Ανοικτή τροφοδοσία μελισσιών...
Σωστό ή λάθος; ΛΑΘΟΣ
Αυτό το άρθρο ήθελα καιρό να το γράψω.
Ο μελισσοκόμος σε κάποιες φάσεις πρέπει να διεγείρει ή να ενισχύσει τα μελίσσια του με λίγο σιρόπι.
Πολλές φορές θέλουμε μεγαλύτερη γέννα, άλλες φορές ίσως θέλουμε την ενισχύσει των μελισσιών μας με μια βιταμίνη κτλ.
Τότε ξεγελάμε τα μελίσσια δίνοντας τους λίγο σιρόπι.
Αυτή η διαδικασία ονομάζεται τροφοδοσία.
Ωστόσο και οι τροφοδότες στοιχίζουν, και αρκετή κούραση απαιτεί το όλο εγχείρημα.
Τελευταία βλέπω και σε μεγάλα Blogs και σε ομάδες και στο Youtube να ξεφυτρώνουν τρόποι ανοικτής τροφοδοσίας των μελισσιών.
Βάζουμε δηλαδή σε ένα δοχείο το σιρόπι κοντά στο μελισσοκομείο μας και οι μέλισσες πάνε και παίρνουν το σιρόπι.
Εύκολο ακούγεται.
Είναι σωστό όμως;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ.
Όπως και να το δει κάνεις όχι, και οι λόγοι είναι πολλοί.
Σκεφτείτε λογικά.
Ορισμένες φορές θέλουμε να βελτιώσουμε μόνο τα αδύναμα μελίσσια, χωρίς να πειράξουμε τα δυνατά.
Με την ανοικτή τροφοδοσία όχι μόνο αυτό δεν είναι εφικτό μα έχουμε και το ανάποδο αποτέλεσμα.
Τα δυνατά με τον πολύ πληθυσμό θα πάρουν το περισσότερο σιρόπι.
Επιπλέον δεν υπάρχει τρόπος να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα ταΐσουμε και τα μελίσσια του γείτονα που ασφαλώς θα καταφτάσουν να πάρουν και αυτά λίγο.
Και αν οι γείτονες είναι πολλοί, τότε μάλλον αυτοί θα μας πάρουν και το περισσότερο σιρόπι, ενώ τα αδύναμα μελίσσια μας που ουσιαστικά θα το έχουν ανάγκη θα πάρουν μηδαμινές ποσότητες και θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό.
Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
Το να χάσουμε το σιρόπι, ή το να μην βοηθηθούν τα αδύναμα μελίσσια μας που ενδεχομένως θα το έχουν ανάγκη είναι λίγο το κακό.
Τι γίνεται αν έρθουν μέλισσες μολυσμένες σε πρόσβαση του ανοικτού τροφοδότη;
Είναι γνωστό ότι μια μόνο μέλισσα από ένα άρρωστο μελίσσι είτε με Αμερικάνικη σήψη, είτε με Νοζεμίαση, είτε με Ευρωπαϊκή σήψη είτε και με Ασκοσφαίρωση ακόμα, φέρει εκατομμύρια σπόρια της ασθένειας μέσα της και είναι ικανή να μολύνει ολόκληρο το δοχείο με το σιρόπι.
Τότε δυστυχώς μολύνονται όλα τα μελίσσια μας, και αν εμείς πηγαίναμε γυρεύοντας, οι γείτονες μας, τα γειτονικά μελισσοκομεία δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώσουν την δικιά μας ανοησία.
Ή μήπως υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος στην Ελλάδα που θα ισχυριστεί ότι το μελισσοκομείο του είναι τόσο μακριά που δεν το φτάνουν ξένες μέλισσες;
Αυτά είναι αστεία πράγματα.
Για να μην αρχίσω να μιλάω για την λεηλασία και πόσο εύκολο είναι να ξεκληριστούν όχι μελίσσια, μα μελισσοκομεία ολόκληρα.
Ίσως βέβαια ισχυριστεί κάποιος ότι το αυτό ισχύει και για τις ποτίστρες νερού, ή τις πηγές που ποτίζονται οι μέλισσες.
Θα σας απαντούσα τότε ότι πολλές ασθένειες μας έρχονται και από εκεί.
Πόσο δε μάλλον που το σιρόπι θα προσελκύσει άπειρες φορές περισσότερες μέλισσες.
Έγραψα και παραπάνω όμως ότι κάποιος μέσα στο σιρόπι του μπορεί να θελήσει να βάλει και λίγη βιταμίνη, ή οτιδήποτε άλλο χρήσιμο αυτός νομίζει.
Ο γείτονας του όμως μπορεί να μην θέλει να το βάλει αυτό το κάτι άλλο, και με την μέθοδο της ανοικτής τροφοδότησης παραβιάζουμε την θέληση του, και τον κάνουμε σαν την μούρη μας...
Γι αυτό λοιπόν λέω.
Δεν είναι σωστός τρόπος η ανοικτή τροφοδοσία.
Όπως και αν την δει κανείς, όπως και αν την εφαρμόσει κανείς.
Έχω δει συναδέλφους που θέλουν να λογίζονται επαγγελματίες να προτείνουν πλαίσια γεμάτα μέλι να μπουν έτσι έξω από το μελισσοκομείο.
Αυτά είναι γελοία πράγματα και ούτε το κουράγιο να κάτσω να εξηγήσω τους λόγους του λάθους του δεν έχω.
Έτσι λοιπόν, κατανοώντας ότι σε ένα αρκετά μεγάλο Blog δεν πρέπει να λέγονται τέτοια πράγματα επισπεύδω αυτό το άρθρο σήμερα που θεωρώ ως αρκετά σοβαρό.
Στηρίξτε τον Melissocosmo κάνοντας like πατήστε το πλήκτρο (ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ)...