Η δική μου ιστορία!!!
Από μικρός λάτρεψα τις κατσίκες, αφου ειχε ο παπους μου μερικές και πήγαινα μαζι του να χαζεύω τα κατσικάκια.
Πάντα φρόντιζα να εχω 1-2 λοιπον.
Το 2004 αγόρασα 2 κατσικάδες Αλπίνες και μια Μαλτέζα από την Ζαχάρω Ηλείας και τα μετέφερα στον στάβλο που είχα και μοσχάρια στο χωριό μου Σταμνά Μεσολογγιου.
Την επόμενη χρονιά γέννησαν και κράτησα άλλες 2 ενώ αγόρασα και 2 Μούρθια.
Σύντομα έγιναν συνολικά 10 συν ένας τράγος Μαλτέζος και συναγωνίζονταν σε παραγωγές η μια φυλή την άλλη.
Πρώτες έρχονταν οι Μούρθια, μετά οι Αλπίνες και τέλος οι Μαλτέζες.
Έζησα εκπληκτικές καταστάσεις, πήγαινα όταν γεννούσαν ακόμα και στις 3 την νύχτα να τις βοηθήσω όσο μπορούσα.
Το 2007 με την νεα ΚΑΠ έγινε ασύμφορη η εκτροφή μοσχαριών και τα σταμάτησα.
Κράτησα τις κατσίκες όμως μη μπορώντας να τις αποχωριστώ...
Ωστόσο μέχρι τότε το κόστος για τις τροφές τους καλύπτονταν από το πλεόνασμα των μοσχαριών, και ως εκ τούτου αφού πλέον δεν υπήρχαν μοσχάρια τώρα έπρεπε μόνες τους να καλύψουν τα έξοδα τους.
Έτσι αναζήτησα κάποιον γαλατά να αγοράζει το γάλα τους ώστε να μπορούν να βγάζουν έστω τα έξοδα τους αλλά η προσπάθεια αυτή αποδείχθηκε μάταιη.
Στην περιοχή μου δεν αγόραζαν τότε τουλάχιστον το κατσικίσιο γάλα.
Στη συνέχεια παρήγαγα προϊόντα από αυτές όπως το κλασικό κατσικίσιο τυρί, και το περίφημο κατσικίσιο λαδοτύρι.
Επίσης αγόρασα μηχανή που της έριχνες μέσα το γάλα και σε λίγη ώρα σου έβγαζε φρέσκο και μυρωδάτο βούτυρο...
Όμως στα χωριά λίγο ή πολύ όλοι έχουν δικά τους τέτοια προϊόντα, και έτσι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να έχω έσοδα ικανά να καλύψουν το κόστος συντήρησης των ζώων που ήταν περίπου 300 ευρώ τον μήνα.
Αναγκάστηκα να τις πουλήσω το 2009...
Το μόνο καλό που προσπάθησα να κάνω γι αυτές ήταν να τις δώσω όλες μαζί για να βλέπουν η μια την άλλη και να μην στενοχωριούνται, σε κτηνοτρόφο οπου θα τις είχε σε ελεύθερα βοσκή.
Στο στάβλο είχα έναν κύπρο (κουδούνι για κατσίκες) που όταν ήταν ώρα φαγητού τους το χτυπούσα και καταλάβαιναν!!!
Αυτό το δώρισα στο νέο τους αφεντικό λέγοντας του να κάνει το ίδιο με την ελπίδα όταν το ακούνε να με θυμούνται λίγο τα ζωντανά μου...
Έκτοτε σπαράζει η καρδιά μου όταν επισκέπτομαι τον ερημωμένο στάβλο μου!
Μερικά βράδια βλέπω στον ύπνο μου ότι μερικές κατσίκες το έσκασαν και γύρισαν πίσω, και τότε ξυπνάω απότομα από την χαρά μου.
Δεν θέλω να ξαναζήσω την αποχώρηση γι αυτό και δεν φτιάχνω πάλι προς το παρόν, αλλά είμαι σίγουρος πως κάποια στιγμή έστω και στα γεράματα που θα έχω χρόνο ότι θα τα φέρει έτσι ο καιρός να ξανακαλιάσουμε!!!
MELISSOCOSMOS
Στηρίξτε τον Melissocosmo κάνοντας like στην σελίδα του...