Το αθηνοκεντρικό του κράτους επιβεβαιώνει με τον επαχθέστερο δυνατό τρόπο το αποτέλεσμα των χτεσινών εθνικών εκλογών. Η Ελλάδα που σκέφτεται ελεύθερα, αδημονεί, ανησυχεί, προσμένει, διεκδικεί και το σημαντικότερο όλων, ε λ π ί ζ ε ι σε πείσμα των καιρών και της πανσπερμίας φόβου των μμε, περιορίζεται δυστυχώς στην πρωτεύουσα και γύρω από αυτήν με μικρές εξαιρέσεις τα Ιόνια και την Κρήτη. Η υπόλοιπη Ελλάδα δεν έχει φαίνεται το κουράγιο, τη δύναμη, το σθένος, ή ίσως
και τη θέληση να στηρίξει το όραμα για ένα ελεύθερο έθνος, απαλλαγμένο από τον όλεθρο του φιλελευθερισμού, των μονοπωλίων και του κερδοσκοπισμού και καιροσκοπισμού των κατά τα άλλα “εταίρων”.
Και ενώ μια διάγνωση της παραπάνω κλίμακας προτάσσεται ως εν κρυπτώ ευλογία, η πραγματική κατάσταση απέχει δυστυχώς παρασάγγας, αφαιρώντας από την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα το ανεπιτήδευτο και το
αυθόρμητα πηγαίο καλό. Γιατί η ερμηνεία του φαινομένου δεν έγκειται, δυστυχώς, στην νοητική, φιλοσοφική, ουμανιστική ή ακόμα και προοδευτική υπεροχή των κατοίκων της εγγύως της πρωτευούσης περιφέρειας. Αντ’ αυτού μάλιστα, αναλύεται σε πρωτόλεια και βασικά ένστικτα και συναισθήματα, αυτά που μοιραζόμαστε από κοινού με τον άνθρωπο των σπηλαίων. Πείνα, πόνος, δίψα, κρύο... Και ενώ τα κεντρικά αισθητήρια των κατοίκων της πρωτεύουσας έχουν από καιρό ερεθιστεί γιατί ο κόσμος εκεί δεν έχει να φάει, να ζεσταθεί , να προστατευτεί από
τα στοιχεία, η μετάδοση των ιδίων ερεθισμάτων στην περιφέρεια καθυστερεί. Αλλά μονάχα καθυστερεί, δεν αποτρέπεται. Αργά ή γρήγορα θα ολοκληρωθεί η μετάδοσή της εν πλήρη ένταση. Και τότε θα είναι μάλλον αργά και το αποτέλεσμα μη αναστρέψιμο.
τα στοιχεία, η μετάδοση των ιδίων ερεθισμάτων στην περιφέρεια καθυστερεί. Αλλά μονάχα καθυστερεί, δεν αποτρέπεται. Αργά ή γρήγορα θα ολοκληρωθεί η μετάδοσή της εν πλήρη ένταση. Και τότε θα είναι μάλλον αργά και το αποτέλεσμα μη αναστρέψιμο.
Για τα προαναφερθέντα εύκολα μπορεί κανείς κατανοήσει την κατάσταση μέσω των αξιωμάτων της βασικής ψυχολογίας. Ο άνθρωπος της πρωτεύουσας νιώθοντας
την κρίση στο πετσί του, την τσέπη του και το τραπέζι του, αντιδρώντας ενστικτωδώς και μη έχοντας άλλο τι να χάσει, επιλέγει να χάσει τις αλυσίδες του. Κύριο μέλημά του είναι να καλύψει τις βασικές του ανάγκες, αυτές της πείνας, της δίψας, της ζεστασιάς. Σε μια τελευταία βαθιά ανάσα προσπαθεί να πιαστεί από κάποια σανίδα σωτηρίας.
Ο άνθρωπος της περιφέρειας, εκεί που η κρίση δεν έχει προλάβει να συγχρονιστεί με το πραγματικό της μέγεθος, έχει ακόμα να χάσει πολλά. Κύριος καθοδηγητής του ο φόβος, πολυπλοκότερο συναίσθημα αυτών
της πείνας ή της δίψας, που εμπεριέχει τα προηγούμενα, προϋποθέτει όμως ότι δεν έχει φτάσει στο σημείο να τα γευτεί. Ακόμη. Κι αυτή η πιθανότητα να τα γευτεί είναι ακριβώς που δίνει τη λαβή στο φόβο να πάρει την καθοδηγητική του υπόσταση. Να μανιπουλάρει την ελεύθερη βούληση ως προϊόν δημαγωγίας, εκφοβισμού, αγκίστρωσης και τελικώς άνωθεν συμφερόντων. Το θέμα της δικής μας πραγματικότητας είναι πως κάποια στιγμή η κρίση και το μέγεθός της θα συντονιστούν και στην επαρχία, όπως έχει συντελεστεί εδώ και καιρό και στην
πρωτεύουσα. Και τότε, ας ελπίζουμε να μην είναι πολύ αργά για να χαραχτεί νέος δρόμος για τη χώρα.
του Νικόλα Ρέβη