρίς να το έχει ζωγραφίσει κάποιος αγιογράφος είχε χρώμα θαλασσί.
Από τότε που έγινε αυτό χαρακτηρίστηκε ως θαύμα και μερικές εικόνες εμφανίζουν την παναγία με 3 χέρια όπως στις εικόνες που βλέπετε.
Δεν γνωρίζω ακριβώς την ιστορία και αν κάνω και κανένα λάθος, συγχωρέστεμε.
Ας πάμε όμως στα περιστατικά που σας έλεγα.
Το 2003 έχασα το 18χρονο ξαδελφάκι μου από την επάρατη νόσο, μετά από 1 χρόνο μάχης που έδωσε μαζί της.
Ο ξάδελφος μου νοσηλευόταν στο νοσοκομείο της Πάτρας, και κατά σύμπτωση εγώ τότε δούλευα στην πάτρα, έτσι καθημερινά τον επισκεπτόμουν στο νοσοκομείο, πήγαινα πράγματα και φαγητά και έβλεπα και πως πάει.
Περίπου 10 ημέρες πριν μας φύγει τον επισκέφτηκα πάλι μια μέρα, ήταν τέλος Σεπτεμβρίου και είχαν ανοιχτό το παράθυρο από το δωμάτιο του, στο οποίο ήταν μόνος του χωρίς άλλους ασθενείς λόγο της σοβαρότητας της κατάστασης και λόγου του ότι δεν έπρεπε να έρχεται σε επαφή με πολύ κόσμο για αποφυγή μικροβίων.
Της τελευταίες ημέρες λόγο μετάστασης δεν μπορούσε να κουνηθεί καθόλου, ούτε χέρια ούτε πόδια, είχε όμως πλήρως τις αισθήσεις του κι έβλεπε με μανία ποδόσφαιρο στην τηλεόραση ως το τέλος.
Μπήκα στο δωμάτιο κα πήγα πλάι του, ξάδελφε πως είσαι του λέω;
Μου λέει, πριν δεν ήμουν καλά, είχα πιαστεί πολύ και πόναγα, πριν λίγο όμως μπήκε από το ανοιχτό παράθυρο ένα μπλε χέρι και μου ανασήκωσε λίγο τα πόδια και την πλάτη και τώρα νιώθω καλύτερα.
Όταν το άκουσα αυτό τα έχασα, τότε του λέω, τι λες μωρέ ξάδελφε; Πετάνε τα χέρια;
Δε με πιστεύεις μου λέει;
Πως ήταν αυτό το χέρι του λέω;
Ήταν κανονικό χέρι μου λέει, από τα δάχτυλα ως τον αγκώνα μόνο που ήταν μπλε.
Ήρθε με ανασήκωσε κι έφυγε πάλι από το παράθυρο.
Δεν του απάντησα, αλλά το μάτι μου πήγε στην εικόνα που ήταν στον τοίχο κρεμασμένη πίσω από το κεφάλι του ξαδελφού μου.
Ήταν η εικόνα της παναγίας με τα τρία χέρια, και το ένα ήταν μπλε.
Όταν το είδα αυτό ένα ρίγος με διαπέρασε αλλά δεν ξαναρώτησα τον ξάδελφο μου γι αυτό κι ούτε κι αυτός μου ξαναείπε τίποτα.
Έφυγε μετά από 10 μέρες περίπου σε ηλικία 18 ετών.
Όμως ένα ακόμα περιστατικό με την εικόνα αυτή είχα στη ζωή μου.
Πριν 4 χρόνια αρχές Φεβρουαρίου πήγα σε ένα χωριό του Καρπενησίου σε μια κηδεία, όταν πήγαινα στο δρόμο προς το χωριό είχε λίγο χιόνι, και με δυσκολία πήγαινε το seatακι μου, γι αυτό όταν έφτασα στο χωριό στα Σελλά συγκεκριμένα πήγα σε έναν συγγενή και του είπα να με πάει στο Καρπενήσι να πάρω αλυσίδες για το χιόνι γιατί φοβόμουν την επιστροφή επειδή συνέχιζε η χιονόπτωση.
Τότε αυτός μου είπε, μη φοβάσαι Βασίλη, βαλε πρωτούλα και μια χαρά θα πας.
Τι να κάνω κι εγώ δεν έφερα αντίρηση.
Εκεί στην άκρη του χωριού είχε ένα εικόνισμα, πήγα κι εγώ εκεί να κάνω το σταυρό μου γιατί φοβούμουνα και για μένα αλλά και γιατί είχα και 4 ακόμα άτομα μέσα στο αμάξι.
Όταν άνοιξα το εικόνισμα είδα μέσα πάλι μια τέτοια εικόνα, της παναγίας με τα τρία χέρια και το ένα από τα τρία θαλασσί.
Στο δρόμο κατάλαβα ότι ήταν αδύνατον να ελέγξω το αμάξι, και σε μια κατηφορική στροφή το αμάξι γλίστρησε και πήγαινε με φόρα προς το γκρεμό.
Σαν από θαύμα σταμάτησε μόνο ακριβώς στην άκρη του γκρεμού.
Οι φωτογραφίες που βλέπετε είναι τραβηγμένες με το κινητό μου.
Μετά από λίγο ένα περαστικό αμάξι σταμάτησε και μας βοήθησε, μας είπαν ότι δεν βοήθησε μόνο ένας Άγιος αλλά όλοι οι Άγιοι μαζί, και με πήγαν στο Καρπενήσι, αγόρασα αλυσίδες γύρισα τις έβαλα στο αμάξι και έφυγα με ασφάλεια πλέον.
Πέρυσι πήγα στο ίδιο χωριό να βοηθήσω το φίλο μου το Στέλιο στα μελίσσια του μιας και ζήτησε τη βοήθεια μου, καθώς περνούσαμε από το σημείο που ήταν το εικόνισμα που είχα κάνει το σταυρό μου εκείνη τη μέρα του ζήτησα να σταματήσει να τον ξανακάνω και να ευχαριστήσω την παναγία που νομίζω ότι με βοήθησε τότε.
Πήγα άνοιξα το εικόνισμα αλλά δεν υπήρχε μέσα καμία εικόνα της παναγίας.
Τα λέω αυτά συνάδελφοι έχοντας πλήρη γνώση των όσων λέω, και όπως είπα πριν χωρίς να είμαι άνθρωπος της εκκλησίας και χωρίς να πιστεύω με το παραμικρό σε θαύματα.
Τα συγκεκριμένα περιστατικά δεν λέω ότι είναι θαύματα, είναι όμως σίγουρα μυστήρια για εμένα, και μάλιστα και τα δυο έχουν σχέση με την συγκεκριμένη εικόνα.