Μετά το Φεστιβάλ μελιού που είχα πάει στο ΣΕΦ είχα κάποιες συναντήσεις στην Αθήνα, και μιλήσαμε για δουλειές.
Με δυο επιχειρηματίες και με έναν γιατρό.
Και οι τρεις επισκέφτηκαν το φεστιβάλ μελιού.
Οι δυο επιχειρηματίες μου ανέφεραν επί λέξη ότι αυτό δεν είναι φεστιβάλ αλλά μοιάζει με πανηγύρι σε χωριό.
Ο γιατρός μου είπε ότι με το που μπήκε στα πρώτα περίπτερα τον βούτηξαν τον μπούκωσαν με μέλια, λιγώθηκε αγόρασε και έφυγε χωρίς να συνεχίσει σε άλλα περίπτερα.
Νομίζω ότι αυτό ήταν το φεστιβάλ μελιού.
Την γιορτή της μέλισσας την είδαμε ως ευκαιρία να πουλήσουμε.
Τον επισκέπτη τον είδαμε ως ευρώ με ποδάρια.
Τον καταναλωτή ως άδειο κουβά που έπρεπε να τον γεμίσουμε.
Και ίσως τελικά χάσαμε την ευκαιρία να προβάλουμε την μέλισσα και το μέλι.
Είδατε πουθενά κάνα περίπτερο που να παρουσιάζει τα οφέλη της μέλισσας στην επικονίαση;
Είδατε πουθενά κανένα περίπτερο γεμάτο με προϊόντα που να δείχνει στον επισκέπτη ότι αυτά τα ζαρζαβατικά, αυτά τα κολοκυθάκια, αυτοί οι ξηροί καρποί υπάρχουν χάριν της μέλισσας.
Δεν τα είδατε και δεν τα είδα ούτε κι εγώ γιατί δεν υπήρχαν.
Και δεν υπήρχαν γιατί αυτά τα περίπτερα δεν αποδίδουν χρήμα.
Γι αυτό λέω ότι τον επισκέπτη τον είδαμε ως αρπαχτή, ως ευρώ με ποδάρια, ενώ θα έπρεπε να τον δούμε ως εν δυνάμει καταναλωτή προϊόντων αλλά κυρίως ως φίλο της μέλισσας.
Για να μας στηρίξει αύριο μεθαύριο και αυτός στον αγώνα μας π.χ κατά των νεονικοτινοειδών.
Έρχεται ο κακόμοιρης ο επισκέπτης και του χώνουμε τα δείγματα μελιού στο στόμα, δοκιμάζει 2-3 λιγώνει και φεύγει.
Πιστεύω ότι έξω από τους πάγκους δεν θα έπρεπε να είναι κανένας, και ο καταναλωτής να δοκιμάζει το μέλι εκείνο που μόνος του θέλει.
Διαφορετικά του βιάζουμε την θέληση και κάνουμε το φεστιβάλ μια ακόμα λαϊκή αγορά.
Μόνο που από λαϊκές ο κόσμος είναι χορτάτος, οπότε να και η αποτυχία που οφείλεται.
Έψαξα να βρω πληροφορίες και εικόνες από Φεστιβάλ μελιού στο εξωτερικό.
Και βρήκα.
Νομίζω ότι το φεστιβάλ μελιού του Λονδίνου είναι από τα ποιο επιτυχημένα στον κόσμο.
Αλλά ο κόσμος μάλλον θεωρεί αυτό το φεστιβάλ ως γιορτή, και παίρνει τα παιδιά του και το επισκέπτεται με χαρά.
Τους δίνεται η ευκαιρία όχι μόνο να δοκιμάσουν μέλια, αλλά να υπογράψουν και να στηρίξουν υπέρ της μέλισσας.
Ο κόσμος ενημερώνεται για την επικονίαση και για τον ρόλο που παίζει η μέλισσα στην παγκόσμια διατροφική ανάγκη.
Στο φεστιβάλ μελιού του Λονδίνου οι μελισσοκόμοι έχουν μια μοναδική ευκαιρία, ένα τρανταχτό επιχείρημα.
Προσπαθούν να δείξουν στον καταναλωτή την διαφορετικότητα των μελιών που μπορεί αυτός να αγοράσει απευθείας από τους μελισσοκόμους σε σχέση με αυτό που αγοράζει από το Σούπερ Μάρκετ.
Και η διαφορά είναι η γεύση.
Γιατί εκεί στο φεστιβάλ του δίνεται η δυνατότητα της γευσιγνωσίας ανάμεσα σε 50 διαφορετικές ποικιλίες μελιού, ενώ όπως λένε τα Σούπερ Μάρκετ πουλάνε μείγματα μελιών.
Τους έχουν αριθμημένα μέλια και τους δίνουν ένα έντυπο.
Στην συνέχεια τους δίνουν να δοκιμάσουν διάφορα μέλια χωρίς να τους αποκαλύψουν την ποικιλία και τους ζητάνε να βαθμολογήσουν το μέλι που δοκίμασαν.
Στο τέλος τους αποκαλύπτουν σε ποιο μέλι έβαλαν υψηλότερο βαθμό, και έτσι ο καταναλωτής γνωρίζει ποιο μέλι του αρέσει με βάση το γούστο του και όχι με βάση την διαφήμιση ή την προώθηση.
Βέβαια εμείς ως ανατολίτες που είμαστε γνωρίζουμε από παζάρια και όχι από φεστιβάλ.
Μπορούμε όμως αν θέλουμε να κοιτάξουμε προς την δύση και τις προηγμένες χώρες και να τους μιμηθούμε.
Τουλάχιστον ας μιμηθούμε τίποτα της προκοπής.
Δεν είναι δυνατόν να μιμούμαστε όλο τα ξεκολέ έθιμα των δυτικών, ενώ όταν πρόκειται για σοβαρά θέματα να κρατάμε τις ανατολίτικες συνήθειες.
Ή το ένα ή το άλλο πρέπει να γίνει, όπως πρέπει να γίνει και μια γερή ανανέωση στο επόμενο φεστιβάλ, αν θέλουμε να το έχουμε κάθε χρόνο και να μην το ξαναδούμε να φιλοξενεί λάδια και σαλάμια...