Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Υπάρχουν συνήθειες της καθημερινότητάς μας που δεν γνωρίζουμε πότε καθιερώθηκαν. Όπως είναι το «καλαμάκι» με το οποίο απολαμβάνουμε το αναψυκτικό ή τον καφέ μας. Κάποτε δεν ήταν τόσο κοινό και τόσο διαδεδομένο. Μας ήρθε από την Ευρώπη και πρωτοεμφανίστηκε στην Αθήνα την άνοιξη του 1888, ως καινοτομία αριστοκρατικής χρήσης. Εισήχθη σε ένα από τα πλέον γνωστά καφενεία της εποχής, το περίφημο Καφενείο του «Γιαννάκη», στο Σύνταγμα και συγκέντρωνε τον πιο εκλεκτό και ζωηρό κόσμο της εποχής.
Η είδηση που αναγραφόταν στις εφημερίδες ανέφερε πως «νέα προσετέθη απόλαυσις περί της οποίας ομιλούσιν ενθουσιωδώς οι πολυπληθείς πελάται του ζαχαροπλαστείου». Η νέα απόλαυση, σύμφωνα πάντα με τα δημοσιεύματα, «συνίσταται εις μικρά εξ αχύρου σωληνάρια, διά των οποίων ροφάτε το σιρόπι σας ή το παγωτόν σας, ήσυχα-ήσυχα, διά τρόπου, όστις, ενώ προξενεί ευχαρίστησιν, συντελεί τα μέγιστα και εις την υγείαν»! Τα πρώτα «καλαμάκια» ήταν αχυρένια εξωτερικά και είχαν εσωτερικά πεπιεσμένο χαρτί.
Άλλο πάλι δημοσίευμα ήθελε τα «καλαμάκια» να είναι «ένας διασκεδαστικώτατος, καινοτρόπος και τερψιλαρύγγιος ναργιλές»! Οι σχετικές διαφημίσεις πλημμύρισαν με κόσμο τα καθίσματα του «Γιαννάκη», οπότε σημειώθηκαν και οι απαραίτητες σε τέτοιες περιπτώσεις αντιδράσεις. Ξεφύτρωσαν εχθροί του νεωτερισμού φωνάζοντας και διαμαρτυρόμενοι πως «τα καλαμάκια διαφθείρουσι το φρόνημα και δεν αρμόζουν εις τους απογόνους του Μιλτιάδου και του Κανάρη»! Οι συζητήσεις διαδέχτηκαν η μία την άλλη, η Αστυνομία κλήθηκε να απαγορεύσει το νεωτερισμό, ενώ δεν έλειψαν και οι αναφορές στις συνήθειες του Παρισιού και του Λονδίνου. Μέχρι επερώτηση στη Βουλή ετοιμάστηκε.
Σιγά-σιγά τα καλαμάκια απέβαλαν το εξωτερικό αχυρένιο περίβλημά τους και κατέβηκαν από τον αριστοκρατικό τους θώκο για να φθάσουν στις ημέρες μας πλαστικά και πάμφθηνα.
Πηγή: http://mikros-romios.gr