Σήμερα μια ασυνήθιστη ανάρτηση θα σας κάνω.
Δεν έχω ξαναγράψει συνταγή δική μας, οικογενειακή εννοώ.
Όμως είναι τόσα πολλά και διαφορετικής θεματολογίας αυτά που θέλω να γράψω που ούτε εγώ περίμενα τελικά.
Ελπίζω να βρω τον χρόνο μόνο γιατί είναι η εποχή τέτοια που τρέχω απο το πρωί μέχρι το βράδυ.
Σήμερα θα σας μιλήσω για τα Σπαράγγια.
Τα Σπαράγγια είναι ένας θησαυρός για την υγεία.
Στην Αίγυπτο τα εκτιμούσαν και τα έτρωγαν από το 5.000 πχ όπως δείχνουν τοιχογραφίες στις πυραμίδες, ενώ στην Ελλάδα καλλιεργήθηκαν 2.000 χρόνια πριν την εποχή των Ρωμαίων.
Η κατανάλωση Σπαραγγιών μεταξύ άλλων βοηθάει και στην σωστή λειτουργία της καρδιάς.
Από πλευράς καλλιέργειας, καλλιεργούνται στις ΗΠΑ στις Μεσογειακές χώρες και στην κεντρική Ευρώπη.
Η Ελλάδα φημίζεται για την ποιότητα των σπαραγγιών της, επίσης οι Ελληνες Σπαραγγοπαραγωγοι δίνουν μαχη με τον χρόνο και τις καιρικές συνθήκες κάθε χρόνο προκειμένου να βγάλουν πρώιμη παραγωγή και να την εξάγουν πριν ακόμα βγάλουν παραγωγή άλλες ανταγωνίστριες χώρες.
Τα σπαράγγια μας εξάγονται σε πολύ μεγάλο βαθμό, και εξάγονται κυρίως στην Γερμανία που τα εκτιμά ιδιαίτερα.
Όμως σήμερα θα σας μιλήσω όχι για το καλλιεργούμενο σπαράγγι, αλλά για το άγριο.
Έχω ξαναπεί οτι μεγάλωσα και ζω σε χωριό.
Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι λοιπόν πολλούς ανθρώπους αρχές της άνοιξης να βγαίνουν στην εξοχή και να μαζεύουν σπαράγγια και οβριές, (εδώ τις λέμε Βριές) ενώ έχουν διάφορες ονομασίες όπως βεργιά κ.α.
Στην φωτογραφία εδώ βλέπετε μια οβριά.
Αυτά τα φυτά αποτελούν έδεσμα για πολλούς ανθρώπους, και έχουν φανατικούς εραστές γεύσεων...
Έχουν ιδιαίτερη γεύση, οι οβριές είναι πικρές μεν αλλά δεν μπορώ να το περιγράψω σου αρέσει αυτή η πικράδα, ενώ τα σπαράγγια έχουν γλυκιά γεύση.
Όπως πολλοί έτσι κι εγώ από την παιδι ακόμα έβγαινα στην αναζήτηση αυτών των φυτών την άνοιξη.
Το μάζεμα τους δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα αυτή των οβριών, γιατί σπανίζουν και φυτρώνουν σε ρέματα φράχτες και δύσβατες περιοχές.
Τα σπαράγγια είναι ευκολότερα αλλά ακόμα πιο σπάνια.
Απαιτεί αρκετές ώρες για να μαζέψεις μια καλή ποσότητα για ένα οικογενειακό γεύμα πχ.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος βγήκα ξανά στο κυνήγι αγριοσπαραγγιων, τα οποία αγαπάω και κυνηγάω περισοτερο από τις οβριές.
Να πω ακόμα οτι τα άγρια σπαράγγια δεν έχουν καμία σχέση γευστικά αλλά και οπτικά θα έλεγα με τα καλλιεργούμενα σπαράγγια.
Τα καλλιεργούμενα σπαράγγια έχουν περισσότερο σχέση σαν γεύση με τα κολοκυθάκια παρά με τα άγρια σπαραγγια, ενώ σε βάρος 1 μόνο καλλιεργούμενο σπαράγγι ισοδυναμεί με το βάρος 40 περίπου άγριων σπαραγγιών.
Λέγεται ωστόσο για να μην αδικήσω και τους σπαραγγοπαραγωγους ότι έχουν εξίσου θρεπτική αξία και τα άγρια και τα καλλιεργούμενα σπαράγγια.
Το μάζεμα των άγριων σπαραγγιών είναι σχετικά εύκολη υπόθεση για τους έμπειρους σπαραγγοσυλλέκτες ενώ οι αρχάριοι δυσκολεύονται ιδιαίτερα να τα εντοπίσουν.
Το μυστικό εκτός από καλό μάτι είναι να βλέπεις που υπάρχει περυσινή (μάνα) αγριοσπαραγγιά, τότε πηγαινεις εκεί κοιτάς καλά και βλέπεις ότι έχουν φυτρώσει τα νέα δίπλα και μέσα σε αυτή και τα μαζεύεις.
Οι οβριές δεν έχουν κανένα τέτοιο σημάδι, απλός ο έμπειρος οβριοσυλλέκτης μπορεί και ξεχωρίζει ένα τοπίο ή μέρος που είναι ιδανικό στο να φυτρώσουν οβριές και πλησιάζει προς τα εκεί και τις εντοπίζει.
Ένα ωραίο απόγευμα λοιπόν, μετά το κλάδεμα των Ελιών, και μετά από μια βόλτα στο μελισσοκομείο μου για την απαραίτητη ντόπα της ημέρας πήρα την γυναίκα μου και πήγαμε για σπαράγγια.
Όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες η Μητέρα Γη μας έδωσε για μια ακόμα φορά τους καρπούς της.
Εμείς τα μαζέψαμε και στη συνέχεια στο σπίτι τα κάναμε ομελέτα.
Τα άγρια σπαράγγια ομελέτα είναι μια συνταγή που μου αρέσει πολύ και σας την προτείνω.
Δείτε λοιπόν πως γίνεται...
Σε αυτή την φωτογραφία βλέπετε αγριοσπαράγγια, όσο κι αν νομίζετε ότι μοιάζουν με τις οβριές δεν έχουν καμια σχέση μεταξύ τους, φυσικά ούτε γευστικά.
Τα εντοπίζουμε λοιπόν.
Και φυσικά τα μαζεύουμε.
Στη συνέχεια στην κουζίνα πια, τα πλένουμε καλά και τα ρίχνουμε στο τηγάνι με περίπου μισό ποτηράκι νερό.
Προσέχουμε, κόβουμε και πετάμε το σκληρό μέρος των σπαραγγιών και αφήνουμε μόνο τις τρυφερές κορφάδες τους.
Για την συγκεκριμένη συνταγή χρειαζόμαστε ένα ματσάκι άγρια σπαράγγια, κάπου 100 κομμάτια περίπου.
Τα αφήνουμε στο τηγάνι, ενώ αυτά μαραίνονται παίρνουν έντονο πρασινωπό χρώμα και βγάζουν ζουμάκι σε χρώμα σαν του κονιάκ.
Αφού μαραθούν και μαλακώσουν μπορούμε να τους αδειάσουμε πλέον το ζουμί που έβγαλαν και ετοιμάζουμε τα αυγά.
Παίρνουμε φρεσκότατα αβγουλάκια, αν έχουμε δικά μας κατά προτίμηση, στην ομελέτα μας ανάλογα τον αριθμό των σπαραγγιών και τα γούστα μας μπορούμε να βάλουμε από 2 έως 4, στην συγκεκριμένη βάλαμε δυο αβγουλάκια.
Και αφού τα χτυπήσουμε καλά...
Τα ρίχνουμε στο τηγάνι μαζί με τα σπαράγγια που ήδη έχουν τηγανιστεί περισσότερο παίρνοντας σκούρο χρώμα πάλι.
Τα αφήνουμε μέχρι να τηγανιστούν καλά, ανακατεύοντας τα συνεχώς για να μην κολλήσουν.
Όταν δείτε την ομελέτα να έχει ψηθεί όσο σας αρέσει τότε τα βγάζουμε από την φωτιά.
Και τα σερβίρουμε στο πιάτο μας.
Τα αφήνουμε λίγο να κρυώσουν και τότε απολαμβάνουμε την μοναδική τους γεύση.
Καλή σας όρεξη...
MELISSOCOSMOS ελάτε να γνωρίσουμε τον μαγικό κόσμο των Σπαραγγιών!!!