Η Ελληνική φυλή είναι η καλύτερη του κόσμου: Όπως την περιέγραφε το 1975 ο μοναχός Adam
Σχόλιο MELISSOCOSMOU
Ένα ακόμα ιστορικό κείμενο αναδημοσιεύεται σήμερα.
Πρόκειται για περιγραφή της Ελληνικής μέλισσας και της Ελληνικής μελισσοκομίας.
Αν και από τότε έχουν περάσει 40 χρόνια θα δείτε ότι κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ, ενω καποια αλλα χειροτερεψαν.
Θα πρέπει εδώ να εξηγήσω για να μην μπερδευτεί ο αναγνώστης, πως μέχρι τότε η Ελληνική φυλή μελισσών θεωρούνταν ότι είναι ένα υποείδος της Καρνιόλικης φυλής.
Πίστευαν ότι στην Ελλάδα έχουμε Κάρνικα δηλαδή και ότι προέκυψαν κάποια υποείδη της Κάρνικα από διασταυρώσεις.
Η άποψη αυτή δεν άλλαξε τουλάχιστον μέχρι το 1979 που στην Αθήνα έγινε το διεθνές μελισσοκομικό συνέδριο.
Όσα θα διαβάσετε είναι δημοσιευμένα στο περιοδικό ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΚΗ ΕΛΛΑΣ τεύχος, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1978...
Του κ. Th. Miller
Με την ευκαιρία του Διεθνους Μελισσοκομικού Συνεδρίου του 1979 που θα γίνει στην Ελλάδα, παρουσιάζει ενδιαφέρον να δημοσιεύσουμε μια διάλεξη που έγινε από τον μοναχό Adam στο Hohenheim της Γερμανίας το 1975.
Η ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η Ελληνική μέλισσα Apis mellifera Cecropia θεωρείται τώρα σαν Καρνιόλικη.
Πολλά χρόνια πριν δεν ταυτιζόταν ως τέτοια από το γεγονός της εξωτερικής της εμφάνισης, που είναι πολύ διαφορετική στις διάφορες ποικιλίες της.
Αναφέρεται από τον Αριστοτέλη σαν η μέλισσα με χαλκόχρους δακτυλίους, θεωρούμενη ως η καλύτερη από οικονομικής πλευράς.
Σε βουνά, η μέλισσα αυτή είναι μαύρη, όπως για παράδειγμα στην Ήπειρο.
Στα ανατολικά της Πίνδου βρίσκεται η χαλκόχρους ράτσα.
Η καλύτερη φαίνεται να είναι της Χαλκιδικής.
Σύμφωνα με την ιστορία, η Κρήτη ήταν το λίκνο της μέλισσας.
Τώρα εκεί βρίσκονται πολλοί τύποι Κεκρόπιας μέλισσας που έχουν προσαρμοστεί στο νέο τους περιβάλλον.
Ο βιολογικός τύπος της Ελληνικής μέλισσας κυμαίνεται πολύ γιατί αλλάζει από τις ορεινές περιοχές ως τις υποτροπικές, και από τα παράλια των νησιών ως την ενδοχώρα.
Σαν μελισσοτροφικό φυτό βρίσκεται παντού το θυμάρι.
Αυτό μάλιστα αναπτύσσεται στις πολύ ξερές περιοχές.
Ωστόσο όμως δεν αποδίδει νέκταρ παρα σε επαρκή ατμοσφαιρική υγρασία.
Ένας παράγοντας πολύ σημαντικής μελιτοφορίας είναι η Χαλέπιος Πεύκη, επάνω στην οποία βρίσκεται ένα πολύ δραστήριο παράσιτο.
Αυτό το μέλι είναι διαυγές με κεχριμπαρένιο χρώμα και δεν κρυσταλλώνει.
Οι φυτείες πορτοκαλιών και λεμονιών αποτελούν επίσης πηγές μελιτοφορίας.
Φυτά, όπως η μέντα, η φασκομηλιά, διάφορα είδη ερείκης προμηθεύουν νέκταρ και γύρη.
Η νομαδική μελισσοκομία γίνεται σε ευρεία κλίμακα και δίνει καλά αποτελέσματα.
Η Κεκροπία μέλισσα, την οποία κατατάσσουμε μέσα στην Καρνιόλικη ράτσα, παρήγαγε πολλούς τύπους, πολλές υποράτσες των οποίων οι ιδιότητες δεν είναι πάντα επιθυμητές.
Μερικές φορές είναι η επιθετικότητα που την χαρακτηρίζει, είτε και η μεγάλη συλλογή πρόπολης.
Η συμπεριφορά της Κεκρόπιας διαφέρει λιγάκι της Καρνιόλικης.
Παρα τα αναμφισβήτητα προτερήματα της, αυτή συχνά αποκαλύπτεται με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Η τάση για σμηνουργία είναι ελάχιστη.
Είναι η έχουσα τις λιγότερες τάσεις σμηνουργίας από όλη την Καρνιόλικη ράτσα.
Ακόμα και στην πρώτη διασταύρωση εξακολουθεί να υπάρχει αυτό το χαρακτηριστικό.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της είναι ότι δημιουργεί γερά μελίσσια.
Στις διασταυρώσειςτης εξακολουθεί να υπάρχει και αυτό το χαρακτηριστικό.
Στα μέσα Ιουλίου περιορίζει τον γόνο της από το γεγονός ότι στην χώρα της καταγωγής της αρχίζει η ξέρα.
Ωστόσο μπαίνει στο ξεχειμώνιασμα με μεγάλο πληθυσμό.
Ο γόνος της είναι πολύ συμπαγής.
Η μέλισσα αυτή έχει πολύ ήπιο χαρακτήρα και πολλές φορές δεν απαιτεί στην δουλειά καπνό για την επιθεώρηση.
Η Ελληνική μέλισσα μαζεύει πολύ πρόπολη.
Αυτό ίσως δεν είναι μειονέκτημα όταν μαζεύεται για χρήση αυτό το υλικό.
Το σφράγισμα του μελιού είναι ίσιο με σταχτί χρώμα.
Ύστερα από παρατηρήσεις 25 χρόνων ο μοναχός Adam έχει την γνώμη ότι η Ελληνική μέλισσα παρουσιάζεται σαν μοναδική με πολύτιμα προτερήματα.
Όλες οι Ελληνικές μέλισσες δεν είναι τόσο ήπιες και τόσο δραστήριες όμως.
Στην αρχαιότητα πιθανόν υπήρχαν στην Ελλάδα κυψέλες με κινητά πλαίσια.
Για παράδειγμα βρέθηκε ένα κοφίνι σκεπασμένο με 9 σανιδάκια, με πλάτος 3.9 εκατοστών.
Αυτό το κοφίνι ήταν σκεπασμένο με σβουνιά.
Ακόμα συναντιούνται σε μερικές περιοχές.
Υπάρχουν επίσης στρογγυλά κοφίνια με την κορυφή πολύ καμαρωτή και με ογκο αρκετο.
Το ύψος είναι περίπου 60 εκατοστά και η διάμετρος 40 εκατοστά.
Βρίσκονται τέτοια στην νήσο Θάσο.
Για την ώρα όλο και περισσότερο τείνει να επεκταθεί η κυψέλη Λάγκστροθ.
Στην Ελλάδα η μελισσοκομία είναι ακόμα επάγγελμα, γιατί στο τετραγωνικό χιλιόμετρο βρίσκονται περισσότεροι επαγγελματίες μελισσοκόμοι από κάθε άλλο μέρος του κόσμου.
Η νομαδική μελισσοκομία εφαρμόζεται με μεταφορές μελισσιών ως 7 φορές τον χρόνο.
Ένα περιζήτητο για την μελισσοκομία μέρος είναι το νησί της Θάσου όπου βρίσκονται έως 70.000 μελίσσια για την μελιτοφορία του πεύκου, αριθμός που αντιπροσωπεύει σχεδόν το ένα δέκατο των μελισσιών που βρίσκονται σε όλη την Ελλάδα.
Στην Σάμο το 1954 υπήρχαν 1855 μελίσσια και ίδιοι αριθμοί μπορούν να υπολογισθούν για την Ικαρία και για τα άλλα νησιά.
Στο τετραγωνικό χιλιόμετρο στην Ελλάδα αναλογούν παραπάνω από 30 μελίσσια.
Η Ελλάδα έχει τώρα παραπάνω από ένα εκατομμύριο μελισσιών.
Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι η Ελληνική μελισσοκομία κατέχει μια πολύ σπουδαίας σημασίας θέση, γενικά στην μελισσοκομία γιατί έχει μια παράδοση 4.000 χρόνων.
Η μελισσοκομία εξασκείται με ίση με το παρελθόν δραστηριότητα, ο αριθμός των μελισσιών αυξάνει συνεχώς και ιδιαίτερα στις τελευταίες δεκαετίες.
Ευτυχώς είναι παρατηρημένο ότι η ποίηση της μελισσοκομίας δεν αντικαταστάθηκε από τον μοντερνισμό.
Οι Έλληνες μελισσοκόμοι είναι επιδέξιοι, δραστήριοι, εργαζόμενοι, χωρίς πολλά έξοδα.
Αυτοί, εξακολουθούν να καλλιεργούν την μέλισσα αυτής της χώρας, της οποίας το μέλλον είναι πλήρες υποσχέσεων όχι μόνο στην δίκη τους χώρα άλλα και σε άλλες.
Th. Miller
MELISSOCOSMOS ελάτε να γνωρίσουμε τον μαγικό κόσμο των μελισσών
Στηρίξτε τον Melissocosmo κάνοντας like πατήστε το πλήκτρο (ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ)...