Δείτε πως αύξησαν την παραγωγή μελιού στην Ουγγαρία
Στην φωτογραφία βλέπουμε μέλισσα να συλλέγει σε άνθη Ακακίας.
Ενημερώνομαι από άρθρο του περιοδικού της Απιμόντια...
Στην Ουγγαρία το 1885 τα δάση Ακακίας κάλυπταν το 2.1% των εδαφών της χώρας.
Τότε οι αρχές άρχισαν να φυτεύουν Ακακίες και έως το 1985 δηλαδή 100 χρόνια αργότερα το ποσοστό των δασών Ακακίας που κάλυπταν δασικά εδάφη ανήλθε στο 21.5%.
Δεκαπλασιάστηκαν δηλαδή τα δάση Ακακίας μέσα σε 100 χρόνια.
Έτσι η Ακακία έγινε η βάση της μελισσοκομίας για την Ουγγαρία.
Η Ουγγαρία το 1985 παρήγαγε 10 χιλιάδες τόννους μελιού.
Από αυτά οι 7.5 χιλιάδες τόνοι ήταν μέλι από Ακακία.
Ακούστε όμως.
Ο εμπλουτισμός των δασών με Ακακία όπως είπαμε είχε ως ωφέλεια 7.5 χιλιάδες τόννους μέλι, αλλά το κέρδος από την ξυλεία, από την υλοτομία του κράτους από τα δάση της Ακακίας ήταν διπλάσιο από το σύνολο της τιμής του μελιού των 7.5 χιλιάδων τόνων.
Δηλαδή το Ουγγρικό κράτος έπιασε με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια.
Και κέρδος από την παραγωγή μελιού και κέρδος από την παραγωγή ξυλείας.
Και δεν τελειώσαμε εδώ.
Βλέποντας το κράτος της Ουγγαρίας τα οφέλη στην παραγωγής του μελιού, ανέθεσε σε επιστήμονες την ανάπτυξη ποικιλιών Ακακίας που να ανθίζουν αργότερα από το σύνηθες ώστε να παραταθεί η ανθοφορία φυτεύοντας και από αυτό το είδος, και τα αποτελέσματα λέει ήταν πολύ ενθαρρυντικά.
Ασφαλώς εδώ έχουμε ένα πολύ σημαντικό γεγονός.
Ότι κάποιοι άνθρωποι ξεκίνησαν να φυτεύουν Ακακίες το 1885 γνωρίζοντας ότι τα οφέλη δεν θα τα απολαύσουν οι ίδιοι αλλά οι επόμενες γενεές.
Λέω κάποιοι άνθρωποι, βάζοντας μέσα από τους πολιτικούς που πήραν την απόφαση μέχρι τα δασαρχεία που εκτέλεσαν το έργο.
Αναρωτιέμαι αν στην Ελλάδα θα κάναμε κάτι για να το βρουν τα δισέγγονα μας.
Δεν το νομίζω...
Ούτε για την πάρτη μας δεν φροντίζουμε εμείς και θα φροντίζαμε για τα εγγόνια;
Εδώ ορισμένες φορές γράφω να φυτευθούν Ακακίες και Ευκάλυπτοι και κάποιοι με απειλούν ότι αλλοιώνω με τις ενέργειες μου την ντόπια χλωρίδα.
Τα πουρνάρια και τα σκίνα με λίγα λόγια.
Το κράτος μας από την άλλη δεν μπορώ να πω φύτεψε κάποια δάση μα αυτά ήταν κυρίως πεύκα, και στην συνέχεια απαγόρευσε τον εμβολιασμό τους οπότε δεν προσφέρουν τίποτα στην μελισσοκομία και είναι και πάρα πολύ ευάλωτα στις πυρκαγιές.
Οι μελισσοκομικοί φορείς δεν μεριμνούν για τον εμπλουτισμό της μελισσοκομικής χλωρίδας.
Το θέμα αυτό είναι εκτός της ατζέντας των συζητήσεων που αφορούν το μέλλον της Ελληνικής μελισσοκομίας.
Και τέλος οι μελισσοκομικοί Σύλλογοι που θα μπορούσαν ΔΩΡΕΑΝ με χορηγίες να αποκτήσουν φυτώριο Ακακίας και να οργανώσουν δενδροφύτευσεις δεν το κάνουν.
Συνεπώς τα παιδιά μας, και τα εγγόνια μας θα κληρονομήσουν καμένη γη από εμάς τους νεοέλληνες.
Τολμάμε κιόλας να μαγαρίζουμε το όνομα των Ελλήνων θεωρώντας εαυτούς ως απογόνους.
Ούτε απόγονοι γύφτων να ήμασταν δεν θα συμπεριφερόμασταν έτσι.
Τι θα αφήσουμε πίσω ως πολιτισμό, ως δείγμα γραφής στις επόμενες γενεές;
Ως μελισσοκομία τι θα αφήσουμε πίσω;
Τα κάψαμε σχεδόν όλα.
Πικροδάφνες θα βρουν φυτεμένες από εμάς τα εγγόνια μας.
Αυτά τα λίγα είχα να σας πω για σήμερα.
Melissocosmos
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του άρθρου μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα γίνει αναφορά πως ανήκει στον Melissocosmos με ενεργό ling...