Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό θέμα καθώς από αυτό εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό η κατάσταση εντός της κυψέλης όταν έξω επικρατούν ακραία φαινόμενα ιδίως το καλοκαίρι με την ζέστη.
Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως!!!
Όπως ξέρετε το καπάκι των ξύλινων κυψελών, στο επάνω μέρος του είναι γαλβανιζέ.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι κατασκευαστές κυψελών χρησιμοποιούν αυτό το υλικό κι όχι ψιλό φύλο λαμαρίνας εργοστασιακά βαμμένο σε λευκό χρώμα ώστε να μην ξεβάφει αλλά και να δέχεται βάψιμο σε ότι χρώμα θέλουμε.
Κυκλοφορούν στο εμπόριο, και από μια έρευνα αγοράς που έκανα ώστε να γίνουν καπάκια κυψελών από ψιλό λευκό φύλλο λαμαρίνας, διαπίστωσα ότι δεν θα υπήρχε διαφορά στην τελική τιμή του προϊόντος.
Μπορώ να το πω τώρα ότι πέρυσι ο MELISSOCOSMOS προσπάθησε να κυκλοφορήσει κυψέλες με εργοστασιακά βαμμένα καπάκια.
Κάτι που δεν προχώρησε όμως εξ αιτίας της απροθυμίας των κατασκευαστών να φύγουν από το δεδομένο γαλβανιζέ καπάκι.
Οι περισσότεροι σκέφτονται ότι έτσι έχουμε μάθει και έχουμε βολευτεί εδώ και χρόνια, γιατί να τρέχουμε για νέα προϊόντα τώρα;;;
Αυτό όμως κάποια στιγμή θα αλλάξει οπωσδήποτε και θα φύγουμε από τα γαλβανιζέ καπάκια να μου το θυμηθείτε...
Στο θέμα μας όμως...
Οι μελισσοκόμοι λοιπόν βάφουμε τις κυψέλες μας και φυσικά και τα γαλβανιζέ καπάκια.
Ένα καπάκι πχ βαμμένο λευκό χρώμα αντανακλά τις ακτίνες του Ηλίου τους καλοκαιρινούς μήνες και έτσι η κυψέλη παραμένει πιο δροσερή, και φυσικά το σμήνος έχει καλύτερη διαβίωση.
Γρήγορα όμως διαπιστώνουμε ότι το χρώμα μας μετά από λίγο διάστημα αρχίζει να ξεφλουδίζει, και η λαμαρίνα παίρνει ξανά το φυσικό της χρώμα.
Αυτό συμβαίνει από δυο παράγοντες.
Πρώτα από την ζέστη που αλλοιώνει ίσως τις κολλώδεις ουσίες του χρώματος, και δεύτερον το γαλβανιζέ υλικό που είναι η λαμαρίνα, δεν δέχεται βάψιμο με αποτέλεσμα το χρώμα σταδιακά να αποβάλλεται.
Όταν συμβεί αυτό, δηλαδή όταν το χρώμα φεύγει, τα καπάκια τους καλοκαιρινούς μήνες κυριολεκτικά ζεματάνε, και ούτε καν το χέρι σου δεν μπορείς να ακουμπήσεις πάνω τους!!!
Φανταστείτε να ζούσατε σε ένα σπίτι που η οροφή του να έκαιγε...
Σκέφτεστε τι αποπνικτικές συνθήκες θα επικρατούσαν εκεί;
Δυστυχώς τα μελισσάκια μας τα αναγκάζουμε να ζήσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον.
Αλλά το πράγμα είναι ακόμα πιο δραματικό καθώς η φωλιά των μελισσών είναι φτιαγμένη από κερί, δηλαδή από ένα υλικό που λιώνει στη ζέστη.
Αναρωτηθήκαμε ποτέ όμως τι αγώνα δίνουν καθημερινά οι μέλισσες μας για να αερίζουν τα κεριά ώστε να μην λιώσουν;
Και φυσικά είναι γνωστό ότι πολλές φορές δεν τα καταφέρνουν, και τα κεριά λιώνουν και τα μέλια πνίγουν τα μελίσσια.
Ο Μελισσοκόμος έχει δυο επιλογές για το πρόβλημα αυτό.
Η μια είναι να δώσει ίσκιο στα μελίσσια του...
Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο όμως για πολλούς λόγους, και ειδικά αν κάποιος έχει πολλά μελίσσια.
Η δεύτερη επιλογή είναι να εξασφαλίσει ότι τα καπάκια του δεν θα χάσουν το χρώμα τους, και έτσι θα προστατευτούν τα μελισσάκια του όσο το δυνατόν καλύτερα.
Για αυτή την δεύτερη επιλογή θα σας μιλήσω σήμερα.
Για τον τρόπο να βάφουμε τα καπάκια μας έτσι ώστε αυτά να μην ξεφλουδίζουν ποτέ!
Αυτό είναι ένα θέμα που με έχετε παροτρύνει να γράψω πάρα πολλές φορές.
Για όσους αναρωτιούνται αν αυτό είναι εφικτό να γίνει, έχω να τους πω πως ναι...
Κατηγορηματικά ναι.
Η λύση του προβλήματος είναι να βάφουμε πρώτα τη λαμαρίνα των καπακιών μας ένα χέρι με ένα ειδικό αστάρι για γαλβανιζέ επιφάνειες.
Αυτό είναι κάπως αλμυρό στην τιμή του, έχει κάπου 20 ευρώ το βαζάκι του ενός κιλού, αλλά μας λύνει το πρόβλημα μια και καλή.
Βάφουμε λοιπόν ένα χέρι από αυτό το αστάρι και το αφήνουμε να στεγνώσει για μια ημέρα.
Αυτό όπως γράφουν και οι οδηγίες του, περιέχει ειδικές ρητίνες που κολλάνε στις γαλβανιζέ επιφάνειες και μας εξασφαλίζουν μακροχρόνια προστασία από την ζέστη αλλά και από τον πάγο.
Και έτσι το χρώμα που θα βάψουμε πάνω από αυτό στη συνέχεια δεν θα ξεφλουδίσει κι ούτε θα φύγει.
Το χρώμα του ασταριού είναι γκρι και είναι αρκετά παχύρρευστο.
Την επομένη ημέρα αφού στεγνώσει το αστάρι μπορούμε να βάψουμε τα καπάκια με ότι χρώμα θέλουμε.
Το ιδανικό θα έλεγα όμως ότι είναι, το πάνω μέρος του καπακιού να το βάφουμε λευκό ώστε να αντανακλά την ζέστη το καλοκαίρι.
Συνάδελφοι εμείς οι Μελισσοκόμοι έχουμε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με τις μέλισσες μας.
Θα την χαρακτήριζα ως σχέση πάθους...
Δεν μας επιτρέπεται λοιπόν να αφήνουμε να κορίτσια μας να λιώνουν στην ζέστη, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται με ένα επιπλέον κόστος για την προστασία τους ή με λίγη κούραση παραπάνω που απαιτείται για το αστάρωμα των καπακιών.
Και πιστεύω πως θα έχουμε την συνείδηση μας πολύ πιο ήσυχη, αν γνωρίζουμε ότι έχουμε κάνει ότι περνάει από το χέρι μας, ώστε οι μελισσούλες μας να διάγουν πιο άνετο βίος...
MELISSOCOSMOS ελάτε να γνωρίσουμε τον μαγικό κόσμο των μελισσών