Φίλες και φίλοι αυτό είναι ένα από τα πιο παλιά άρθρα του blog.
Πλέον στην κυψέλη με το νούμερο 1 υπάρχει μελίσσι άλλης φυλής.
Από το συγκεκριμένο του μπάρμπα Σωτήρη έχω 5-6 ακόμα και σήμερα που κρατάνε από το αίμα εκείνης της βασίλισσας.
Θυμάμαι χωρίς να κοιτάξω τις σημειώσεις μου ότι το μελίσσι νούμερο 31 είναι από αυτή την ράτσα και πάντα έχει πολύ καλές παραγωγές, αν και οι απόγονοι αυτού του σμήνους έχουν εκφυλιστεί πια και δεν φέρουν τόσο έντονα το σκούρο χρώμα που είχε τότε.
Αυτή είναι μια ανάρτηση για όσους η μέλισσα είναι κάτι παραπάνω μια απλή δουλειά!!!
Ένα από τα ποιο αγαπημένα μου μελισσάκια είναι το μελίσσι νούμερο 1.
Έχω ξαναπεί ότι το μελίσσι αυτό μου το έφερε ένας παππούς, παλιός μελισσοκόμος που το είχε πιάσει στην κληματαριά του σμήνος, στις 25 Απριλίου Μεγάλη Παρασκευή του 2008.
Όταν πήγα να το πάρω απόρησα πως στο καλό το έβαλε εκεί μέσα το μελισσάκι, και τον ρώτησα.
Πολύ φυσιολογικά κι άνετα μου απάντησε ότι το μαύλισα και μπήκε...
Μαύλισμα οι παλιοί έλεγαν όταν έκραζαν τα ζωντανά τους, πχ, τις κότες για να τις ταΐσουν, και κάθε ζώο που είχαν.
Τα μελίσσια τα καλούσαν να μπουν στα κουβέλια κάνοντας έναν παρατεταμένο ήχο με τα χείλη μπρρρρρρρρρρρρρρ…
Θυμάμαι πολύ ελάχιστα μια γριούλα όταν ήμουν πολύ μικρός στο χωριό που είχε στο κεφάλι της ένα κουβέλι και μαύλαγε ένα σμήνος που καθόταν σε μια αμυγδαλιά να μπει στο κουβέλι...
Όταν ο μπάρμπα Σωτήρης με ειδοποίησε να πάρω το σμήνος δεν είχε φέξει ακόμα έξω, και αναγκαστικά τύλιξα το μελισσάκι με ένα σεντόνι, μιας και το κουτί ήταν όχι μόνο τρύπιο αλλά εντελώς κουδούνι από παντού, ενώ μπροστά δεν είχε καν πρόσοψη και το φόρτωσα στο αμάξι.
Στο κτήμα μου στην αποθήκη μου είχα άδειες κυψέλες, γιατί όπως σας έχω ξαναπεί από πολύ μικρός ταλαιπωριόμουν με μελισσάκια, το ήξερε αυτό ο παππούς άλλωστε γι αυτό μου το έδωσε.
Ήταν ένα μικρούλι σμήνος με νεαρή βασίλισσα, προφανώς δευτεροπούλι, ή τριτοπούλι, αν και η χρονιά εκείνη του 2008 ήταν πολύ φτωχή από πλευράς μελιών και σμηνουργιών.
Έβαλα το σμήνος σε μια κυψέλη που δεν είχε καθόλου κηρήθρες, παρά μόνο άδεια πλαίσια με σύρματα.
Το μελίσσι αυτό πείρε το νούμερο 1, γιατί τότε δεν είχα άλλο μελίσσι, τα τελευταία τρία μου είχαν φύγει το προηγούμενο καλοκαίρι αφήνοντας μου τις κυψέλες άδειες μη μπορώντας να αντέξουν τις επιδρομές των σκούρκων (Σερσενιών).
Μετά από αυτό βάζω πάντα στις κυψέλες μεταλλικά πορτάκια και ησύχασα από τα σερσένια.
Τότε το 2008 όπως είπα ήταν μια κακή μελισσοκομική χρονιά.
Η παρατεταμένη ξηρασία και η ζέστη για την εποχή έκανε τα φυτά να ανθίσουν νωρίς την άνοιξη και να μην δώσουν μέλι, ενώ την χρονιά εκείνη δεν έδωσε ούτε ο Έλατος.
Άφησα λοιπόν το μελισσάκι εκεί κι έφυγα.
Μετά από μερικές ημέρες σκέφτηκα ότι δεν γινόταν να πηγαίνω στο χωράφι και να περιποιούμαι μόνο ένα μελίσσι, κι αγόρασα 4 ακόμα μικρούλες παραφυάδες από το φίλο μου το Στέλιο.
Το μελίσσι του παππού όμως ήταν το αγαπημένο μου.
Τα τάιζα όλα σιροπάκι τακτικότατα κι άρχισαν να αναπτύσσονται.
Το μελισσάκι μου αυτό όμως είχε χτίσει κεριά από μόνο του, γιατί όπως σας είπα όταν μου το έδωσε έκτακτα ο παππούς δεν είχα καθόλου κηρήθρες.
Τις έχτισε πολύ όμορφες όμως κανονικά στα συρματωμένα πλαίσια που του είχα δώσει και δεν τους τις χάλασα καθόλου.
Το μελισσάκι αυτό ήταν μια περίεργη ράτσα.
Η βασίλισσα του ήταν πολύ μαύρη, και οι εργάτριες αισθητά πιο μαύρες από όλα τα άλλα μελίσσια μου, ακόμα κι από αυτά που έχω σήμερα.
Ήταν πάρα πολύ εργατικό, μάζευε σε αφθονία ότι κι αν έβρισκε.
Νέκταρ όταν έβρισκε, γέμιζε ανθόμελο την κυψέλη, το 2009 μου έδωσε 8 πλαίσια ανθόμελο τον Μάιο παρ όλο που σμηνούργισε.
Μελίτωμα αν έβρισκε, πάλι γέμιζε την κυψέλη, το 2009 μου έδωσε 15 πλαίσια έλατο.
Ενώ το 2010 έγινε τριώροφο κι έδωσε 21 πλαίσια έλατο, αφού ανθόμελο δεν υπήρχε καθόλου.
Οι γύρες που μάζευε ήταν υπερβολικά πολλές, γέμιζε τα πλαίσια τόσο πολύ που αναγκαζόμουν να του παίρνω μερικές και να δίνω σε άλλα μελίσσια που δεν είχαν γιατί από τις πολλές γύρες μπλοκάριζε τη μάνα.
Για πρόπολη τι να πω, όταν έφτανα επιθεωρώντας σε αυτό το μελίσσι κόλλαγαν τα γάντια για ώρα μετά, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα πλαίσια από τις πολλές πρόπολες.
Ήταν πολύ ήρεμο μελίσσι, υπερβολικά ήρεμο, και δεν έκανε συγκριτικά πολλούς γόνους όπως κάποια άλλα δυνατά μελίσσια που έχω στο μελισσοκομείο μου.
Από αυτό έκοψα 4 παραφυάδες.
Καμία από τις παραφυάδες αυτές δεν έχει το κατάμαυρο χρώμα που έχει η μητέρα τους.
Ενώ μόνο δυο από τις τέσσερες έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά ως προς την συγκομιδή, πολλά μέλια, πολλές γύρες και υπερβολικές πρόπολες.
Μιλούσα πέρυσι με έναν φίλο μου μεγάλο μελισσοκόμο και του είπα για το μελίσσι αυτό, τον ρώτησα τι ράτσα μπορεί να είναι.
Μου είπε ότι πριν μερικά χρόνια, ένας καλόγερος μελισσοκόμος έφερε μερικές καυκάσιες βασίλισσες.
Από αυτόν τον καλόγερο λέει πήραν μερικοί κάποια σμήνη γιατί ήταν πολύ εργατικές μέλισσες, κι έτσι είχαν γίνει μερικά μελισσοκομεία στην περιοχή με καυκάσια ράτσα.
Η περιγραφή που του έκανα και οι συνήθειες που του περιέγραψα μου είπε ότι ταίριαζαν πολύ, και συμπέρανε ότι ίσως ήταν καυκάσια η βασίλισσα μου.
Στην προχθεσινή μου επιθεώρηση στις 9 Φεβρουαρίου με το που άνοιξα το καπάκι με τσάκισε κρύος ιδρώτας.
Το μελισσάκι βούιζε πάρα πολύ, και ήταν εμφανές ότι ήταν ορφανό.
Από τα 4 μελίσσια που έχω από την ράτσα αυτή δεν μπορούσα να πάρω γόνο να του δώσω να βγάλει νέα μάνα γιατί δεν ήταν και πολύ δυνατά.
Έτσι του έδωσα γόνο από ένα μελισσάκι που έχω με ιταλίδα μάνα.
Το καλοκαίρι που μας έρχεται πρέπει οπωσδήποτε να κόψω νέες παραφυάδες από τις κόρες της καλής μου βασίλισσας.
Η οποία ήταν ένα ζωντανό από αυτά που σε κάνουν να χαίρεσαι όταν ανοίγεις την κυψέλη.
Έζησε μόνο 3 χρόνια, κι έγινε η αιτία με την απόκτηση της, να γίνω επαγγελματίας μελισσοκόμος.
Αυτό ήταν το τέλος μιας αγαπημένης μου Βασίλισσας, που άξιζε πραγματικά τον τίτλο της.
Τώρα όταν πηγαίνω στο μελισσοκομείο μου, βαραίνει η ψυχή μου όταν κοιτάζω την κυψέλη της.
Ευτυχώς έχω τις κόρες της, και ξέρω ότι μέσα από αυτές συνεχίζεται το έργο της άξιας βασίλισσας μου αφού φέρουν τα γονίδια της…
MELISSOCOSMOS ελάτε να γνωρίσουμε τον μαγικό κόσμο των μελισσών