Καταγγελία:Το κράτος εμποδίζει την παραγωγή μελιού!!!

Δεν έχω τόπο δεν έχω ελπίδα ίσως θα έπρεπε να λέγεται το σημερινό άρθρο!!!
Πρόκειται για ένα θέμα πολύ σημαντικό που αφορά όλους ανεξαιρέτως τους μελισσοκόμους.
Είναι το πρόβλημα της νομαδικής μελισσοκομίας, και οι διωξεις που υφίστανται οι μελισσοκόμοι από τοπικιστές και το κράτος (Δασαρχείο).
Όταν ένας μελισσοκόμος μεταφέρει τα μελίσσια του δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά προκειμένου αυτά να μαζέψουν μελακια.
Σε βουνά (για έλατο), θάλασσα (νησιά για θυμάρι), ή οπουδήποτε αλλού (για ανθοφορίες ή πεύκο).

Εδώ πρέπει να μάθει ο κόσμος πως η μεταφορά των μελισσιών μας, και άρα η μεγαλύτερη παράγωγή μελιού βοηθάει συνολικά την εθνική μας οικονομία και κατ επέκταση την Ελλάδα μας αφού εκτός των άλλων, πολύ από αυτό το μελακι εξάγεται και έρχεται ζεστό χρήμα στην χώρα μας που τόσο το έχουμε ανάγκη.

Παρ όλα αυτά οι μελισσοκόμοι αντιμετωπίζονται ως μιάσματα σε πολλές περιπτώσεις.
Δεχόμαστε πρώτα απ όλα επιθέσεις και καταστροφές στα μελίσσια μας, από ντόπιους τοπικιστές, που θεωρούν ότι τους κλέβουμε το αγαθό που παράγει ο τόπος τους.
Κι αν αυτό είναι μια φορά απαράδεκτο, τότε εντελώς αδιανόητη είναι η συμπεριφορά του κράτους απέναντι στους μελισσοκόμους.

Τα κατα τοπους Δασαρχεία μηνύουν τους μελισσοκόμους να σηκώσουν άρον άρον τα μελίσσια τους, από την μέση του πουθενά και μάλιστα τους δίνουν συνήθως και μια διορία 48 ωρών.

Αδιαφορούν φυσικά, στο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει γιατί όταν ο μελισσοκόμος κλείσει ένα μελίσσι που έχει μέσα μέλι,τότε θα λιώσουν τα κεριά εξαιτίας της θερμοκρασίας του κλεισμένου σμήνους και θα πνιγούν και τα μελίσσια, αλλά θα χαθεί και το μέλι.
Το κράτος λοιπόν για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι δεν αφήνει τους πολίτες του να παράγουν, και μετά έχουν το θράσος οι πολιτικάντηδες να μιλούν για ανάπτυξη και έξοδο από την κρίση.

Ο λόγος που το κράτος κυνηγάει τους μελισσοκόμους είναι ένας νόμος του 1934 και συγκεκριμένα ο 6238/1934 ο οποίος λέει ότι..

Απαγορεύεται η τοποθέτηση μελισσοσμηνών σε απόσταση μικρότερη από 25 μέτρα από δημόσιο δρόμο

Αυτός ο νόμος λοιπόν που εφαρμόζεται κατά γραμμα από τους αργόσχολους Δασικούς,στερεί την Ελλάδα από πολύτιμα έσοδα.
Ο λόγος που γράφω το άρθρο αυτό είναι επειδή φέτος παράγινε το κακό στα ορεινά της Ευρυτανίας και Αιτωλοακαρνανίας που μεταφέρθηκαν δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες μελίσσια για την παραγωγή μελιού ελάτου.

Τα Δασαρχεία τόσο της Ευρυτανίας όσο και της Αιτωλοακαρνανίας και κυρίως αυτό του Θέρμου έχουν γίνει ο εφιάλτης των μελισσοκόμων.

Τα τελεσίγραφα δίνουν και παίρνουν και οι απειλές για αυτόφορα βουίζουν πάνω από τα κεφάλια των μελισσοκόμων πιο πολύ ακόμα και από τις μέλισσες τους.
Πρέπει να ξέρει ο κόσμος ότι ειδικά στα βουνά, δεν υπάρχουν δημόσιες εκτάσεις με ομαλό έδαφος ώστε να μπορέσουν να τοποθετηθούν μελίσσια, και γι αυτό σε πολλές περιπτώσεις αυτά τοποθετούνται κοντά σε δρόμους.
Επιπλέον όπως έγραψα και πριν, μιλάμε για χιλιάδες, και πολλές χιλιάδες μελίσσια μάλιστα, που είναι αδύνατον να χωρέσουν όλα αυτά στα λίγα διαθέσιμα ομαλά μέρη που υπάρχουν στα κατσάβραχα που φυτρώνουν τα έλατα.

Και πως ακόμα κι αν τοποθετηθούν τα μελίσσια εκεί κοντά στους δρόμους, μόνο τις αρκούδες και τους λύκους θα ενοχλούν μιας που άνθρωπος δεν κυκλοφορεί εκεί πέρα παρά μόνο εμείς οι τρελοί οι μελισσοκόμοι.
Πολλοί συνάδελφοι μελισσοκόμοι στην απόγνωση τους επικοινώνησαν μαζί μου προκείμενου να δημοσιευτεί η κατάσταση, μήπως και βρεθεί καμιά λύση.
Εδώ πρέπει να ενημερώσω και όσους ζητούν βοήθεια από την Ομοσπονδία, ότι η γραμμή που υπάρχει για το θέμα είναι να μην το αγγίζουμε γιατί υπάρχει περίπτωση να έρθει άλλος νόμος χειρότερος από αυτόν του 1934.
Εγώ δεν το συμμερίζομαι αυτό το πράγμα όμως.


Δεν μπορεί να δεχόμαστε αλλεπάλληλες σφαλιάρες και μια ζωή να μην αντιδρούμε.
Αν δεν κινηθούμε, αν δεν κυνηγήσουμε και δεν διεκδικήσουμε τότε ναι θα έρθει χειρότερος νόμος.

Αν πιέσουμε και προσπαθήσουμε όμως, τότε μπορεί να έρθει και καλύτερος.

Άσχετα του ότι δεν προσπαθούμε!!!

Για να βοηθήσω όμως όσο μπορώ τους συναδέλφους μου που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα έχω να πω τα εξής...

Το άρθρο 7 του νόμου 6238/1934 λεει οτι απαγορεύεται η τοποθέτηση μελισσιών σε απόσταση μικρότερη των 25 μέτρων από δρόμο, εφ όσον δεν περιφράσσονται αυτά από τους μελισσοκόμους, με τοίχο, ή φράχτη σανιδώματος, ή άλλου φυσικού ή τεχνίτου φράκτου ύψους 2 μέτρων.

Με λίγα λόγια ο μελισσοκόμος μπορεί να τοποθετήσει τα μελίσσια του κοντά σε δρόμους εφ όσον φτιάξει ένα φράχτη ύψους 2 μέτρων.

Όσους λοιπόν σας ειδοποίησαν τα Δασαρχεία να σηκώσετε τα μελίσσια σας από κάπου, εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να φτιάξετε έναν απλό φράκτη με πυκνό δίχτυ ύψους 2 μέτρων και να τον φωτογραφίσετε.
Ενημερώστε τα Δασαρχεία ότι είστε νόμιμοι κι ότι αν σας κάνουν μηνύσεις θα τους κάνετε κι εσείς για παράβαση καθήκοντος.
Κρατήστε τις φωτογραφίες για αποδεικτικό στοιχείο σε περίπτωση που σας έχει γίνει μήνυση για να αθωοθήτε, και μην ξεχνάτε ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι και να παλεύουμε.
Διαδόστε στους συναδέλφους σας τον νόμο, και καταγγείλετε οπού μπορείτε την παράβαση καθήκοντος αυτών που μας εμποδίζουν να παράγουμε..




ΥΓ

Στην φωτογραφία που τοποθέτησε το Δασαρχείο γίνεται λόγος για νόμο του 2008.
Αυτός ο νόμος δεν είναι σε ισχύ όμως, εξακολουθεί για την Μελισσοκομια να ισχύει ο νόμος του 1934, αν επιμένουν πάντως να σας μιλούν για τον νόμο του 2008 δεν αλλάζει κάτι, αφού κι αυτός τα ίδια λέει με αυτόν του 1934.

MELISSOCOSMOS