Να βλέπει με νηφαλιότητα τα θετικά και τα αρνητικά της χρονιάς που πέρασε.
Να διδάσκεται από τα λάθη του ή να επαναλαμβάνει τα θετικά του.
Έτσι κι εγώ δεν θα μπορούσα να εξαιρέσω την αφεντιά μου από αυτή την επίπονη διαδικασία, αφού η φετινή χρονιά μόνο πόνο έχει να μου προσφέρει.
Ξεκινήσαμε με την Φρόσω ελπιδοφόρα το φθινόπωρο του 2014, αυξάνοντας τα μελίσσια μας, και έχοντας καταφέρει σε αντίθεση με αρκετούς άλλους μελισσοκόμους το χρόνο που είχε περάσει να βάλουμε στα βαρέλια μας και μέλι ελάτου και μέλι πεύκου.
Η νέα χρονιά το 2015 ήταν πολλά υποσχόμενη αφού το φθινοπωρινό ρείκι που το λογίζουμε ως δείκτη για την χρονιά που έρχεται είχε δουλέψει πάρα πολύ καλά.
Το 2015 ήταν και η χρονιά της πορτοκαλιάς εξάλλου αφού αυτή δεν είχε δουλέψει το 2014, και συνήθως πήγαινε μια χρονιά έτσι μια αλλιώς.
Σκοπός μου ήταν προκειμένου να πετύχω τους στόχους μου να φτιάξω όσο πιο δυνατά μελίσσια μπορούσα, ώστε αυτά με την σειρά τους να φέρουν στις κυψέλες τους το πολυπόθητο μέλι που τόσο είχαμε ανάγκη κι εμείς βρισκόμενοι μέσα στην οικονομική δίνη, όσο και τα μελίσσια μας άλλωστε.
Το αυτό πραγματοποιήθηκε με πολύ κόπο και έξοδα.
Καθημερινή παρουσία στο μελισσοκομείο, διέγερση, έλεγχος της σμηνουργίας και ανάπτυξη των μελισσιών ήταν μια διαρκής μάχη την άνοιξη.
Όλα έδειχναν ότι την κερδίζαμε.
Το 1/4 των μελισσιών μας πήρε τρίτο πάτωμα μέχρι τον Μάιο, είχαμε τον έλεγχο της σμηνουργίας, και πλην ελαχίστων περιπτώσεων τα μελίσσια μας ήταν όλα παραγωγικά.
Η πορτοκαλιά άνοιξε στις 5 Μαΐου και έδειχνε να πηγαίνει πάρα πολύ καλά.
Φύγαμε θυμάμαι για Θεσσαλονίκη στις 9 Μαΐου στα εγκαίνια της ANEL με την βεβαιότητα ότι γυρίζοντας θα βλέπαμε γεμάτα μελίσσια.
Δυστυχώς όμως...
Ένας λίβας τις ημέρες της ανθοφορίας της πορτοκαλιάς έκαψε την ανθοφορία της η οποία μέχρι τις 12 Μαΐου είχε τελειώσει.
Γυρίσαμε και δεν βρήκαμε πολλά μέλια στις κυψέλες.
Οι ελπίδες μας τότε στράφηκαν στο παλιούρι.
Εκεί οι όροι αντιστράφηκαν όμως και οι καθημερινές μπόρες έδωσαν την θέση τους στην ζέστη κι έτσι δεν επέτρεψαν πάλι στα μελίσσια να δουλέψουν, ούτε στο παλιούρι να δείξει την αξία του.
Παρόλα αυτά υπήρχαν μέλια στις κυψέλες αλλά ασφράγιστα που δεν μπορούσαν να τρυγηθούν.
Στραφήκαμε στον έλατο όπου τα σημάδια μαρτυρούσαν σπουδαία δείγματα, και είπαμε ότι πέντε μέρες έστω αν δουλέψουν τα μελίσσια θα τρυγήσουμε αφού ήδη ήταν αρκετά τα μέλια στις κηρηθρες.
Στο πρώτο δρομολόγιο πάντως φάνηκε η γκαντεμιά, με ζημιά στο αμάξι ενώ ήταν φορτωμένο μελίσσια.
Παρόλα αυτά τα έλατα έσταζαν και οι ελπίδες μας ήταν ακέραιες.
Εκεί συνέβη το εξωπραγματικό όμως.
Στην περιοχή των μελισσιών δεν υπήρξε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ημέρα χωρίς να πιάσει βροχή.
Αυτό δεν μου είχε ξανασυμβεί.
Τα μελίσσια όχι μόνο δεν έβαλαν μέλια αλλά έφαγαν κι αυτά που είχαν μέσα.
Σκέτη αποτυχία.
Φύγαμε τέλος Ιουνίου για λυγαριά αριά και θυμάρι.
Αυτό ήταν το μόνο μας κέρδος, ότι βρήκαμε μέρος που δούλεψε πολύ καλά, και πλέον το έχουμε καβαντζα για το μέλλον σε περίπτωση που στραβώνει ο έλατος.
Καταφέραμε από τα μισοπεθαμένα μελίσσια όχι μόνο να τα αναστήσουμε αλλά να πάρουμε και λίγο μελάκι.
Αυτά τα αρκετά δυνατά πλέον μελίσσια μεταφέρθηκαν στο πεύκο με τις ελπίδες πάντα ανέπαφες.
Εκεί το πρώτο βάρεμα άργησε πολύ, τα μελίσσια έπεσαν μα κατάφεραν να βάλουν από 5-6 κιλά μέλι το κάθε ένα.
Αυτό το μέλι ήταν μοιρασμένο στα πλαίσια όμως κι έπρεπε να περιμένουμε το δεύτερο βάρεμα ώστε να προστεθεί λίγο ακόμα για να τρυγησουμε ικανοποιητικά.
Δεύτερο βάρεμα το 2015 για εμάς δεν υπήρξε όμως ποτέ, η ζυγαριά έδειχνε πτώση 200-300 γραμμάρια όλο αυτό το διάστημα και τα μελίσσια για μια ακόμα φορά έφαγαν και το μέλι που υπήρχε στις κυψέλες.
Επιπλέον οι βροχές του φθινοπώρου έκαψαν και το ρείκι από τις αξιόλογες περιοχές που γνωρίζω και αυτό δίνει μέλι.
Μας έμειναν μόνο δυο επιλογές.
Η μια ήταν το ρείκι στο χωριό μου, το οποίο είναι όψιμο κρατάει πιο αργά δηλαδή αλλά δεν δίνει ποτέ μέλι παρα μόνο γύρη, αλλά τα μελίσσια ρίχνουν αξιόλογους γόνους.
Και η δεύτερη επιλογή ήταν κουμαριά στην Ήπειρο, η οποία δίνει μεγάλες ποσότητες μελιού αλλά τα μελίσσια δεν ρίχνουν γόνους λόγω κρύας περιοχής.
Επιλέξαμε την πρώτη περίπτωση, όχι μέλι αλλά γόνους δηλαδή....
Πλέον όλα τα μελίσσια μεταφέρθηκαν στο χωριό μου και μαζί και η ζυγαριά.
Δεν περιμένω να δω τίποτα άλλο από όσα ανέφερα, την ξέρω καλά την περιοχή και το είπε και η ζυγαριά εκ νέου σήμερα με πτώση 90 γραμμαρίων.
Φέρω πλήρη την ευθύνη της αποτυχίας την χρονιά που πέρασε.
Γιατί είμαι ξεροκέφαλος σαν μουλάρι και δεν εγκαταλείπω ποτέ την θέση μου.
Ίσως αν έφευγα έγκαιρα από τα έλατα, ή αν έφευγα μετά το πρώτο βάρεμα από τα πεύκα να ήταν καλύτερα τα πράγματα.
Ίσως όμως...
Η στενοχώρια μου δεν είναι που δεν πήρα μέλι.
Αυτό με κάνει και πεισμώνω ακόμα περισσότερο και μου έδωσε και πολύτιμη εμπειρία καθώς και συμπεράσματα για τις νομές.
Η στενοχώρια μου τώρα είναι για το πως ταΐζεις όλα αυτά τα μελίσσια τον χειμώνα που είναι στεγνά από μέλια, και η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει κόκκινο.
Από την άλλη σκέπτομαι ότι για όλους έχει ο Θεός!!!
Η μήπως όχι;;;
Θα δείξει.
MELISSOCOSMOS ελάτε να γνωρίσουμε τον μαγικό κόσμο των μελισσιών