Πριν λίγο καιρό μιλήσαμε για την Αμερικάνικη σηψηγονία και σας την παρουσιάσαμε.
Είπαμε τότε, και λέμε και σήμερα ότι το καλύτερο που έχει να κάνει ένας μελισσοκόμος αν διαπιστώσει ότι κάποιο η κάποια μελισσάκια του έχουν Αμερικάνικη σηψηγονία είναι να τα κάψει, για να είναι σίγουρος ότι απαλλάχθηκε το μελισσοκομείο του από αυτή την ασθένεια.
Παλιότερα πολλοί ήταν εκείνοι οι μελισσοκόμοι που έβαζαν τεραμυκίνη στα άρρωστα μελίσσια τους πιστεύοντας ότι έτσι θα τα γιατρέψουν από την ασθένεια.
Με λύπη σας αναφέρω ότι κυρίως οι ηλικιωμένοι μελισσοκόμοι μας, εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να το κάνουν, αρνούμενοι την πραγματικότητα πεισματικά.
Θα σας πούμε ότι βάζοντας τεραμυκίνη στο μελίσσι για την αμερικάνικη σήψη το μόνο που πτωχαίνουμε είναι να σκεπάζουμε την αρρώστια προσωρινά.
Όταν έρθει η εποχή του τρύγου το τρυγάμε κι αυτό μαζί με τα υπόλοιπα, τα μολυσμένα πλαίσια του θα μπουν στο μελιτοεξαγωγέα μαζί με τα πλαίσια των υγιών μελισσιών μας, με αποτέλεσμα να μολυνθούν όλα.
Στη συνέχεια μετά το ξεμέλιασμα καθώς θα επιστρέψουμε τα πλαίσια στα μελίσσια μας , θα τα κολλήσουμε όλα με αμερικάνικη σήψη.
Φυσικά η τεραμυκίνη αφήνει και υπολείμματα για χρόνια στο μέλι μας κάνοντας το ακατάλληλο, για ανθρώπινη και μελισσοκομική χρήση.
Γι αυτό λοιπόν όλοι οι ειδικοί, αλλά κι εμείς από εδώ, σας λέμε ότι το καλύτερο είναι να κάψετε το μελίσσι που θα έχει αμερικάνικη σήψη.
Ωστόσο υπάρχει μια μέθοδος, που λέγεται ότι εφαρμόζοντας την θεραπεύει την Αμερικάνικη σηψηγονία.
Η μέθοδος αυτή ανήκει στον Paillot αλλά έχει πειραματιστεί πολύ με αυτή κι ο δικός μας ο καθηγητής Αντρέας Θρασυβούλου.
Αυτή η μέθοδος λοιπόν λέει το εξής.
Αν εντοπίσουμε ένα άρρωστο μελίσσι στο μελισσοκομείο μας, το πρώτο που θα πρέπει να κάνουμε είναι να μεταφέρουμε όλα μας τα υγιή μελίσσια σε άλλο μέρος για να μην μολυνθούν και αυτά από τις μέλισσες του άρρωστου μελισσιού που θα μπουν σε λάθος κυψέλη λόγο παραπλάνησης.
ΠΡΟΣΟΧΗ
Δεν μεταφέρουμε την άρρωστη κυψέλη, αλλά όλες τις υγιείς.
Αυτό το κάνουμε γιατί δεν γυρνάνε όλες οι εργάτριες τη νύχτα στην κυψέλη τους.
Έτσι αν μεταφέρουμε την άρρωστη κυψέλη, κι έχουν μείνει κάποιες μολυσμένες εργάτριες έξω, όταν επιστρέψουν στη βάση τους και δεν βρουν εκεί την δική τους κυψέλη, θα μπουν στις διπλανές, με αποτέλεσμα να κολλήσουν κι εκείνα.
Όταν λοιπόν το κάνουμε αυτό, απομακρύνουμε δηλαδή τα υγιή μας μελίσσια τότε προχωράμε στην μέθοδο της διπλής μετάγγισης.
Παίρνουμε μια άδεια κυψέλη, που έχουμε βάλει μέσα πλαίσια με άχτιστα φύλλα κηρήθρας, κι αρχίζουμε να τινάζουμε τον πληθυσμό του άρρωστου μελισσιού μας μέσα στη νέα κυψέλη με τα άχτιστα πλαίσια.
Αφού τινάξουμε καλά τον πληθυσμό, βάζουμε την νέα κυψέλη στη θέση που ήταν η παλιά μολυσμένη κυψέλη.
Την μολυσμένη κυψέλη μαζί με όλα της τα πλαίσια την σφραγίζουμε για να μην έχουν πρόσβαση σε αυτή άλλες μέλισσες και μολυνθούν και την παίρνουμε από εκεί.
Είναι σημαντικό να διαχειριστούμε πολύ προσεκτικά τα μολυσμένα πλαίσια.
Πρέπει να ανοίξουμε έναν μικρό λάκκο, να κάψουμε μέσα σε αυτόν τα μολυσμένα πλαίσια και όταν καούν να χώσουμε το λάκκο για να μην μείνει ίχνος από την μόλυνση καθώς με μια απροσεξία μας μπορεί να μολύνουμε όλη την περιοχή.
Την κυψέλη αν είναι σε καλή κατάσταση δεν την καίμε, αλλά την απολυμαίνουμε πολύ καλά με το φλόγιστρο.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι μια κυρία που θέλει να λέγεται επαγγελματίας μελισσοκόμος, από ορεινή περιοχή της Ελλάδας, όταν έβρισκε μολυσμένο μελίσσι με αμερικάνικη σήψη, το έπαιρνε και το πέταγε στο ποτάμι.
Σαν αποτέλεσμα η τακτική αυτή είχε να είναι σήμερα ακόμα η περιοχή αυτή γεμάτη κρούσματα αμερικάνικης σηψηγονίας.
Και τώρα αυτό θα κάνει φαντάζομαι, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια τους φτωχούς πλην όμως τίμιους συναδέλφους της…
Θέλει προσοχή συνάδελφοι λοιπόν, κι όχι στεγνό ερασιτεχνισμό. . .
Ας δούμε όμως τώρα τι κάνουμε με το μελίσσι που τινάξαμε στη νέα κυψέλη με τα άχτιστα πλαίσια.
Αφού λοιπόν τινάξουμε το άρρωστο μελίσσι μας, πρέπει να το αφήσουμε ως έχει, και νηστικό για τουλάχιστον 3 ημέρες.
Ο λόγος που το κάνουμε αυτό είναι ο εξής.
Μετά το τίναγμα οι μέλισσες θα βρεθούν ξαφνικά χωρίς κηρήθρες, αμέσως θα αρχίσουν να φτιάχνουν κερί, μιας και είπαμε ότι θα δώσουμε κεριά άχτιστα στο μελίσσι.
Έτσι καθώς οι μέλισσες θα παράγουν κερί, θα φεύγουν οι όποιες ποσότητες μελιού υπάρχουν στις κοιλιές τους γιατί ως γνωστόν η μέλισσα για να φτιάξει κερί καταναλώνει μέλι.
Με το μέλι όμως από τις κοιλιές των μελισσών θα φεύγουν και τα σπόρια με την αμερικανική σήψη που υπάρχουν στις κοιλιές τους, και έτσι η ασθένεια από τα σώματα των μελισσών θα βρεθεί στο κερί της κηρήθρας.
Το καλό είναι όμως ότι όταν η ασθένεια βρεθεί στο κερί εξουδετερώνεται και δεν μπορεί να ξαναμολύνει τις μέλισσες.
ΠΡΟΣΟΧΗ
Ο λόγος που δεν τροφοδοτούμε το μελίσσι όταν το τινάζουμε είναι για να χρησιμοποιήσει το μολυσμένο μέλι που υπάρχει στις κοιλιές των μελισσών για να φτιάξει κερί, ενώ αν τροφοδοτήσουμε θα παραμείνει μέλι στις κοιλιές τους και δεν θα θεραπευτεί το μελίσσι.
Όταν λοιπόν μετά από 3 - 4 ημέρες χτίσει το μελίσσι τα πλαίσια του, μπορούμε να το ξανακάνουμε μετάγγιση για δεύτερη φορά και να το τινάξουμε σε άλλη κυψέλη με άχτιστα πλαίσια πάλι.
Όταν ολοκληρώσει ξανά το χτίσιμο, αφήνουμε ήσυχο το μελίσσι μας και το τροφοδοτούμε για να αναπτυχτεί.
Μετά από αυτή την διαδικασία το μελίσσι μας είναι καθαρό από την ασθένεια και θα αναπτυχτεί ταχύτατα.
Πρέπει όμως να το κρατήσουμε απομονωμένο, μακριά από τα υπόλοιπα μελίσσια μας τουλάχιστον 1 χρόνο για να σιγουρευτούμε ότι το μελίσσι δεν παρουσίασε εκ νέου την ασθένεια.
Οι πιθανότητες να θεραπευτεί το μελίσσι με την μέθοδο αυτή αγγίζουν σχεδόν το 100%.
Η μέθοδος αυτή όπως είπα και πριν είναι του Paillot, ενώ μετά από πειράματα ο καθηγητής Αντρέας Θρασυβούλου λέει ότι αρκεί και μόνο μια μετάγγιση για να θεραπευτεί το μελίσσι.
Καλή επιτυχία συνάδελφοι, και σας υπενθυμίζω να είστε πολύ προσεκτικοί με την Αμερικάνικη σηψηγονία και τους χειρισμούς σας με αυτήν.
M E L I S S O C O S M O S ελάτε να γνωρίσουμε τον μαγικό κόσμο των μελισσών