Φίλοι μου όταν γράφω ένα άρθρο πλέον προσέχω πολύ όλους τους πιθανούς παραμέτρους.
Γιατί 8 χρόνια να κάνεις αυτό το πράγμα είναι πάρα πολλά, και σίγουρα αποκτάς πείρα.
Έτσι πολλές φορές ρίχνω το αγκίστρι και περιμένω να τσιμπήσουν τα ψαράκια.
Και άλλες φορές τσιμπάνε μεγάλα, ενώ άλλες φορές μικρά ψαράκια.
Σε αυτά τα 8 χρόνια οι νίκες αυτού εδώ του Blog ήταν αυτές που το εδραίωσαν στην συνείδηση των μελισσοκόμων.
Πρόσφατα λοιπόν μεγάλος και επώνυμος βασιλοτρόφος με ενημέρωσε για το Tropilaelaps mite.
Βασίλη ψάξε για αυτό το ακάρι μου είπε.
Γιατί τον ρώτησα;
Γιατί θέλησα να στείλω βασίλισσες στο εξωτερικό στην Ευρώπη και μου ζήτησαν βεβαίωση ότι οι βασίλισσες δεν είναι μολυσμένες με το μικρο σκαθάρι και με το Tropilaelaps mite μου απάντησε.
Κάπου εκεί κατάλαβα ότι το πράγμα έχει ενδιαφέρον.
Γιατί είναι λογικό οι Ευρωπαίοι να ανησυχούν για το σκαθάρι, αλλά για να ανησυχούν και για το Tropilaelaps mite, θα πει ότι κάτι τρέχει.
Έκανα το άρθρο λοιπόν μη βγάζοντας όλους τους άσσους από το μανίκι μου περιμένοντας τις αντιδράσεις που θεωρούσα σίγουρες.
Γιατί καιρό τώρα γίνεται ένας απεγνωσμένος αγώνας να μειωθεί ή να ακυρωθεί ο Ξεσφίγγης και φυσικά ο Melissocosmos.
Ενημερώθηκα λοιπόν, καθώς έλειπα αφού κουβαλούσα μελίσσια, ότι συνταξιούχος ερευνητής ακύρωσε την πιθανότητα κίνδυνου μόλυνσης της Ελλάδας και της Ευρώπης από το Tropilaelaps mite.
Συγκεκριμένα έγραψε.
H Tροπιλαίλαψ είναι παλιά, γνωστή και ξεχασμένη ιστορία. Θεωρήθηκε κίνδυνος για την μελισσοκομία της Ευρώπης την δεκαετία του 1980. Οι έλληνες μελισσοκόμοι ενημερώθηκαν το 1988 μέσω του περιοδικού Μελισσοκομική Επιθεώρηση, τεύχος Ιανουαρίου σελ. 33-34 (είδε ανάρτηση). Έκτοτε όμως ο κίνδυνος αυτός ατόνησε και οι ευρωπαίοι επιστήμονες δεν ασχολούνται πια μ’ αυτό."
Καταρχήν να πω ότι εκ πρώτης άποψης αν ισχύει αυτό είναι πολύ παρήγορο.
Είναι έτσι όμως;
Ή μήπως όχι;
Η αλήθεια είναι ότι από την στιγμή που αυτό το ακάρι μεταπήδησε στην Ευρωπαϊκή μέλισσα πέρασαν 50 χρόνια.
Ο χρόνος είναι αρκετός, οπότε οι ερευνητές πιστεύουν ότι αφού δεν μας ήρθε έως τώρα τότε πιθανότατα δεν θα έρθει ποτέ.
Δεν είναι έτσι όμως.
Γιατί οι επιστήμονες αυτές τις απόψεις είχαν και για την Βαρρόα παλιά.
Απέκλειαν κατηγορηματικά το ενδεχόμενο η βαρρόα να περάσει από την Ασία στην Ευρώπη.
Και δεν μιλάω για τους Έλληνες επιστήμονες μόνο αλλά και για τους ξένους ακόμα.
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο αυτό, υπάρχουν ακόμα εξάλλου τα γραπτά της εποχής εκείνης.
Η Βαρρόα ήρθε όμως και τους έπιασε όλους απροετοίμαστους.
Η δε μελισσοκομία της Ελλάδας έπαθε πανωλεθρία.
Άρα έχουμε ήδη μια περίπτωση που οι επιστήμονες έκαναν λάθος εκτίμηση.
Έκαναν λάθος πάλι για άκαρι, για την βαρρόα δηλαδή που προερχόταν πάλι από την Ασία και που μέχρι να φτάσει στην Ευρώπη πέρασαν αρκετές δεκαετίες.
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες έκαναν λάθος εκτίμηση.
Οι επιστήμονες προ ολίγων μόνο ετών με διέψευδαν όταν φώναζα ότι πρέπει να ενημερωθούμε για το σκαθάρι των κυψελών.
Έλεγαν ότι το σκαθάρι αυτό δεν μπορεί να επιβιώσει στην Ελλάδα.
Μέχρι που ήρθε και επιβίωσε στην κάτω Ιταλία που το κλήμα είναι εντελώς ίδιο με αυτό της Ελλάδας.
Τώρα λένε ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει και στην Ελλάδα.
Άρα έχουμε άλλη μια περίπτωση που οι επιστήμονες έκαναν λάθος εκτίμηση.
Και όταν το σκαθάρι ήρθε στην Ιταλία καθησύχαζαν τους Έλληνες μελισσοκόμους ότι δεν είναι τίποτα καθώς υπάρχουν κάτι παγίδες που ελέγχουν το σκαθάρι μέσα στην κυψέλη.
Δεν μας είπαν ποτέ τον λόγο που οι αρχές της Ιταλίας δεν μοίρασαν παγίδες σκαθαριών στους μελισσοκόμους αλλά παρέδωσαν στην πυρά τα μισά μελισσοκομεία της Καλαβρίας.
Άρα έχουμε μια ακόμα περίπτωση που οι επιστήμονες έκαναν λάθος εκτίμηση.
Για να μην μιλήσω για της Ασιατική σφήκα.
Και εκεί δικαιώθηκε πανηγυρικά ο Melissocosmos που φώναζε ότι ο εχθρός είναι προ των πυλών.
Η Ασιατική σφήκα πλέον είναι στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Γαλλία και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, ενώ εμάς τους Έλληνες μελισσοκόμους δεν μας ενημέρωσε ποτέ κανείς για το πως θα την ξεχωρίσουμε όταν την δούμε.
Όλοι παραδέχονται πάντως τώρα ότι η σφήκα είναι θέμα χρόνου να έρθει και εδώ.
Σε ότι αφορά το Tropilaelaps mite.
Εγώ τις πληροφορίες μου όπως είπα από την αρχή τις άντλησα από το πανεπιστήμιο της Φλόριντα των Η.Π.Α
Θεωρούν τον εχθρό αυτό ως πολύ επικίνδυνο.
Οι Ευρωπαίοι και αυτοί θεωρούν τον εχθρό ως επικίνδυνο και γι αυτό ζητούν πιστοποιητικά καθαρότητας από το άκαρι σε περίπτωση που προσπαθήσει κάποιος να εξάγει βασίλισσες.
Τώρα...
Αν οι Έλληνες επιστήμονες δεν θεωρούν τον εχθρό αυτό επικίνδυνο, αυτό σημαίνει ότι διαφωνούν με τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους επιστήμονες.
Μεταξύ μας πάντως εγώ θα πω ότι εμπιστεύομαι περισσότερο τους ξένους.
Από την άλλη όμως έχω ήδη γράψει ότι το Tropilaelaps mite έχει φτάσει ήδη μέχρι το Ιράν και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα περάσει και στην Τουρκία.
Επειδή αγαπώ την δουλειά μου και την μέλισσα εύχομαι ολόψυχα να διαψευστώ σε αυτή την περίπτωση, και οι Έλληνες ερευνητές να επιβεβαιωθούν και το άκαρι να μην έρθει ποτέ στην Ελλάδα.
Για όσους ξέρουν να διαβάζουν Αγγλικά ωστόσο ας διαβάσουν τι γράφει το πανεπιστήμιο της Φλόριντα και ας κρίνουν μόνοι τους αν είναι αυτό ένα σοβαρό θέμα ή όχι...
Και δεν σχολιάζω καν την τραγική δικαιολογία ότι οι Έλληνες μελισσοκόμοι ενημερώθηκαν το 1988 από τους ερευνητές μέσω περιοδικού, καθώς πολλοί τότε ήταν αγέννητοι κι εγώ μόλις 11 χρονών, οπότε δεν είδα ανάρτηση...
common name: Tropilaelaps mite
scientific name: Tropilaelaps spp. Delfinado & Baker (Arachnida: Mesostigmata: Laelapidae)
Introduction - Hosts - Distribution - Description - Life Cycle - Detection - Economic Importance -Management - Selected References
Introduction
Honey bees throughout the world are exposed to numerous pests, parasites, and pathogens. One such parasite is Tropilaelaps spp. Delfinado & Baker (Acari: Laelapidae). Tropilaelaps is an ectoparasitic mite that feeds on the hemolymph of developing honey bees.
Four species of Tropilaelaps have been identified and characterized: Tropilaelaps clareae, Tropilaelaps koenigerum, Tropilaelaps mercedesae and Tropilaelaps thaii.
Hosts
The giant Asian honey bee, Apis dorsata, is Tropilaelaps’ primary host. However Tropilaelaps may also be found in the colonies of other Asian honey bee species including Apis cerana and Apis florae. The western honey bee, Apis mellifera L., is not a natural host for of Tropilaelaps. However, western honey bees are parasitized by Tropilaelaps in regions where both species are present. Unfortunately the western honey bee lacks the behavioral defenses that Asian honey bee species have evolved to combat severe Tropilaelaps infestations.
Distribution
Tropilaelaps is a native pest in tropical and subtropical Asia. However, Tropilaelaps’ distribution has been expanding over the past 50 years. Tropilaelaps can been found in Apis mellifera colonies well beyond the mite’s native range. Invasive Tropilaelaps populations are most successful in warm environments where honey bees produce brood (developing larvae or pupae) throughout the year. For instance, Tropilaelaps have been reported in Kenya and Papua New Guinea.
Figure 2. Present distribution of Tropilaelaps reported in peer-reviewed scientific literature. Figure by Chase Kimmel, Daniel Schmehl, and Tomas Bustamante, University of Florida, using Esri ArcGIS 10.2: the world map layer is from Natural Earth and the data was acquired from a review of the scientific literature (Ellis and Munn 2005).
Description
Eggs: A physical description of Tropilaelaps eggs is not available.
Nymphs: In general, Tropilaelaps nymphs are not pigmented and are smaller than adults. Nymphs have three pairs of legs, and the first pair is longer than the second and third pairs.
Adults: Tropilaelaps adults are elongated with a heavily sclerotized exoskeleton. The bodies of both sexes are covered with numerous, short, spine-like hairs and are generally a reddish brown color (Fig. 1). Tropilaelaps females are approximately 0.7-1.0 mm long and 0.5-0.6 mm in width, while males are significantly smaller. Adult mites have four pairs of legs. Morphologically Tropilaelaps differ from another parasitic mite, Varroa spp. Oudemans, in both size and shape. Tropilaelaps are smaller and have narrow/long bodies whereas Varroa are larger in size and are wider than long (Fig. 3).
Figure 3. Varroa on the left, compared with Tropilaelaps on the right. Photograph by Zachary Huang.
Life Cycle
Much of the Tropilaelaps life cycle takes place beneath the wax capping of a honey bee brood cell. Therefore, several aspects of their reproduction are unknown. A mated female Tropilaelaps that is ready to produce offspring (foundress mite) enters a honey bee brood cell just before it is capped, while the honey bee is still a larva. Each foundress lays approximately three to four eggs within the cell after the cell is capped. Twelve hours later, Tropilaelaps nymphs hatch and feed on the developing honey bee larva/pupa. Tropilaelaps infect both worker and drone brood, and develop from egg to adult within a week. Adult mites emerge from the brood cell when the adult honey bee emerges. At this point, the females search for additional honey bee larvae to infect.
It generally is believed that adult Tropilaelaps mate in the capped honey bee brood cell before emerging (similar to Varroa). However, some believe that adult mites may mate once they have emerged from the honey bee brood cell.
Tropilaelaps have small mouth parts that are unable to pierce the integument (skin) of adult honey bees. Therefore, both nymph and adult Tropilaelaps must feed on the hemolymph of the honey bee brood. After emerging from the honey bee brood cell, adult Tropilaelaps must reenter another brood cell to feed on a developing bee or the mite will die within two days. Tropilaelaps have a short reproductive cycle and possess the potential for rapid population growth. Furthermore, their rapid reproduction enables Tropilaelaps to outcompete Varroa in honey bee colonies infected by both mites.
Tropilaelaps are transported inside and outside of the honey bee colony by the adult honey bees. Phoretic mites (mites attached to an adult honey bee) can be transported throughout the colony’s brood combs or into another colony when adult bees drift into another colony, rob resources from other colonies, or swarm. Beekeeping management techniques, such as movement of infested combs and/or bees between colonies, can spread Tropilaelaps.
Detection
Tropilaelaps infestation is evident from visible colony symptoms such as irregular brood patterns, perforated brood cell cappings, and newly emerged bees with misshaped abdomens, irregular wings and distorted or missing legs. In severe cases, Tropilaelaps infestations may cause the colony to abscond (the honey bee colony abandons the brood and hive) or even die.
Several methods exist for detecting Tropilaelaps infestation. One rapid, easy, and effective technique is the “bump” method. To collect mites using the bump method you: 1) remove a frame of capped brood from the colony, 2) shake adult bees off the surface of the comb, 3) firmly bump (hit) one side of the frame over a white surface, 4) turn the frame over and bump again, 5) repeat steps 3 and 4 so that you conduct a total of four bumps (2 bumps each side), 6) then quantify the Tropilaelaps present on the white surface. It is important to remember that Tropilaelaps are small and fast moving. It is recommended that a pan be used as the white surface, this will help contain the dislodged mites.
Economic Importance
Due to a high reproductive rate and quick development time, populations of Tropilaelaps can grow rapidly. This rapid build-up makes this parasite difficult to manage. Tropilaelaps can cause significant mortality of the honey bee brood. In severe cases, up to 50% of a honey bee colony’s brood may be killed by Tropilaelaps, and colonies may have so much dead brood that the smell of decaying remains is apparent. Brood patterns may be irregular and may contain areas of neglected brood along with cell cappings that have been perforated. Tropilaelaps parasitism during the larval and pupal stages often results in reduced lifespans of adult bees. In addition to shorter lifespans, these parasitized honey bees may have lower body weights as well as shrunken or deformed wings and legs.
Tropilaelaps is considered a potential threat to the honey bee industry throughout the world because this mite has the potential to thrive in any tropical/subtropical region that hosts honey bees. In countries like the United States and Australia, Tropilaelaps could cause colony losses and reduce the viability of the commercial beekeeping industry.
Management
Widely recommended beekeeping management strategies for Tropilaelaps include: regular re-queening with hygienic queenlines and use of modified bottom boards. Cultural control methods involving caging queens have been successful in treating Tropilaelaps infestations. A colony’s Tropilaelaps population can be reduced greatly if a colony is made broodless for a sufficient period of time by caging the queen for nine days and removing the mature capped brood. It is likely that many of the miticides used against Varroa in the U.S. are efficacious against Tropilaelaps.
Strict monitoring programs have been established throughout the world to prevent further spread of Tropilaelaps beyond its native range. Any transportation of honey bees from an area infested with Tropilaelaps to a region that does not have Tropilaelaps should be done using packages (adult bees only- no comb) rather than established colonies (Fig. 4). These packages should be stored away from any honey bee colonies for a minimum of two days. Following a two day hold, any Tropilaelaps that may have been transported within the package will be dead because there is no brood in a package to support mite feeding.
Figure 4. A package of honey bees. Note that no wax comb or brood is present within a package of bees. Only adult honey bees and 1 queen are contained within a package. Any phoretic Tropilaelaps will die within two days. This is the recommended practice for transporting honey bees from an area infested with Tropilaelaps to a region that does not have Tropilaelaps. Photograph by Brandi Simmons, University of Florida.
Στηρίξτε τον Melissocosmo κάνοντας like στην σελίδα του...