Στην ζωή μου έχω τρεις αδυναμίες.
Τον Χριστό.
Την Κωνσταντινούπολη - Βυζάντιο
Τον Μέγα Αλέξανδρο.
Αρκετά χρόνια ο κουνιάδος μου ο Βασίλης με ρωτούσα αν θα του έκανα παρέα να πάμε στο Άγιο Όρος.
Και ο ανιψιός μου ο Νίκος ήθελε εδώ και καιρό να πάει.
Γιατί ήθελα όταν θα πάω στο περιβόλι της Παναγίας να είμαι και πνευματικά έτοιμος.
Ακόμα δεν ήμουν, καθώς νιώθω βουτηγμένος στην αμαρτία, ανήμπορος να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου δίχως να κοροϊδέψω τον Θεό ξανακάνοντας τα ίδια μετά την εξομολόγηση.
Όλοι λέμε ότι πρέπει να μετανοήσουμε.
Αν μετανοήσουμε και εξομολογηθούμε, και μετά ξανακάνουμε τις ίδιες αμαρτίες τότε νομίζω πως δεν είναι αληθινή η μετάνοια και στην ουσία κοροϊδεύουμε τον Θεό.
Έτσι το έβλεπα και δεν βιαζόμουν να πάω στο Όρος.
Αφού μου το ζητούσε ο κουνιάδος μου που θα ερχόταν από την Γερμανία για αυτόν τον λόγο, αλλά και ο ανιψιός μου, τότε έπρεπε να ξεχάσω τους ενδοιασμούς μου και να πάω.
Πάντως το να πας στο Άγιο Όρος δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Γιατί χρειάζεσαι άδεια εισόδου που λέγεται Διαμονητήριο και μέρος για να μείνεις να διανυκτερεύσεις.
Εμείς θέλαμε να έχουμε μια βάση, και από εκεί να εξορμούμε προς τα Μοναστήρια και τους Γέροντες που θέλαμε να επισκεφτούμε.
Οι ημέρες παραμονής μας ήταν περιορισμένες αλλά θα θέλαμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα, και κάθε ένας μας είχε και κάποιες επιθυμίες, όπως ο Βασίλης που είχε όνειρο ζωής να συναντήσει και να πάρει ευλογία από τον γέροντα Γαβριήλ.
Γέροντας Γαβριήλ Άγιο Όρος
Ο Βασίλης είχε έναν λόγο παραπάνω, αφού ακόμα και το ένα του παιδάκι, το ονόμασε Γαβριήλ.
Κάναμε κράτηση για διαμονητήριο για 2-3-4 και αναχώρηση από το Όρος στις 5 Αυγούστου.
Επίσης κλείσαμε δωμάτιο σε ξενώνα στις Καρυές ώστε να μην έχουμε περιορισμό στις ώρες, καθώς σε πολλές Ι. Μονές ο επισκέπτης πρέπει να επιστέψει στις 18:00 το απόγευμα.
Στον ξενώνα δεν είχαμε τέτοιους περιορισμούς όμως και έτσι θα μπορούσαμε να δούμε περισσότερα πράγματα.
Φύγαμε από το Αγρίνιο στις 02:00 ξημερώματα Τετάρτης και το πρωί ώρα 7:30 ήμασταν στην Ουρανούπολη, όπου εκεί παίρνεις το διαμονητήριο και μπαίνεις στο καραβάκι που θα σε πάει στο όρος.
Μπήκαμε στο καραβάκι για να μας πάει από Ουρανούπολη στην Δάφνη.
Και από Δάφνη προς Καρυές πουλμανάκι.
Φτάσαμε στις Καρυές γύρω στις 11:00 και βολευτήκαμε στο δωμάτιο στις 12:00 το μεσημέρι.
Οι Καρυές είναι η πρωτεύουσα του Αγίου Όρους.
Φανταστείτε το σαν ένα μικρό Ελληνικό χωριό της δεκαετίας του 1970 σε ότι αφορά τα μαγαζιά του, αλλά πολύ παλαιότερο σε ότι αφορά τα κτήρια, την αρχιτεκτονική του και τους δρόμους.
Γενικότερα όλο το Άγιο Όρος σου δίνει την αίσθηση ότι ζεις κάπου μεταξύ 10ου και 14ου αιώνα και είναι πνιγμένο μέσα σε παρθένο δάσος καστανιάς αριάς και με λίγο πεύκο..
Καρυές
Οι δρόμοι λίγοι και κατά κύριο λόγο χωμάτινοι, στα δύσκολα σημεία έχει πέσει λίγο τσιμέντο ή έχουν στρωθεί πλακόστρωτα
Οι σκεπές των κτηρίων είναι κυρίως με λαμαρίνα - τσίγκο, και τα υπόλοιπα με κόκκινο κεραμίδι ή με πλάκες.
Τα απλά κελιά είναι σχεδόν όλα με τσίγκο ενώ στο Όρος δεν υπάρχει ρεύμα από την ΔΕΗ, όπου υπάρχει αυτό είναι από γεννήτριες ή φωτοβολταικά.
Παλιά πόρτα στο Όρος, από την εποχή που ακόμα δεν υπήρχε ηλεκτροκόληση και η ένωση των φύλλων γίνονταν με μεγάλα σιδερένια καρφιά.
Τα κελιά των γερόντων δεν έχουν ρεύμα, επίσης δεν υπάρχουν τηλεοράσεις ούτε ραδιόφωνα.
Τα μονοπάτια που οδηγούν στα κελιά των γερόντων είναι είτε με χώμα είτε παλιό καλντερίμι, πολλές φορές επικίνδυνα καθώς υπάρχουν πεσμένα φύλλα δένδρων που γλιστράνε ειδικά στις κατηφόρες.
Μέσα στις Εκκλησίες οι φωτογραφίες απαγορεύονται, όπως επίσης και οι γέροντες αποφεύγουν να φωτογραφηθούν.
Στις Καρυές μπορεί να βρει ο προσκυνητής μαγαζιά που πωλούν αναμνηστικά είδη, καφενεία, παντοπωλεία, ξενώνες, εστιατόρια, φούρνους, και Υπηρεσίες όπως η Αστυνομία, η Πυροσβεστική και Κέντρο Υγείας.
Στις Καρυές περίπου στο κέντρο είναι το Πρωτάτο, η Εκκλησία χρονολογείται στα 962μ.Χ
Ο Ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και εκεί φιλοξενείται μια πολύ Ιερή εικόνα του Αγίου Όρους η Παναγία Άξιον Εστί
Πρωτάτο Άγιο Όρος
Το κελί του Γέροντα δεν ήταν μακριά, αλλά είχε πολύ μεγάλη κατηφόρα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι καμία φορά δεν πέρασε από το μυαλό μας ότι θα πάμε κάπου και δεν θα μας δεχτούν, και πράγματι όπου πήγαμε βρήκαμε πάντα ανοικτές πόρτες κατά έναν περίεργο τρόπο.
Μετά από περίπου μισή ώρα ποδαρόδρομο και αφού μπερδευτήκαμε δυο τρεις φορές φθάσαμε περί τις 13:00 το μεσημέρι στο κελί του γέροντα.
Κελί Γέροντα Γαβριήλ Άγιο Όρος
Στο εσωτερικό δεν υπήρχε ούτε ανεμιστήρας αφού δεν υπάρχει ρεύμα, και η λαμαρίνα που καίει από τον ήλιο κάνει την κατάσταση εντός πολύ δύσκολη.
Στον έξω χώρο υπάρχει ένα μικρό στέγαστρο με δυο παγκάκια για να κάθονται οι επισκέπτες.
Όταν φτάσαμε βρήκαμε μια παρέα προσκυνητών να συζητάει με έναν μοναχό που φροντίζει τον Γέροντα Γαβριήλ, πλησιάσαμε χαιρετήσαμε και καθίσαμε, μας προφέρθηκε λουκούμι για κέρασμα και νεράκι, ζεστό μεν αλλά από το τίποτα καλό ήταν.
Καθώς πήγαμε στο Άγιο Όρος δεν είχαμε σκοπό να μιλήσουμε για κάτι συγκεκριμένο, θέλαμε μόνο την ευχή των Γερόντων, μόνο ο Βασίλης ήθελε να ακούσει μερικά πράγματα για τον Άγιο Παΐσιο καθώς στην Γερμανία όπου ζει οι πληροφορίες για τον Άγιο είναι περιορισμένες.
Καθίσαμε στο παγκάκι χωρίς να μιλάμε, μας πληροφόρησαν ότι ο Γέροντας αναπαύεται και ακούσαμε την συζήτηση των προσκυνητών με τον μοναχό.
Μιλούσαν για τις νέες ταυτότητες που θα κυκλοφορήσουν από το φθινόπωρο.
Ο μοναχός είπε ότι υπάρχει εντολή από τον Άγιο Παΐσιο πριν ακόμα κοιμηθεί που έλεγε πως όταν συγκεντρωθούν πολλές υπηρεσίες σε μια κάρτα τότε να μην την πάρετε αυτή την κάρτα καθώς θα σχετίζεται με το σφράγισμα της Αποκαλύψεως.
Ήταν κάτι που ακούγαμε πρώτη φορά.
Για το θέμα έκανα δυο ερωτήσεις.
Τι να κάνουμε σε περίπτωση που η επίσημη Εκκλησία πει να πάρουμε τις νέες ταυτότητες;
Η απάντηση ήταν να προτιμήσουμε αυτό που είπαν οι Άγιοι, δηλαδή να μην τις πάρουμε.
Τι να κάνουμε σε περίπτωση που χωρίς τις νέες ταυτότητες μας απειλήσουν ότι θα χάσουμε την δουλειά μας ή ότι δεν θα μπορούμε να πουλάμε ή να αγοράζουμε;
Η απάντηση ήταν να προτιμήσουμε τον Θεό από την δουλειά μας, και πως είναι καλύτερα να σώσουμε την ψυχή μας και ας πεινάσουμε.
Αυτό ήταν έκπληξη για εμάς καθώς δεν γνωρίζαμε το θέμα των νέων ταυτοτήτων και το ακούσαμε πρώτη φορά εκεί σε αυτό το κελάκι.
Μετά ο μοναχός μπήκε μέσα και ρώτησε τον Γέροντα Γαβριήλ αν μπορεί να μας δεχτεί και να μας δώσει την ευχή του.
Ο Γέροντας μας δέχτηκε και μπήκαμε μέσα, ήταν πολύ φτωχικά και απλά, παλαιά αντικείμενα και φθαρμένα ρούχα, ο Γέροντας ήταν στο κρεββάτι με πολύ παλιό και φθαρμένο ράσο, όμως το πρόσωπο του έλαμπε και έβλεπες στα μάτια του ότι είναι φωτισμένος άνθρωπος και αγνός.
Μας ρώτησε από που είμαστε, πως μας λένε και μας ευλόγησε.
Συγκινήθηκε όταν άκουσε ότι ο Βασίλης ονόμασε το παιδάκι του Γαβριήλ, μας είπε να κάνουμε υπομονή όταν οι γυναίκες μας γκρινιάζουν, να τις αγαπάμε και μας έδωσε εφτά συμβουλές.
- Να εξομολογούμαστε τακτικά στον πνευματικό.
- Να εκκλησιαζόμαστε τακτικά.
- Να λαμβάνουμε την Θεία Κοινωνία σύμφωνα με την ευλογία του πνευματικού.
- Να νηστεύουμε κάθε Τετάρτη και Παρασκευή ακόμα και το λάδι ενώ τις υπόλοιπες ημέρες όπως ορίζει η Εκκλησία.
- Να κάνουμε ελεημοσύνη σε φτωχές οικογένειες και καλά έργα.
- Να μελετάμε την Αγία γραφή έστω και για 5 λεπτά κάθε ημέρα.
- Να προσευχόμαστε αδιάληπτα και να λέμε Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Υπεραγία Θεοτόκε Σώσων ημάς.
Δεν θελήσαμε να κουράσουμε περισσότερο τον γέροντα, τον ασπαστήκαμε και φύγαμε.
Ο ίδιος δρόμος οδηγούσε στην Παναγούδα στο κελί του Αγίου Παϊσίου, που ήταν ακόμα ποιο χαμηλά και οδηγούσε σε αυτό ένα μονοπάτι.
Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε και να πάμε εκεί, αφού πρώτα είχαμε ανεβάσει στο Facebook τις πρώτες μας φωτογραφίες από το όρος.
Στα μονοπάτια αυτά υπήρχαν κάπου κάπου πινακίδες που έδειχναν τον δρόμο, ήταν όμως λίγες.
Το μονοπάτι για την Παναγούδα περνούσε από διάφορα ρέματα, ένα από τα οποία είναι αρκετά μεγάλο και έχει γίνει ξύλινη γέφυρα.
Τον χειμώνα τα ορμητικά νερά την σκεπάζουν και περνούν από πάνω.
Θα δούμε μια ιστορία με το συγκεκριμένο σημείο και τον Άγιο Παΐσιο στην συνέχεια.
Το κελί του Αγίου Παϊσίου είναι ένα πέτρινο κτίσμα με τσίγκο στην στέγη.
Φτάσαμε στην Παναγούδα περίπου στις 14:00 το μεσημέρι και έκανε πολλή ζέστη.
Είναι περιποιημένο όπως ακριβώς το είχε ο Άγιος.
Απέξω έχει μερικά κούτσουρα για να κάθονται οι προσκυνητές, και δίπλα έχει κήπο με ντομάτες.
Ήταν ένας μοναχός εκεί που μας καλωσόρισε και μας προέτρεψε να κεραστούμε λουκούμια από ένα αλουμινένιο κουτάκι, ενώ η βρύση είχε πολύ δροσερό νερό.
Μας έβαλε μέσα στο κελί, το οποίο ήταν πολύ λιτό.
Εκείνη την στιγμή ο Κωνσταντίνος Σολάκης είδε από τις αναρτήσεις μας ότι είμαστε στο
Άγιο Όρος και έστειλε μήνυμα να ανάψουμε ένα κεράκι καθώς η κόρη του Πασχαλία έμπαινε εσπευσμένα για κρίσιμο χειρουργείο στον εγκέφαλο.
Αμέσως το μεταφέραμε αυτό στον μοναχό και έτρεξε και άναψε ένα μεγάλο κερί στο Εκκλησάκι εντός της καλύβης του Αγίου Παισίου.
Αργότερα επικοινώνησα με τον Κωνσταντίνο Σολάκη ο οποίος με ενημέρωσε ότι τελικά το χειρουργείο πήγε πολύ καλά.
Στο Εκκλησάκι αυτό καθόταν σε ένα στασίδι και προσεύχονταν ο Άγιος Παίσιος.
Σε αυτό το μέρος του παρουσιάστηκαν ζωντανά, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, η Παναγία μας, η Αγία Ευφημία και άλλοι Άγιοι.
Όλοι Όσοι παρουσιάζονταν στον Άγιο μετά έπαιρνε την εικόνα τους και την κρεμούσε στον τοίχο δίπλα από το στασίδι του.
Όπως μας ανέφερε ο μοναχός τον Κύριο μας Ιησού Χριστό τον είδε λίγο ποιο ανοιχτόχρωμο σε σχέση με ότι απεικονίζεται γι αυτό παρήγγειλε να του κάνουν μια εικόνα με λίγο ποιο ανοιχτά χαρακτηριστικά όπως την βλέπετε και την τοποθέτησε δίπλα στο στασίδι του.
Για την Θεοτόκο είπε ότι από όλες τις εικόνες, όπως εικονίζεται στην Ιεροσολυμίτισσα είναι ποιο κοντά στην πραγματική όψη Της Παναγίας μας.
Κατά την παραμονή μας μέσα στο κελί της Παναγούδας νιώθαμε έντονα την παρουσία του Αγίου εκεί.
Προσωπικά παρότι είχε πολλή ζέστη έξω, και η στέγη είχε τσίγκο, ένιωσα πολλή δροσιά στο κελί, επίσης είχε μια οσμή παλαιού ξύλου μέσα στο κελί του Αγίου Παισίου, δεν ήταν άρωμα, ήταν οσμή όπως μυρίζει ένα παλαιωμένο δρύινο βαρέλι, τουλάχιστον εγώ αυτό ένιωσα.
Φύγαμε από την Παναγούδα πολύ ικανοποιημένοι, ευχαριστημένοι που πήγαμε στο κελί του Αγίου Παισίου και στον Γέροντα Γαβριήλ που ήταν το όνειρο του Βασίλη.
Η ανάβαση από την Παναγούδα μέχρι τις Καρυές μέσα στο μεσημέρι ήταν πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση και γινόταν δυσκολότερη με την δίψα.
Ήταν η πρώτη μας εξόρμηση και δεν είχαμε προβλέψει να πάρουμε νερό μαζί μας.
Όμως εκεί που η αντοχή μας τερμάτιζε ένα αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα μας...
Συνεχίζεται...
