Θα το κάνω μετά από δική σας παρότρυνση.
Όλες αυτές τις ημέρες δεν έγραψα τίποτα για αυτό το θέμα παρ ότι ήταν επίκαιρο.
Θέλω να σας πω ότι είναι ένα θέμα που με στενοχωρεί ιδιαιτέρως, αυτό των πυρκαγιών.
Μου είναι αδιανόητο να καίμε ότι πολυτιμότερο έχουμε, να καίμε την ίδια μας τη ζωή στην ουσία.
Να σας πω την αλήθεια, δ ε ν με πολυνοιάζει αν ο εμπρηστής το κάνει θελημένα η άθελα, σημασία έχει πως το κάνει.
Εμείς οι Έλληνες τελικά ναι, καταφέραμε και κάψαμε ολόκληρη τη χώρα μας αγαπητοί μου συνάδελφοι.
Εμείς που ζούμε στον 21ο αιώνα, εμείς οι πολιτισμένοι άνθρωποι, που από το σχολείο ακόμα μαθαίνουμε να αγαπάμε το δάσος, τελικά το καίμε.
Φωνάζουμε κιόλας οι υποκριτές μετά για την αλλαγή του περιβάλλοντος, ότι φταίνε άλλοι, ότι φταίει η Κίνα, οι ΗΠΑ και το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Ε λοιπόν όχι, δεν φταίνε μόνο αυτοί, φταίμε κι εμείς που κάψαμε τα δάση, που στερούμε πολύτιμες ποσότητες οξυγόνου και δροσιάς τον πλανήτη.
Αν όλες οι χώρες καίγανε με τόση μανία τα δάση τους όπως η Ελλάδα, τότε τώρα θα είχαμε σκάσει όλοι σαν τα ποντίκια από έλλειψη οξυγόνου.
Πάμε τώρα και στα πολύ δικά μας; Τα των μελισσοκόμων;
Ας πάμε λοιπόν.
Ακούω πολλούς από εμάς που ρωτάμε αυτές τις ημέρες αν άρχισε το πεύκο για να πάμε τα μελίσσια μας.
Που να τα πάμε βρε παιδιά τα μελίσσια;
Δεν έχει μείνει τίποτα από πεύκο.
Κι από αυτά που έμειναν, μέρες μετράνε να καούν, η μάλλον όχι να καούν, να τα κ ά ψ ο υ μ ε.
Με θλίψη είδα τις εικόνες από τη Σάμο πάλι προχθές, η Σάμος πριν 10 χρόνια κάηκε από τους γκρίζους λύκους.
Και εντάξει τότε το καταλαβαίνω, άντε, μας έκαψαν.
Τώρα όμως;
Από πού κάηκε;
Τώρα κάηκε από εμάς τους μελισσοκόμους, και ναι καλά ακούσατε.
Δεύτερη φωτιά αυτή στη Σάμο από μελισσοκόμους, είχε προηγηθεί άλλη μια στην Πολιτεία στις 16 Ιούλιου.
Άθελα μεν, αλλά όμως έγιναν στάχτη και μπούλμπερη τα πεύκα.
Ένα πευκοδάσος θέλει 30 χρόνια να επανέλθει στην κατάσταση που ήταν πριν την φωτιά, τουλάχιστον.
Σε αυτά τα 30 χρόνια θα έχει καεί ακόμα 5-6 φορές, θα έχει γίνει η περισσότερη έκταση οικόπεδα, και αν κατά τύχη μεγαλώσει κάνα πεύκο, δεν θα είναι εμβολιασμένο αφού ως γνωστόν οι εμβολιασμοί απαγορεύτηκαν.
Τελικά αν δεν το έχουμε αντιληφτεί είμαστε η τελευταία γενιά μελισσοκόμων που εκμεταλλευόμαστε το μέλι πεύκου, οι επόμενες γενιές θα παραλάβουν από μας είτε κρανίου τόπο είτε λίγα πεύκα αμπόλιαστα όμως.
Θα μας καταριούνται τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, κι όλες οι γενιές που θα ακολουθούσουν, και θα μας έχουν ως το κακό παράδειγμα.
Θα λένε προσέξτε μην καταντήσουμε σαν τους μελισσοκόμους του 2000.
Λοιπόν συνάδελφοι τέρμα τα ψέματα
.Πρέπει να προσέξουμε πλέον όλοι μας, όχι απλός ποιο πολύ, αλλά να παίρνουμε όλα εκείνα τα μέτρα ώστε να μην αφήνουμε καμιά πιθανότητα να καεί εξαιτίας μας ένα ακόμα δάσος.
Πάμε να δούμε μαζί μερικές χρήσιμες συμβουλές λοιπόν.
Κατ αρχήν η φωτιά ξεσπάζει από το καπνιστήρι μας.
Είτε όταν πάμε να το ανάψουμε, είτε όταν πάμε να το σβήσουμε.
Θέλει πολύ μεγαλύτερη προσοχή όταν βρισκόμαστε σε δάσος πεύκων, γιατί αυτή την εποχή το πευκοδάσος τινάζει τις πευκοβελόνες με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη στρώση ξερών πευκοβελόνων στο έδαφος, και αν μια σπίθα μας ξεφύγει δεν υπάρχει περίπτωση να μας γλιτώσει ούτε κουκουνάρι μετά.
Λίγο πριν μπούμε στο δάσος πρέπει να σταματάμε να το ανάβουμε, και με ασφάλεια να φτάνουμε στο μελισσοκομείο μας, χωρίς να χρειάζεται να ανάψουμε φωτιά εκεί.
Όταν τελειώνουμε την δουλειά μας, πρέπει να μην σβήνουμε το καπνιστήρι μας στο δάσος.
Μπορούμε να ταπώσουμε τις δυο τρύπες απ το καπνιστήρι, με αλουμινόχαρτο που πρέπει να έχουμε μαζί μας η οτιδήποτε άλλο, κι αυτό θα σβήσει από μόνο του λόγο έλλειψης οξυγόνου.
Κι αν ακόμα δεν σβήσει όμως, όταν βγούμε από το δάσος μπορούμε να το σβήσουμε με ασφάλεια κάπου, ρίχνοντας και μπόλικο νερό εκεί που θα πέσουν οι στάχτες.
Θα σας πω ακόμα ότι πολλοί συνάδελφοι μας, τώρα το καλοκαίρι δεν χρησιμοποιούν καθόλου καπνιστήρι.
Χρησιμοποιούν ψεκαστηράκι νερού.
Σαν αυτό που ψεκάζουμε για να καθαρίζουμε τα τζάμια.
Ψεκάζοντας λίγο νεράκι τις μελισσούλες μας τρέχουν όπου φύγει φύγει και δεν μας ενοχλούν, όπως συμβαίνει και με τον καπνό.
Και τις δροσίζουμε και λίγο κι αυτές καλοκαιριάτικα, και δεν υπάρχει περίπτωση να βάλουμε φωτιά, και κάνουμε και την δουλειά μας.
Μπορείτε να το δοκιμάσετε κι αυτό.
Συνάδελφοι, εμείς οι μελισσοκόμοι ζούμε από τα δάση, επίσης από αυτά ζουν και οι οικογένειες μας.
Είναι κρίμα λοιπόν να τα καίμε, έστω κι άθελα μας.
Αυτά τα λίγα είχα να σας πω και σας ζητώ συγγνώμη αν σας κούρασα.
Σας παραθέτω και τις δίκες του συμβουλές…
<<(Πρόταση προς ανάρτηση)
Επειδή πολλές φωτιές τελευταία , και μάλιστα μεγάλες, , αποδίδονται σε μελισσοκόμους, καλό θα είναι να είμαστε όλοι ιδιαίτερα προσεκτικοί!
Δεν αδειάζουμε ΠΟΤΈ το καπνιστήρι μετά την δουλειά!
Απλά κλείνουμε τις δυο τρύπες του (αυτή που βγαίνει ο καπνός και αυτή που μπαίνει ο αέρας) σφιχτά με χαρτί, ναύλον, ύφασμα ότι είναι διαθέσιμο τέλος πάντων, και σε 5 λεπτά έχει σβήσει και είναι έτοιμο για αποθήκευση.
Αν θέλουμε να το αδειάσουμε, το κάνουμε την επόμενη φορά που θα πάμε στα μελίσσια μας, πριν το ξανά ανάψουμε.
Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά: Ελαχιστοποιείται η πιθανότητα πυρκαγιάς, δεν μυρίζει , δεν λερώνει κλπ.....
Θεωρώ ότι, λογικά, οι περισσότερες φωτιές από μελισσοκόμους πρέπει να "μπαίνουν" την στιγμή που τελειώνουν τις εργασίες στο μελισσοκομείο και αδειάζουν το καπνιστήρι να φύγουν....
Επειδή "ο διάολος έχει πολλά ποδάρια" καλό είναι να μας γίνει συνήθεια και να το κάνουμε χειμώνα - καλοκαίρι!
Φιλικά>>
Τον ευχαριστώ πολύ.
Θα έλεγα όσοι ακόμα θέλετε να δείτε κάποιο θέμα στο Blog η στην ομάδα μας ζητήστε το μας στο MELISSOCOSMOS@YAHOO.GR