Η φωτογραφία της ημέρας
Στην φωτογραφία βλέπουμε ένα σμήνος σε άγρια μορφή.
Τι εννοούμε όμως όταν λέμε σμήνος σε άγρια μορφή;
Εννοούμε ένα σμήνος που έκανε την φωλιά του σε κάποιοn κορμό δέντρου, βράχο ή άλλο σημείο και καταφέρνει να επιβιώνει σε αυτό το σημείο χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση.
Είναι εφικτό αυτό όμως;
Παλιότερα ήταν.
Ξέρω ιστορίες από παλιούς που έλεγαν ότι έπαιρναν μέλι από τέτοια μελίσσια που έβρισκαν στο δάσος.
Στις μέρες μας εγώ δεν έχω συναντήσει τέτοιο μελίσσι ποτέ.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για σμήνη που έφυγαν από την κυψέλη την άνοιξη και τα βρήκαμε το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο.
Μιλάω για σμήνη που να υπάρχουν χρόνια σε ένα μέρος και επιβιώνουν.
Υπάρχουν;
Χλομό...
Παλιότερα όμως γιατί υπήρχαν;
Ας σκεφτούμε λίγο.
Ας υποθέσουμε ότι ένα σμήνος έρχεται την άνοιξη μόνο του και μπαίνει μέσα σε μια παλιά μας κυψέλη.
Εμείς το βλέπουμε μα επιλέγουμε να μην το πειράξουμε ποτέ.
Ούτε να του κάνουμε καταπολέμηση για βαρρόα, ούτε για νοζεμίαση, ούτε να το ταΐσουμε ποτέ ζυμάρι κτλ.
Πόσο μπορεί να αντέξει αυτό το μελίσσι;
Προσωπικά εγώ πιστεύω ότι θα πάει μέχρι τον χειμώνα στην καλύτερη περίπτωση.
Μετά θα το θερίσει η βαρρόα.
Αλλά και η βαρρόα να μην το θερίσει αν η περιοχή δεν έχει πεύκο για να μπορεί να συλλέγει προμήθειες τότε πολύ γρήγορα θα πεθάνει της πείνας.
Τι φταίει λοιπόν;
Η απάντηση είναι ότι πλέον υπάρχουν πάρα πολλά μελίσσια και οι περιοχές δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες του, όχι μόνον σε μέλι μα ούτε σε γύρη.
Παλαιότερα δεν υπήρχαν τόσα μελίσσια γι αυτό επιβίωναν τα άγρια, τουλάχιστον από θέμα τροφής.
Μέχρι το 1980 δεν υπήρχε ούτε βαρρόα, ενώ και η νοζεμίαση είναι νέα ασθένεια.
Από όλα αυτά τα προβλήματα έχουμε καταφέρει να λύσουμε σχεδόν το πρόβλημα με τη βαρρόα.
Έχουμε πολλά όπλα στα χέρια μας, και είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα αποκτήσουμε κι άλλα.
Η νοζεμιαση αυτή την στιγμή είναι πιο δύσκολη υπόθεση από ότι η βαρρόα νομίζω.
Από αυτήν χάνονται πολύ περισσότεροι πληθυσμοί σε σχέση με την βαρρόα.
Και υπάρχει αγώνας δρόμου ώστε να βρεθεί κάτι να την καταπολεμά δραστικά.
Δεν εννοώ θυμόλη που μπορεί να δράσει μετά από 10 χρόνια κτλ να εξηγούμαστε.
Μιλάω ότι χρειαζόμαστε κάτι να το χρησιμοποιούμε την στιγμή που έχουμε το πρόβλημα και να μας το λύνει.
Ως εκ τούτου τα άγρια σμήνη σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν.
Σε ότι αφορά το μέλι, την τροφή των αγρίων μελισσιών...
Αυτή την στιγμή είναι λιγοστό.
Έχουμε όμως την τύχη να ζούμε σε μια χώρα που έχει αμέτρητα δάση, πεύκα, έλατα, βελανιδιές, καστανιές, ακακίες κτλ.
Αυτά πρέπει να τα εκμεταλλευτούμε.
Πρόσφατα στο φεστιβάλ μελιού στο ΣΕΦ έτυχε να συναντηθώ με έναν αρμόδιο της περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας.
Συστηθήκαμε και με ρώτησε την γνώμη μου για την μελισσοκομία.
Του λέω πρέπει να μας βοηθήσετε.
Χρειαζόμαστε χώρους, ράμπες στα βουνά και στα δάση να βάζουμε τα μελίσσια μας και έστω να πληρώνουμε και ενοίκιο αν χρειαστεί για να μπορέσουμε να παράγουμε περισσότερο μέλι με λιγότερο κόπο.
Με κοίταξε απορημένος.
Δεν το γνωρίζω αυτό το πρόβλημα πρώτη φορά το ακούω μου είπε.
Πρέπει λοιπόν να εκμεταλλευτούμε τις νομές που έχουμε, και έχουμε πολλές.
Έχουμε δυνατότητες για συλλογή μελιού πολύ μεγαλύτερες από αυτές που κάνουμε τώρα.
Ασφαλώς χρειαζόμαστε και εμπόριο που θα απορροφήσει αυτήν την παραγωγή.
Εν κατακλείδι...
Μπορεί τα άγρια σμήνη να μην μπορούν στις μέρες μας να επιβιώσουν για πολλούς λόγους.
Η οργανωμένη μελισσοκομία όμως έχει ψωμί.
Όπως είμαστε τώρα δεν έχουμε μέλλον.
Θα εκλείψουμε κι εμείς από τα πολλά προβλήματα όπως τα λεγόμενα άγρια μελίσσια.
Με σχέδιο και οργάνωση όμως μπορούμε να μεγαλουργήσουμε.
Αρκεί να το θελήσουμε και να το αποφασίσουμε.
Melissocosmos