Χτες το βράδυ 16.7.18 στις 21:00 και ενώ ξεμέλιαζα στην αποθήκη χτύπησε το κινητό μου.
Ένας βοσκός με ενημέρωσε ότι στη μέση του κάμπου πάνω σε μια αχλαδιά καθόταν ένα πολύ μεγάλο μελίσσι, και στον κορμό της αχλαδιάς υπήρχε μέλι που οι μέλισσες έγλυφαν.
Την τοποθεσία την ξέρω καλά και ξέρω και που βρίσκεται η αχλαδιά, όμως δεν γινόταν να αφήσω το ξεμέλιασμα στη μέση.
Έτσι ενημέρωσα ότι θα πήγαινα στο σημείο το πρωί.
Όμως δεν μπορούσα να ησυχάσω, δεν ήξερα πόση ώρα είχε σε αυτό το σημείο το σμήνος και δεν ήμουν σίγουρος ότι το πρωί που θα πήγαινα θα το έβρισκα στην θέση του.
Τα μεσάνυχτα περίπου ξεμπέρδεψα με το ξεμέλιασμα, οπότε συζήτησα με την Φρόσω το θέμα και είπαμε να πάμε επιτόπου εκείνη την ώρα, τα μαύρα τα μεσάνυχτα.
Πήραμε κυψέλη και κηρήθρες και πήγαμε, το μέρος γνώριμο και προσβάσιμο, η αχλαδιά μικρή και χαμηλή θεωρητικά πίστευα ότι θα είναι μια πολύ εύκολη υπόθεση.
Πράγματι φτάσαμε στο σημείο γύρω στις μια μετά τα μεσάνυχτα εξού και η νυχτερινή φωτό.
Κατέβηκα και έφεξα με τον φακό την αχλαδιά για να δω το σμήνος, και πράγματι γρήγορα το είδα.
Όμως δεν ήταν σμήνος, ήταν πλέον μελίσσι που είχε χτίσει και κηρήθρες στο δένδρο.
Αφού το είδα σκέφτηκα ότι θα ήταν σωστό να το πάρουμε μαζί με τις κηρήθρες του, πράγμα που δεν ήταν εύκολο να γίνει μέσα στη νύχτα, εξάλλου δεν υπήρχε κίνδυνος να φύγει από εκεί, οπότε φύγαμε και επιστρέψαμε στο σημείο σήμερα 17.7.18 το μεσημέρι.
Αυτή την φορά πήρα μαζί μου όχι κυψέλη, αλλά έναν κορμό ελάτου σκαμμένο εσωτερικά που μου είχε χαρίσει ο φίλος μου ο Ανδρέας από το Αγρίνιο για να τοποθετήσω εκεί μελίσσι.
Τον κορμό τον προσάρμοσα σε ξύλινο αποσπώμενο πάτο με σήτα ώστε να αναπνέει και να είναι υγιή το μελίσσι, και στοκάρισα κάθε άνοιγμα του ώστε ούτε μέλισσες να βγαίνουν ούτε αχερόντιες να μπορούν να μπουν καθώς η περιοχή είναι γεμάτη από δαυτες.
Στο επάνω μέρος έκοψα σήτα πρόπολης σε στρογγυλό σχήμα σαν του κορμού, την οποία κάρφωσα από την μια πλευρά ενώ από την άλλη στερεοποιείται με ένα πιαστηράκι ώστε επάνω της να μπορεί να τοποθετηθεί και μελισσοτροφή.
Ασφαλώς η σήτα πρόπολης φρόντισα να εφαρμόζει ώστε να μην επιτρέπει στις μέλισσες να βγουν.
Και από επάνω κάρφωσα τρία σιδερένια λαμάκια ώστε ένα καπάκι κυψέλης να μπαίνει, να εφαρμόζει στα λαμάκια και να μην κουνιέται.
Αυτή δεν είναι η τελική εικόνα του πάνω μέρους όμως, θέλω να ψάξω να βρω έναν ακόμα κορμό που να μπαίνει από πάνω ως πάτωμα.
Επίσης το τελικό καπάκι που θέλω να τοποθετήσω θέλω να έχει στρογγυλό σχήμα σαν του κορμού, και να είναι περίπου 15εκ ύψος, ώστε στην μάξιμουμ ανάπτυξη του το μελίσσι να χτίζει το καπάκι και να το γεμίζει μέλι, ώστε το καλοκαίρι, να τρυγάω μόνο τις φρέσκες κηρήθρες που θα χτίζουν στο καπάκι.
Πήγαμε σήμερα το μεσημέρι λοιπόν να μαζέψουμε το μελίσσι ωστόσο η εικόνα του ήταν αποκαρδιωτική, όπως επίσης ήταν και φανερό ότι και οι μέλισσες πολλές φορές κάνουν λάθη.
Γιατί η αχλαδιά δεν είναι δένδρο με παχύ αδιαπέραστο ίσκιο.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο ήλιος να χτυπάει απευθείας τις κηρήθρες οι οποίες έλιωναν κόβονταν και έπεφταν κάτω.
Η επιλογή του σημείου για να κάνει την φωλιά του το μελίσσι ήταν εντελώς ακατάλληλη.
Προφανώς σε κάποιο κομμάτι από τις κηρήθρες που έπεσαν κάτω πρέπει να ήταν και η βασίλισσα.
Μέλισσες, γόνος και κηρήθρες στα κομμάτια που έπεφταν κάτω γινόντουσαν βορά των μυρμηγκιών.
Αφού έχανε κηρήθρες με γόνο το μελίσσι αντι να αυξάνει έχανε πληθυσμό, για να φτάσει σήμερα όλο μαζί να μην ξεπερνάει σε σύνολο το ένα πλαίσιο.
Επιπλέον ήταν ορφανό και είχε ξεκινήσει ήδη μικρά βασιλοκελιά που δεν είχαν σφραγιστεί ακόμα.
Στις κηρήθρες του υπήρχε μόνο αρκετή γύρη κίτρινη, πορτοκαλί και κόκκινη, ενώ απουσίαζε εντελώς το μέλι.
Κόψαμε προσεκτικά το κλαδί με τις κηρήθρες και το σφηνόσαμε μέσα στον κορμό, τον οποίο μετέφερα σε μέρος πολύ πλούσιο σε γύρη.
Αφού του έδωσα και δυο κιλά ζυμάρι το άφησα ήσυχο να βγάλει την νέα του βασίλισσα.
Αν τα καταφέρει θα στηριχτεί με άφθονες τροφές και θα μεγαλώσει πολύ μέχρι τον χειμώνα.
Αν δεν τα καταφέρει θα βάλω νέο σμήνος στον κορμό.
Με την εμπειρία αυτή νομίζω ότι αποκομίσαμε κάποιες γνώσεις.
Καταρχήν όπως είπα είδαμε περίτρανα ότι οι μέλισσες κάνουν και λάθος επιλογές.
Είδαμε επίσης ότι οι κηρήθρες που είχε χτίσει είχαν προσανατολισμό ακριβώς ανατολή-δύση, πράγμα που σημαίνει ότι ισχυρισμοί που αναφέρουν ότι τα σμήνη σε ελεύθερη μορφή χτίζουν τις κηρήθρες με προσανατολισμό βορρά-νότο δεν έχουν βάση.
Είδαμε ότι το μελίσσι δεν έχει κανένα πρόβλημα από το φως της ημέρας, και καταρρίπτεται και εδώ η άποψη ότι στην φωλιά τους οι μέλισσες θέλουν απόλυτο σκοτάδι.
Συνειδητοποιήσαμε ότι το ανήσυχο πνεύμα του μελισσοκόμου, ακόμα και αν έχει αρκετά μελίσσια δεν τον αφήνει να αναπαυθεί ούτε καν την νύχτα αν ξέρει ότι κάπου υπάρχει ένα μελίσσι που τον περιμένει.
Και τέλος διαπιστώσαμε ότι η περιγραφή ενός ατόμου που δεν έχει μελισσοκομική γνώση είναι εντελώς διαφορετική από την πραγματικότητα όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι.
Το μελίσσι ήταν εξαιρετικά μικρό, και δεν υπήρχε ίχνος μελιού πουθενά στην αχλαδιά για να γλείψει.
Αυτό μας δίνει να καταλάβουμε, ότι ένας άπειρος μελισσοκόμος ενδεχομένως που θα δει λίγα μέλια ή μικρή ανάπτυξη στα μελίσσια του, αν θελήσει να μεταδώσει την εικόνα σε άλλον μελισσοκόμο, θα του εξιστορεί τελείως λάθος πράγματα.
Όπως και να έχει όμως θα ευχαριστήσω τον άνθρωπο για την καλοσύνη του να μου υποδείξει το μελίσσι, προσφέροντας του λίγο εξαιρετικής ποιότητας μελάκι, ώστε το σμήνος να γίνει και τυπικά δικό μου και να μου προκόψει.
Στηρίξτε τον Melissocosmo κάνοντας like στην σελίδα του...