Αν και έχουν περάσει 8 χρόνια από όταν μου συνέβη αυτή η εμπειρία, και από τότε έχω γράψει χιλιάδες άρθρα, για αυτό το θέμα δεν έχω γράψει τίποτα, ή έχω γράψει μέσες άκρες.
Ήταν ένα περιστατικό που σημάδεψε την ζωή μου και δεν γίνεται να το ξεχάσω όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Κι αν το κάνω σήμερα, είναι γιατί όσο αργώ τόσο ποιο μακρινό και απίστευτο θα φαίνεται.
Ποτέ μου δεν υπήρξα, άνθρωπος που ήταν πολύ κοντά στην Εκκλησία.
Πίστευα και πιστεύω σε ότι διδάσκει η Ορθόδοξη Εκκλησία, προσεύχομαι όταν μπορώ, αλλά δεν πηγαίνω συχνά στην Εκκλησία παρά μόνο για τα τυπικά.
Συχνά όμως έχω την ανάγκη να πηγαίνω σε εξωκλήσια και να ανάβω ένα κεράκι.
Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί είμαι έτσι, γιατί αγαπώ τόσο τα εξωκλήσια αλλά δεν Εκκλησιάζομαι τακτικά.
Δεν αμφέβαλα ποτέ όμως για την ύπαρξη του Θεού, αλλά είχα μερικές ενστάσεις για κάποιες συνήθειες στην Θρησκεία που λίγο δεν με βρίσκουν σύμφωνο, χωρίς ωστόσο να τις καταδικάζω, καθώς δεν διεκδικώ το αλάθητο, άνθρωπος είμαι και μπορεί να σφάλω.
Ας περάσω στο θέμα όμως.
Το 2011 ήταν μια ιδιαιτέρως κουραστική άνοιξη για εμένα.
Ήμουν αρραβωνιασμένος με την Φρόσω η οποία ακόμα εργαζόταν στην Γερμανία και την περίμενα να έρθει μόνιμα στην Ελλάδα σε 2-3 μήνες.
Είχα να φροντίζω μόνος μου τα μελίσσια, να κλαδέψω μόνος μου τις ελιές μου και να κάνω και ότι άλλες δουλειές στο χωριό.
Για την μελισσοκομία ήταν πολλή καλή χρονιά που όμως είχε πολλές σμηνουργίες την άνοιξη.
Κάθε μέρα έφευγα το πρωί πήγαινα για κλάδεμα, σταματούσα το απόγευμα και πήγαινα στα μελίσσια ως αργά το βράδυ, χαλούσα κελιά έδινα κερήθρες και πατώματα και όλα αυτά χωρίς ποτέ να παίρνω φαγητό μαζί μου, πάρα μόνο νερό, αυτή την τελευταία συνήθεια την έχω ακόμα και σήμερα.
Αυτό γινόταν από τέλος Φλεβάρη μέχρι τέλος Μαΐου κάθε μέρα.
Η μόνη βοήθεια που είχα ήταν στον τρύγο από την μάνα μου.
Δεν μπορούσα να την παίρνω μαζί μου στις πολύ κουραστικές δουλειές, δεν ήταν δυνατό αυτό, αλλά όταν τρυγούσα ερχόταν μαζί μου, τις έδινα τις γεμάτες κερήθρες και τις έβαζε στις κυψέλες και στα πατώματα, ήταν σημαντική βοήθεια γιατί ένας άνθρωπος μόνος του στον τρύγο δεν μπορεί να τρέχει για όλα.
Ο τρύγος το 2011 ήταν πολύ πλούσιος στην πορτοκαλιά τότε πήραμε πολλά κιλά μέλι όμως άρχισα να έχω κάτι περίεργους πόνους στις αρθρώσεις που στην αρχή δεν έδωσα σημασία.
Ο τρύγος το κουβάλημα των γεμάτων πατωμάτων και το ξεμέλλιασμα ακόμα για αρκετές ημέρες επιδείνωσαν την κατάσταση μου.
Αμέσως μετά τον τρύγο της πορτοκαλιάς τα μελίσσια μεταφέρθηκαν στα έλατα, όπου και εκεί γέμιζαν μέλι με πρωτόγνωρο τρόπο.
Μέρα με την μέρα τρυγούσα μα πονούσα όλο και περισσότερο, και με το που τελείωνα τον τρύγο έπρεπε να ξεκινήσω πάλι από την αρχή γιατί ξαναγέμιζαν με έλατο.
Είχα γεμίσει το σπίτι με βαρέλια και γεμάτα δοχεία μελιού, κάτι που έκανε τον πατέρα μου σε κάποια φάση να μου πει όπα παιδί μου, φτάνει τι θα το κάνεις τόσο μέλι, είχε γεμίσει με δοχεία ακόμα και το σαλόνι μας.
Όμως η υγεία μου με πρόδωσε.
Οι πόνοι έγιναν αβάσταχτοι, και το χειρότερο ήταν ότι πλέον έκανα και πυρετό, ενώ εμφανίστηκαν και μικρά γρουμπαλάκια πρησμένα στις μασχάλες μου.
Τότε μια ημέρα που τρυγούσα με την μάνα μου στα έλατα και μου έλεγε όλο σταμάτα και πάμε στο γιατρό της είπα ακριβώς αυτό.
Δεν μπορώ άλλο, αύριο πάμε στον γιατρό.
Και επειδή είμαι και λίγο ψαχτήρι άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ για πληροφορίες, πόνων με συνοδεία πυρετού και πρήξιμο στις μασχάλες.
Αυτό που ταίριαζε στην αναζήτηση μου ήταν ότι έπαθα αρθρίτιδα, οπότε λέω οκ πάμε σε έναν καλό ρευματολόγο στο Αγρίνιο, να γίνω καλά και να συνεχίσω την δουλειά μου, πράγμα που έκανα την επόμενη ημέρα κιόλας.
Πήγαμε λοιπόν στον ρευματολόγο ο οποίος με εξέτασε και αποφάνθει ότι δεν έχω αρθρίτιδα, μα δεν μπορούσε να με αφήσει να φύγω.
Μου έκανε δυο προτάσεις.
Η μια ήταν να εισαχθώ το επόμενο πρωί στο Π.Ν. Ιωαννίνων όπου είχε γνωστούς εκεί που θα με έκαναν φύλλο και φτερό και θα έβρισκαν τι έχω, και η δεύτερη πρόταση ήταν να μου γράψει πολλές εξετάσεις να τις κάνω έξω στο Αγρίνιο αλλά αυτή η λύση θα μου κόστιζε πολύ.
Πάντως η κατάσταση μου έπρεπε να εξιχνιαστεί και δεν έπαιρνε αναβολή μου είπε.
Του λέω, βρε γιατρέ τι νοσοκομεία μου λες, εδώ έχω τα μελίσσια στο βουνό που με χρειάζονται κτλ.
Ξέχνα τα αυτά μου είπε και διάλεξε ποια από τις δυο περιπτώσεις επιθυμείς να προχωρήσουμε.
Διάλεξα την δεύτερη.
Οι εξετάσεις έκαναν 600 ευρώ μεν, μα πρώτον δεν τα μπορώ να νοσοκομεία, δεύτερον είχα πάρει ήδη λεφτάκια από το μέλι, και τρίτον με αυτή την λύση ήλπιζα ότι θα έχω χρόνο και για τα μελίσσια και ας έλεγε ο γιατρός τα δικά του.
Την επομένη το πρωί πήγα στο καλύτερο εργαστήριο του Αγρινίου, ημέρα Πέμπτη Ιούνιος 2011 και έδωσα αίμα.
Όταν γύρισα στο χωριό στο σπίτι χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσε η μάνα μου και ήταν η μικροβιολόγος.
Λέει παρακαλώ, πείτε στον Βασίλη να έρθει αύριο πρωί πρωί να δώσει πάλι αίμα γιατί θέλουμε να διασταυρώσουμε κάτι.
Πήρα το τηλέφωνο αναστατωμένος και ρώτησα τι συμβαίνει.
Λέει μην φοβάσαι, κάτι φαίνεται να βγαίνει θετικό, θέλουμε ξανά αίμα αύριο για επιβεβαίωση.
Έκλεισα το τηλέφωνο και κάπου εκεί κατέρρευσα.
Εγώ που ήμουν λιοντάρι μέχρι τότε μέσα σε μισή μόνο ώρα μετά το τηλεφώνημα, πήγαινα και στο μπάνιο ακόμα υποβασταζόμενος.
Δεν με πείραζε πολύ αν θα πέθαινα, καθόλου δεν με πείραζε αυτό.
Με πείραζε που έβλεπα την μάνα μου, τον πάτερα μου, τα ανίψια μου να κλαίνε και να προσπαθούν να μου κρυφτούν.
Με πείραζε που πρόλαβα να αρραβωνιαστώ και τώρα θα πλήγωνα αυτόν τον εξαιρετικό άνθρωπο.
Και κυρίως με πείραζε η σκέψη ότι τώρα αντί να τρέχω στα βουνά και στα ελάτια θα έπρεπε να μπαινοβγαίνω σε νοσοκομεία, που τόσο αποστρεφόμουν.
Αυτές οι σκέψεις με τρέλαναν, και δεν σας κρύβω ότι ο εφιάλτης μου ήταν η περίπτωση του καρκίνου για διαφόρους λόγους.
Ένιωσα την ανάγκη, ότι έπρεπε να αρχίσω να κλείνω τις υποχρεώσεις μου πριν η αρρώστια δεν μου επιτρέψει να το κάνω.
Ακόμα και ένα μικρο δάνειο για επισκευή του σπιτιού μου που είχα πάρει, δεν ήθελα να το αφήσω σε εκκρεμότητα.
Πήγα στην τράπεζα και συζήτησα το ενδεχόμενο πρόωρης αποπληρωμής, και άφησα εντολή στον πατέρα μου αν δεν προλάβω να το κάνω εγώ, να την τελειώσει αυτός αυτή την εκκρεμότητα.
Έκανα σχεδιάγραμμα με το ακριβές μέρος που είχα τα μελίσσια στο βουνό και το έδωσα στον αδελφό μου, που δεν μπορούσα να παίρνω μαζί μου γιατί είναι αλλεργικός στα τσιμπήματα.
Πήγα στο Μεσολόγγι στον φίλο μου τον Διονύση και του είπα εγώ σε λίγο θα σας χαιρετήσω ανοίγω νέες πόρτες άσχημες να βοηθήσεις τον αδελφό μου να πουλήσει τα μελίσσια μου όταν θα λείψω και μέχρι τότε να φροντίσεις να μην πεθάνουν από πείνα και να κρατήσεις τα χρήματα των εξόδων από την πώληση τους.
Πήγα σε ανθρώπους που ήμασταν μαλωμένοι και τους ζήτησα να με συγχωρέσουν έτσι απλά χωρίς λόγο.
Στο μεταξύ πήγα και στην μικροβιολόγο να της δώσω αίμα.
Κάθισα στην καρέκλα, της είπα είμαι εδώ θα κάνω ότι μου πεις αλλά πρώτα θα μου πεις τι βλέπεις.
Εκεί ήταν και η μάνα μου.
Βγαίνει κάτι θετικό και χρειάζομαι επιβεβαίωση μου είπε.
Καρκίνος της είπα;
Ναι μου απάντησε χωρίς να με κοιτάζει στα μάτια, κοίταζε κάτω στο πάτωμα.
Οκ πάρε αίμα της είπα.
Έφυγα από το μικροβιολογικό ψύχραιμος, αλλά σαν να ήμουν γέρος 100 χρόνων, δεν μπορούσα να σύρω τα πόδια μου στο δρόμο.
Η μάνα μου που δεν ήθελε να πιστέψει αυτό που άκουσε ούτε εγώ ξέρω πόσες φορές μου το ξαναρώτησε μέχρι να το εμπεδώσει.
Πήγα στο σπίτι και το είπα στους δικούς μου, και στο τηλέφωνο στην Φρόσω.
Ακόμα και τώρα 8 χρόνια μετά τρομάζω.
Τρομάζω μήπως κοιμάμαι, και ξυπνήσω ξαφνικά και δω ότι τελικά ζω σε εκείνον τον εφιάλτη.
Στο σπίτι, ρώτησα την μάνα μου...
-Τι κάνουμε τώρα;
-Αρχίζουμε τις προσευχές.
Πράγμα που έγινε, ήμασταν ο κάθε ένας στα δωμάτια του.
Κατά το απόγευμα την άκουσα να σκούζει και έτρεξα στο δωμάτιο της.
-Τι έπαθες τι θες την ρώτησα;
Θέλω πίσω το παιδί μου μου είπε και με τάραξε.
-Θες να το τελειώσουμε αυτό τώρα και να μην το ζήσουμε ποτέ;
-Ε;
-Θες να το τελειώσουμε αυτό τώρα και να μην το ζήσουμε ποτέ;
-Όχι, θέλω να περιμένω την απάντηση της μικροβιολόγου, και δε σου είπα εσένα να προσεύχεσαι;
-Προσεύχομαι μάνα, όλο αυτό κάνω, μα δεν με ακούει.
Η νύχτα έφτασε βασανιστικά.
Ήθελα να μπορέσω να κοιμηθώ έστω 5 λεπτά να ξεχάσω, να ζήσω για λίγο ξέγνοιαστος μα δεν γινόταν με τίποτα.
Τα μάτια μου δεν έκλειναν, και την τελική απάντηση θα την είχα την Δευτέρα.
Προσευχόμουν στον Θεό, στον Χριστό και στην Παναγία και τους έλεγα να μου χαρίσουν την ζωή, να μην σηκώσω τόσο βαρύ σταυρό και εγώ να προσπαθήσω με την σειρά μου να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Σκεφτόμουν αγαπημένα πρόσωπα που είχαν πεθάνει και τους μιλούσα, τους έλεγα αν κάποιος από εσάς βρίσκεται στον παράδεισο ας μεσολαβήσει για έμενα.
Και κάπου εκεί γύρω στις 5 τα χαράματα χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω αν ήμουν τελείως ξύπνιος, ή αν είχε αρχίσει να με παίρνει ο ύπνος αλλά είχα πλήρως τις αισθήσεις μου, δίπλα από την μπαλκονόπορτα βλέπω την μορφή της Παναγίας.
Ήταν σε αυτή την στάση που την δείχνει η εικόνα, αλλά ολόκληρη.
Το ρούχο που φορούσε, δεν ξέρω αν μπορώ να το ονομάσω ράσο, δεν κοκκίνιζε όπως στις εικόνες αλλά ήταν ολόμαυρο.
Γύρω από τα μανίκια και όπως φαίνεται στην εικόνα ποιο πάνω υπήρχε γραμμή κίτρινου χρώματος σε ποιο κίτρινο απ ότι φαίνεται στις εικόνες.
Δεν μου μίλησε, και μέσα σε λίγες στιγμές εξαφανίστηκε.
Την επομένη ημέρα η αδελφή μου μη μπορώντας να αντέξει την αναμονή τηλεφώνησε στην μικροβιολόγο να ρωτήσει τι γίνεται πως πάει.
Αυτή απάντησε ότι η νέα εξέταση βγαίνει καθαρή μα θα στείλει δείγμα και στο Παστέρ για σίγουρα, και θα μας ενημερώσει.
Μέχρι την Δευτέρα εγώ είχα γίνει η σκιά του εαυτού μου.
Σχεδόν σέρνοντας πήγα στο Αγρίνιο για τα αποτελέσματα.
Εκεί βρήκα την μικροβιολόγο να ψελλίζει και να προσπαθεί να δικαιολογηθεί.
38 χρόνια κάνω αυτό το επάγγελμα και πρώτη φορά μου συμβαίνει είπε.
Ήταν απίθανο η δεύτερη εξέταση να βγει καθαρή, απίστευτο.
Όμως από τώρα σου λέω ότι σε 3 μήνες πρέπει να την ξανακάνεις για να βεβαιωθούμε.
Όλοι ανακουφιστήκαμε με αυτά τα νέα, όμως εμένα το άγχος πλέον και το στρες είχε μπει για να καλά στην ζωή μου.
Φοβόμουν να κάνω ξανά την εξέταση στους 3 μήνες, και έτρεμα μέχρι να βγει ξανά το αποτέλεσμα καθαρό.
Όταν ξαναβγήκε καθαρό, δεν είχα πλέον εμπιστοσύνη, και πήγα και σε άλλα εργαστήρια σε άλλες πόλεις να το κάνω να σιγουρευτώ πάντα με το ίδιο άγχος, και ξανά και ξανά, έλεγα στη Φρόσω κανε μου την χάρη πάμε να την κάνουμε πάλι αλλού να μη μας ξέρουν να ηρεμήσω, και πηγαίναμε μα πάλι δεν ηρεμούσα δεν έβγαινε από το μυαλό μου.
Όσο για την περίφημη αρρώστια μου...
Αφού έγιναν όλες οι εξετάσεις και βγήκαν καθαρές, με την μέθοδο του αποκλεισμού οι γιατροί διέγνωσαν υπερκόπωση, και μου συνέστησαν στο μέλλον να μην φτάνω τον οργανισμό μου τόσο στα άκρα.
Για να ξεπεράσω όλο αυτό το κομμάτι του στρες που έφαγα μου πήρε χρόνο.
Έκανα ομοιοπαθητική, και πολλά άλλα, πήρα βιταμίνες και συμπληρώματα διατροφής ώστε να επανέλθει το ανοσοποιητικό.
Μαζί με αυτό ήρθαν και μερικά παραπανίσια κιλά αλλά δεν πειράζει.
Από τότε παίρνω πάντα βοηθό στις βαριές δουλειές, αλλά και φοβάμαι να κάνω εξετάσεις.
Εύχομαι όλο αυτό το πακετάκι που ίσως να το διαβάζετε τώρα και να γελάτε να μην το περάσει ούτε ο χειρότερος εχθρός μου.
Από την εμπειρία μου αυτή πιστεύω ότι άλλαξα αρκετά και ως άνθρωπος.
Αλλά είμαι πεπεισμένος ότι για τις νέες καθαρές εξετάσεις μου έβαλε το χέρι της η Παναγία.
Και έχω την επιθυμία κάποτε να αξιωθώ και να κάνω ένα μικρο εξωκλήσι στην χάρη της, και να έχει μέσα την εικόνα της όπως την είδα, με μαύρο ράσο και κίτρινη κορδέλα.
Βασίλης Ξεσφίγγης